91 elementen van de 118 bekende elementen komen van nature op aarde voor. De overige 27 – alle elementen na plutonium in het Periodiek Systeem, en drie andere – technetium (43 elektronen), promethium (61), en neptunium (93) – zijn te onstabiel om op Aarde te bestaan en behoren niet tot de zeldzame elementen die deel uitmaken van het nucleaire vervalproces van thorium of uranium. De elementen die niet in de natuur voorkomen zijn synthetisch. Synthetische elementen zijn elementen die op kunstmatige wijze in een laboratorium zijn gecreëerd. Synthetische elementen zijn zeer onstabiel en hebben weinig commerciële doeleinden. Zij vervallen in een fractie van een seconde in andere elementen. De meeste worden puur voor onderzoek en experimenten gemaakt.
Synthetische elementen worden gemaakt in deeltjesversnellers. Twee kleinere elementen worden versneld tot ongelooflijke snelheden en botsen tegen elkaar. Hun kernen smelten samen tot een groter element. Het element wordt bestudeerd door laboratoriumapparatuur voordat het vervalt.
Zeven van de 91 in de natuur voorkomende elementen (polonium, astatine, radon, francium, radium, actinium en protactinium) bestaan alleen in aanwezigheid van de in de natuur voorkomende radioactieve elementen uranium en thorium. Deze omvatten alle elementen met atoomnummers 84 tot 91, behalve thorium (90). Alle isotopen van deze elementen zijn zeer kortlevend, en die welke in gebruik zijn, worden alleen gebruikt vanwege hun radioactieve eigenschappen (met name in radium, en dan als een wanhopige therapie voor sommige vormen van kanker). Vanwege hun korte halveringstijd en de gevaren die aan hun radioactiviteit zijn verbonden, is de chemie van deze elementen vaak uiterst moeilijk te bestuderen.
NamingEdit
De meeste synthetische elementen zijn genoemd door de IUPAC, de internationale instantie voor de naamgeving van chemische stoffen. Zij zijn genoemd naar beroemde wetenschappers of naar plaatsen waar de elementen zijn ontstaan. Bijvoorbeeld einsteinium (Es, 99) en americium (Am, 95). Sommige elementen zijn nog te nieuw om officiële namen te hebben. Voordat een element een naam kan krijgen, moet het door een wetenschapper of een team worden ontdekt en bewezen dat het bestaat. Daarna mag (mogen) de ontdekker(s) van het element een naam kiezen. Totdat het element een naam heeft, krijgt het een voorlopige naam. Voorlopige namen bestaan uit een aaneenschakeling van woorden, die elk een cijfer van het atoomnummer van het element vertegenwoordigen. Bijvoorbeeld, ununseptium is element 117, unnilpentium was element 105 (sindsdien hernoemd tot dubnium), en unbioctium zou element 128 zijn (niet verondersteld te bestaan).
