In therapeutic community modellen voor drugbehandeling wordt individueel herstel voornamelijk gestructureerd rond groepsbijeenkomsten en positieve peer invloeden. Onderzoek toont aan dat asociale groepsleden met resistent gedrag en attitudes het risico lopen op slechte behandelingsresultaten en de therapeutische groep nadelig kunnen beïnvloeden. Om een beter begrip te krijgen van de rol van de asociale cliënt in het grotere behandelingsproces, werden gegevens over de behandeling in de gevangenis gebruikt: (1) om een model te maken en te bevestigen van een twee-factor oplossing van asocialiteit in overeenstemming met de literatuur, en (2) om de relatie te onderzoeken tussen asociale cliënten en betrokkenheid bij de behandeling voor validatie van het twee-factor model. Verkennende analyse resulteerde in een drie-factor oplossing die gedragsresponsiviteit, cognitieve vervorming, en sociale dissociatie dimensies vertegenwoordigde. Geneste ANOVA (d.w.z. cliënten genest binnen gevangenis programma’s) toonden aan dat asociale niveaus (laag, gemiddeld en hoog risico) behandelbetrokkenheid voorspelden. Bovendien toonden vergelijkingen tussen asociale risiconiveaus aan dat hoge asociale cliënten significant lagere niveaus van betrokkenheid rapporteerden in vergelijking met lage en medium asociale cliënten.
