Stress is een van die dingen die je besluipen tot je er zo diep in zit dat je niet eens meer weet hoe je er bent gekomen. Of hoe je weer normaal kunt worden, als je je dat al kunt herinneren.
Op dat moment kan er een ernstige – of zelfs angstaanjagende – wake-up call nodig zijn om je terug in de realiteit te brengen en je te helpen inzien hoe krankzinnig de dingen zijn geworden. De details van dat moment zien er voor iedereen anders uit, maar ze hebben altijd één ding gemeen: ze motiveren je om een grote verandering door te voeren, zodat je je beter kunt gaan voelen.
Deze vrouwen zijn er geweest. Hoewel ze elk hun eigen beproevingen hebben doorstaan, hebben ze allemaal de bodem moeten bereiken voordat ze beseften hoe giftig hun situatie was geworden. Hier is een blik op de momenten dat ze de aandacht trokken – en wat ze deden om te veranderen.
“Rugpijn en een scheiding brachten me in een depressie.”
Val Silver had te kampen met een pijnlijke gescheurde tussenwervelschijf die haar elke dag na het werk meteen naar bed stuurde. Daar kwam nog bij dat ze een slepende echtscheiding achter de rug had, die de last van haar fysieke ongemak alleen maar groter maakte. Na enkele maanden proberen om te gaan met de constante, slopende pijn in haar tussenwervelschijven, kwam ze in een spiraal van depressie terecht en wist ze dat ze iets moest doen om zichzelf onder controle te krijgen.
Het keerpunt: Vergeving vinden
“Op dat moment koos ik ervoor om de artsen te vergeven waarvan ik vond dat ze mijn aandoening niet goed hadden behandeld en om dankbaar te zijn voor het hier en nu. Ik koos ervoor om er het beste van te maken,” zegt de grootmoeder van 11. Opmerkelijk genoeg begon het toen beter met haar te gaan. “Ik merkte dat ik elke dag veel minder tijd nodig had om te herstellen na het werk.”
“Ik herkende mezelf niet meer.”
Een decennium van bekkenbodempijn in combinatie met angst had zijn tol geëist van de advocate Erin Jackson uit Chicago. Ze was rolstoelgebonden op haar trouwdag, had tienduizenden dollars aan medische rekeningen tegoed en was vrienden kwijtgeraakt. “In het midden van mijn ergste pijn, studeerde ik af als eerste van mijn klas van de rechtenfaculteit. Maar ik kon niet langer dan twee weken een baan houden voordat mijn pijn me dwong te stoppen. Mijn stress ging door het dak,” zegt ze. Tot overmaat van ramp nam haar man een lange-afstandsbaan waardoor ze een jaar alleen zou blijven.
Het keerpunt: Een schema opstellen
Tijdens alle chaos, klikte er iets. “Ik besefte dat ik bij het begin moest beginnen. Ik was al zo lang ziek dat ik niet meer wist hoe ik gezond moest zijn,” zegt Erin. Dus begon ze manieren te vinden om haar dagen te vullen door een schema te maken met zelfs simpele dagelijkse taken zoals haar yogales en het bestellen van boodschappen voor bezorging. Hoewel het in het begin gek voelde, gaf het schema haar een gevoel van controle – en prestatie.
Toen haar man een jaar later terugkeerde om een baan in de buurt te nemen, was hij verbijsterd over de verbetering van Erin. “Nadat ik mezelf had verloren door mijn ziekte en de bijbehorende stress, moest ik weer van de grond af aan opbouwen om mezelf terug te vinden,” legt ze uit. “Ik ben echt nog nooit zo gelukkig geweest.
“Mijn lichaam trilde en ik was bang dat ik zou instorten.”
BJ Dowlen verloor haar huis, auto, bezittingen, kantoor, en bedrijfsinventaris aan Superstorm Sandy. Nadat ze had gewerkt aan de wederopbouw, kreeg ze van de FEMA te horen dat haar huis drie meter hoger moest worden gebouwd, wat haar 180.000 dollar zou gaan kosten. Ze bracht de volgende vijf jaar door met vechten voor haar FEMA overstromingsverzekering, voor subsidiegeld, en met haar hypotheekbedrijf terwijl ze probeerde uit te vinden hoe ze de aanpassing kon betalen. “Ik moest huilen na elk telefoontje en na elk verzoek om honderden pagina’s papierwerk opnieuw in te dienen, wat ik minstens 50 keer heb moeten doen,” zegt BJ, die eigenaar is van een bedrijf dat sportartikelen schrijft en sportprestaties levert.
De constante druk eiste een tol op haar fysieke en mentale gezondheid – tot het punt waarop een huilbui haar hart op hol bracht. “Mijn lichaam trilde en ik was bang dat ik zou instorten”, zegt ze. Op dat moment realiseerde BJ zich dat ze moest loslaten.
Het keerpunt: Toestemming geven om op te geven
BJ kwam in het reine met het feit dat ze misschien weg moest lopen van het huis dat ze probeerde te herbouwen – dat ze alles kon geven en toch zou kunnen falen.
De verandering in denken bleek bevrijdend te zijn. Ze heeft de hoop op een nieuw huis nog niet helemaal opgegeven, maar door te accepteren dat het misschien niet zou lukken, veranderde haar houding en werd het makkelijker om met de eindeloze telefoontjes en het papierwerk om te gaan. “De stress is niet helemaal weg, maar de acceptatie dat ik deze strijd zou kunnen verliezen, maakt de stress eigenlijk beter beheersbaar,” zegt ze.
“Ik lag vast in bed, op de rand van een mentale inzinking.”
Kristen Gold was op weg naar een burn-out. Ze werd overweldigd door een giftige, stressvolle werkomgeving en nam geen tijd voor zichzelf. Tegelijkertijd kreeg ze binnen zes maanden twee keer bronchitis en maakte ze de verwoestende dood van een vriend mee. Ondertussen adopteerde ze een hond, om drie dagen later te beseffen dat ze niet in staat was om voor hem te zorgen. “Dat was een enorme bron van schaamte voor me,” zegt ze.
Op een vroege winterochtend verstopte ze zich huilend onder de dekens en stond op de rand van wat ze een zenuwinzinking vond. “Mijn gedachten waren in een lus: Hoe ben ik hier gekomen? Hoe kan ik dit veranderen? Ik voel me ellendig, en ik heb hulp en steun nodig,” zegt ze.
Het keerpunt: Het maken van een mind-body connectie
Ze besloot het heft in eigen handen te nemen door deel te nemen aan een drie maanden durend yoga- en meditatieprogramma. Het leerde haar het belang van zelfzorg en voor zichzelf opkomen – en dat haar gezondheid haar eerste prioriteit moest zijn.
Drie jaar later zijn meditatie en beweging nog steeds onmisbare onderdelen van haar dagelijkse routine. “Het helpt me te voorkomen dat ik in het diepe stort,” zegt ze. Ze heeft zelfs ARISE gelanceerd, een geschenkdoos voor zelfzorg die is ontworpen om mensen te ondersteunen die te maken hebben met burn-out of verdriet. “Als vrouwen is het zo belangrijk om eerst ons eigen glas te vullen voordat we anderen helpen”, legt ze uit. “Maar het is iets wat we zelden doen.”
