Bruine beer, (Ursus arctos), ruigharige beer (familie Ursidae), inheems in Europa, Azië, en het noordwesten van Noord-Amerika. Meer dan 80 vormen van de bruine beer zijn beschreven; ze worden behandeld als verschillende ondersoorten van Ursus arctos. Noord-Amerikaanse bruine beren worden van oudsher grizzly’s genoemd (zie grizzlybeer).
© Kari N/Fotolia
Encyclopædia Britannica, Inc.
-
Observatie van een bruine beer die zijn geheime cache beschermt tegen de rivaliserende wolven Een bruine beer die zijn voedselcache beschermt tegen de wolven.Contunico © ZDF Enterprises GmbH, MainzZie alle video’s bij dit artikel
-
Observeer de hongerige bruine beren die jagen op de migrerende Pacifische zalm op het schiereiland Kamtsjatka Bruine beren van het schiereiland Kamtsjatka die zich voeden met Pacifische zalm.Contunico © ZDF Enterprises GmbH, MainzZie alle video’s bij dit artikel
-
Bekijk het landschap van het Shulgan Tash Natuurreservaat in het Oeralgebergte, de thuisbasis van de bedreigde Burzyan honingbij en de Oeral beren Leer meer over de honingbijen en de bruine beren van het Oeralgebergte.Contunico © ZDF Enterprises GmbH, MainzZie alle video’s bij dit artikel
Bruine beren zijn omnivoren en voeden zich met bessen, plantenwortels en -scheuten, kleine zoogdieren, vis, kalveren van veel hoefdieren, en aas. Vaak slaan ze voedsel op in ondiepe holen, en ze graven gemakkelijk en krachtig op zoek naar knaagdieren. Behalve in sommige zuidelijke streken trekken beren zich ’s winters terug in hun holen; in de nazomer en herfst stapelen ze grote hoeveelheden vet op. Welpen, meestal tweelingen, worden in de winter geboren na een draagtijd van zes tot acht maanden. Bij de geboorte weegt een welp minder dan een kilogram.
Euraziatische bruine beren zijn over het algemeen solitaire dieren die goed kunnen rennen en zwemmen. Ze zijn gewoonlijk 120-210 cm lang en wegen 135-250 kg; de uitzonderlijk grote Siberische bruine beer (Ursus arctos beringianus), die wel 360 kg weegt, benadert de grootte van de Noord-Amerikaanse grizzly. De kleur van de vacht is zeer variabel, variërend van grijswit via blauwachtige en bruinachtige tinten tot bijna zwart. Euraziatische bruine beren worden vaak gezien in dierentuinen; vroeger werden ze vaak getraind om ritmisch te bewegen op muziek – de zogenaamde dansberen van Europese carnavals en festivals. Ooit zwierven ze door het grootste deel van Europa en Azië; het zuidelijke verspreidingsgebied van het dier is echter aanzienlijk verminderd.
Encyclopædia Britannica, Inc.
Bruine beren hebben een extreem groot geografisch verspreidingsgebied, en hun wereldwijde populatie bedraagt meer dan 200.000 individuen. Om deze redenen heeft de Internationale Unie voor het behoud van de natuur (IUCN) de bruine beer op de Rode Lijst van bedreigde diersoorten geplaatst als een soort van de minste zorg. Bruine beren die in de nabijheid van mensen leven, worden vaak beschouwd als plaagdieren omdat de dieren zich aangetrokken voelen tot menselijk voedsel. Hun grote omvang en relatief agressieve karakter kan mensen die met hen in contact komen van streek brengen, en bruine beren die vaak in menselijke nederzettingen voorkomen worden soms gedood door landeigenaren en overheidsfunctionarissen. Andere oorzaken van sterfte onder bruine beren zijn botsingen met treinen en auto’s, stroperij en sportjacht. Bovendien worden de galblaas en de gal van sommige bruine beren geoogst om er traditionele medicijnen van te maken die spijsverteringsproblemen en ontstekingen zouden verlichten en het bloed zouden zuiveren. Bij veel oogstbedrijven worden ook de poten van de dieren verwijderd en verkocht, die in delen van Azië als delicatesse worden beschouwd. Het Ainu-volk in Japan vereert de bruine beer als een god van de bergen, en sommige Ainu die in de bergen wonen, beschouwen de beer als hun voorouder.
