Third Eye Blind Details
Pop, Rock
Stephan Jenkins – Vocals, guitar
Arion Salazar – Bass, zang
Tony Fredianelli – Gitaar, zang
Brad Hargreaves – Drums
“Dit album is een begin,” zegt Third Eye Blind’s Stephan Jenkins, over Out Of The Vein, het eerste nieuwe album van het San Francisco kwartet in meer dan drie jaar. “Er is genoeg pauze geweest dat het geen voortzetting is. We hebben wat tijd doorgebracht met het onderzoeken van onze ziel, om terug te keren naar de kern van de zaak.” Volgens Stephan markeren de album sessies het begin van een creatieve periode die nog een aantal releases zal opleveren, waaronder een EP, een live album en een “unplugged” album. “Ik denk dat we een ader hebben geopend, om zo te zeggen, en we gaan het laten bloeden.”
Voor een band die altijd inspiratie heeft gevonden in authenticiteit en een DIY-ethiek, was het teruggaan naar die plaats essentieel voor het opnemen van het album dat de band wist dat het kon maken. Eén luisterbeurt maakt duidelijk dat ze hun doel bereikt hebben. Out Of The Vein is een divers en krachtig statement van waar de band nu staat, dertien songs vol energie, spanning, tegenstrijdigheid en schoonheid – rauw maar lieflijk, weelderig maar gestript. Het behoudt de rock songcraft van de band, maar het vangt ook het soort jammen en improviseren dat gebeurt wanneer muzikanten scherp op elkaar zijn afgestemd.
In het midden van de jaren ’90 bracht Third Eye Blind een paar jaar door met bij elkaar komen, uit elkaar vallen en weer bij elkaar komen, slapen op vloeren en spelen in de nauwelijks bestaande clubscene van San Francisco. Maar zodra zich een echte kans voordeed – in de vorm van hun titelloze debuutalbum bij Elektra in 1997 – pakten ze die, en gingen ze er vandoor. Ze bereikten de hitlijsten met het album en de eerste single “Semi Charmed Life”; daarna maakten ze duidelijk dat ze van plan waren om te blijven door nog vier onmiskenbare rockanthems af te leveren — “Graduate,” “How’s It Going To Be,” “Losing A Whole Year” en “Jumper.” Van het album werden zes miljoen exemplaren verkocht, en het bleef ruim een jaar in de Billboard Top 200 Albums chart staan. Hun opvolger uit 1999, Blue, benaderde dubbel platina op de kracht van de Stones-geïnflecteerde single “Never Let You Go” en een uitverkochte wereldwijde tournee die een jaar duurde.
Je zou drie jaar tussen albums kunnen opvatten als bewijs van verslapping, maar niets is minder waar. “We zouden meer albums maken als we niet zo graag live speelden,” verklaart Brad Hargreaves; Jenkins voegt eraan toe: “In zekere zin ben ik jaloers op hiphop-producers als Missy Elliott, die thuis kunnen blijven en meer platen kunnen maken. Maar zij missen de intensiteit van de uitwisseling met een live publiek, die ik nooit zou opgeven. Maar het is hectisch en gek, en na twee albums achter elkaar moest ik een jaar stoppen om opnieuw op te bouwen.”
Nadat ze van de weg afkwamen, bouwden ze letterlijk hun eigen studio op, tot een zomer lang bakstenen en gipsplaten storten aan toe. Toen die eenmaal klaar was, zette de band zijn collectie vintage analoge opnameapparatuur op, van vitaal belang voor het vastleggen van hun organische geluid. “Ik wil dat de mensen weten dat dit album zelfgemaakt is,” zegt Stephan. “Artiesten als Led Zep en Bob Marley legden voor mij de sonische lat voor muziek. Onze uitdaging is om muziek voor ‘nu’ te maken die de zuiverheid van het analoge geluid behoudt.”
Op andere gebieden, nadat bij zijn moeder borstkanker was geconstateerd, organiseerde Stephan het Breathe Benefit Concert in Los Angeles, dat een breed scala aan artiesten samenbracht om geld in te zamelen voor de behandeling van en onderzoek naar borstkanker.
Toen werd het tijd om zich onder te dompelen en te beginnen met het schrijven en opnemen van hun nieuwe album. “De eerste twee albums zijn geschreven in tijden dat ik me niet gecontroleerd voelde,” vertelt Stephan. “Wat voor mij belangrijk is, zijn de onbewuste creatieve impulsen. Het kan een strijd zijn, omdat ik aan mezelf twijfel, maar uiteindelijk ben ik op het punt gekomen dat ik me realiseer dat onze liedjes een doel voor me dienen, ze zetten dingen voor me in perspectief. Pas als ze voor mij werken, komen ze in aanmerking om het voor iemand anders te doen.”
Jenkins voegt eraan toe: “Het was zeker geen writer’s block. Als dit op vinyl was, zou het een dubbelalbum zijn. Na onze hiatus, wilden we ons publiek een grote dosis geven. En het was nog steeds moeilijk voor ons om te beslissen wat we op het album zouden houden. Dus we hopen binnenkort meer muziek van deze sessies uit te brengen.”
Een ander deel van “getting to the nitty gritty” betrof het vereenvoudigen van het opnameproces, een taak die gemakkelijker werd door het werken in hun nieuwe studio, waarbij Stephan als producer fungeerde. “Stephan: “Bij Blue hebben we ons misschien meer aan de studio overgegeven dan we hadden moeten doen. “De beste optredens zijn spontaan en geen recital. Het duurde een tijdje om daar weer op te vertrouwen, om te beseffen dat de eerste takes vaak de beste zijn. Het is OK om snel te schilderen en wat fouten te maken. Het geeft een liedje en een album een gevoel van dynamiek. Dus ook al kostte het ons een tijdje om te doen, veel van het werd gedaan op de eerste take.”
Zegt co-producer en bassist Arion Salazar, “Achteraf voelden we Blue was niet gerealiseerd. Dus Stephan en ik werkten elke verdomde dag, voor altijd, om deze nummers te krijgen waar we wilden dat ze waren. Ik zeur niet – ik ben blij dat ik het kan doen – maar het was slopend. Het heeft ons in zoveel richtingen gebracht, en we zijn zo ver verwijderd van het beginpunt, dat we eigenlijk objectief kunnen zijn. En nu denk ik dat we een geweldig album hebben. We zijn trots op wat we hebben gedaan.”
Fans die Out Of The Vein vroeg ophalen, krijgen te zien hoe de band het allemaal samenbracht op een bonus DVD mini-documentaire van het maken van het album, genaamd Hiding Out, compleet met lachen, ruzies, en andere rock & roll hijinks. “We hebben geen geduld voor dingen die tot pretentie leiden,” zegt Stephan. “Je kunt zien dat er niet een of ander groot team is dat Third Eye Blind is. Het is zelfgemaakt. Het zijn gewoon wij, die het zelf doen.” De dvd bevat ook een nummer dat nergens anders bestaat, “My Time In Exile,” dat de cyclus van het album voltooit, in die zin dat het “een bijna dierbaar afscheid is van een tijd die eigenlijk somber leek,” volgens Stephan.
De thema’s van het album lopen een scala van het leven in de tegenwoordige tijd, van relaties wanneer het praten stopt, tot jade-gekleurde sociale observatie, tot de agorafobie van alleen reizen, tot het herontdekken van de waardevolle dingen in het leven – misschien terwijl je op een motor naar je dood vliegt. Out Of The Vein gaat over hoe rockmuziek en vertelling mensen, verandering en onszelf in perspectief kunnen plaatsen. Stephan’s teksten, ambigu door ontwerp, weigeren het werk te doen van het maken van oordelen voor zijn publiek. Behoefte, pijn (vaak zelf toegebracht) en eenzaamheid worden beantwoord met humor en sardonische humor, en daaruit ontstaat een vreugde.
“‘Uit de ader’ heeft tegenstrijdige betekenissen,” zegt Stephan. “Het betekent ‘uit de bron komen’, waar en rood, maar het betekent ook ‘buiten de bron, buiten het ritme’. Het is een regel uit ‘Good Man’: ‘Blood never forgets, but who protects the memories, when we bleed each other out of the ader.’
Typisch voor de tegenstellingen die in de muziek van de band zijn geschreven, voegt Stephan toe: “Ik geloof dat er veel hoop in het album zit,” terwijl Arion aanbiedt: “Er is zeker een bitterzoete, melancholische vibe.”
De vele hoogtepunten van het album zijn onder meer de seks-gekke albumopener “Faster”; de getextureerde, zoet melodieuze “Palm Reader,” een van de middelpunten van het album (“Ik hou van de romantiek van dingen zoals kristallen bollen, tarotkaarten en horoscopen, zelfs als ik er niet in geloof,” zegt Stephan. “Ze zoeken naar iets exotisch wanneer de communicatie grijs is geworden”); het rauwe, new wave getinte sociale commentaar van “Danger”; de met bier bespatte punk-prog “Company”; de albumsluiter “Good Man”; en de koppige intensiteit van de eerste single “Blinded (When I See You).”
Een andere bandfavoriet is “Self Righteous,” met Moldy Peaches-zangeres Kimya Dawson; het nummer wordt door Stephan omschreven als “een post-club chill-out track” en door Arion als “een langzame, stemmige, etherische, heroïne jam.” (Kies maar uit.) Jenkins zegt: “Het gaat over ambiguïteit die sexier is dan dingen die duidelijk zijn. De tekst was al bij de eerste take improvisatie.” Arion voegt eraan toe: “Het is zoals niets anders dat we hebben gedaan. Als je je eigen materiaal hoort en er verstikt van raakt, betekent dat veel.”
Nu het album eindelijk klaar is, kijken Stephan, Arion, Tony en Brad uit naar de adrenaline en de gemeenschap die alleen komt van het spelen voor een publiek. Ze zijn van plan om een groot deel van 2003 op de weg door te brengen, met de eerste etappe op een 32-steden tour in april en mei, in de aanloop naar de release van het album.
Zittend in de vreemde tijd-vacuum tussen de voltooiing van een album en de release, Stephan overweegt: “Vanaf het begin, hebben we altijd geprobeerd om ons eigen ding te doen. Muziek was een manier om een identiteit te hebben. We pasten niet in een scene, en dat doen we eigenlijk nog steeds niet. Maar we proberen iets te doen dat aanwezig is, dat een boog heeft — tempo’s, maatsoorten, gevoeligheden veranderen van nummer tot nummer. Ik heb dat persoonlijk nodig van een album, om er bij te blijven. Het punt van ons album is om een wereld te creëren door de wereld voor een minuut opnieuw te maken, een wereld die niet noodzakelijk escapistisch is, maar die tegenstrijdige dingen voor een moment hanteerbaar maakt. Het is iets om helemaal doorheen te reizen.”
“Ik hoop dat mensen het geweldig vinden,” zegt Arion. “Ik bedoel, op een bepaald niveau kan het me niet schelen wat mensen denken omdat ik het mooi vind, maar ik hoop dat zij het ook mooi vinden. Ik wil dat het mensen gelukkig maakt, maar wetende dat het mij gelukkig maakt, is de rest kers.”
“Er is zeker een pijnquotiënt waar je doorheen moet, als je wilt dat het goed is,” concludeert Stephan. “En we hebben het gedaan. Ons lijden is compleet, en dus presenteren wij u Out Of The Vein.”
