Jezus werd geboren, hij stierf en stond weer op, voordat hij opsteeg naar de hemel. Deze waarheden zijn fundamenteel voor ons christelijk geloof. We kennen de bekende verhalen van de Triomfantelijke intocht, het Laatste Avondmaal en de kruisiging, maar wat gebeurde er tussen de opstanding en de hemelvaart?
Het passieverhaal is welbekend en wordt vaak verteld, zowel in de kunst als in de Kerk, maar de details van de 40 dagen tussen Jezus’ verrijzenis en hemelvaart zijn veel minder bekend.
Weliswaar zijn de verslagen van Matteüs en Marcus over de tijd na de verrijzenis korter dan die van Lucas en Johannes, maar alle vier de evangeliën delen details die ons meer vertellen over Jezus’ leven na de dood.
De evangeliën spreken over 10 verschijningen van de verrezen Jezus, waarvan er vijf plaatsvinden op de dag van zijn verrijzenis, en nog vijf keer voordat hij ten hemel stijgt. Uit Handelingen 1 weten we dat hij 40 dagen op aarde was, en dat hij deze dagen doorbracht met zijn discipelen:
“Na zijn lijden, stelde hij (Jezus) zich aan hen voor en gaf vele overtuigende bewijzen dat hij in leven was. Hij verscheen aan hen gedurende een periode van veertig dagen en sprak over het koninkrijk van God.” (Handelingen 1:3)
OK, wat deed hij nu eigenlijk?
Ten tonele verschenen aan de vrouwen
Jezus openbaarde zich eerder aan Maria Magdalena dan aan enig ander persoon. Nadat zij zojuist het lege graf van Jezus had gezien, bleef zij wenend in de tuin, toen Jezus aan haar verscheen. Zij dacht dat hij de tuinman was, maar toen hij haar bij haar naam riep, herkende Maria zijn stem.
Het idee dat een vrouw een geldige getuige zou zijn, lijkt misschien plausibel in de westerse samenleving van de 21e eeuw, maar in het Palestina van de 1e eeuw was dat ongehoord. Aan de getuigenis van een vrouw werd niet hetzelfde gewicht toegekend als aan die van een man, noch persoonlijk, noch in een rechtszaak. Dat Jezus ervoor koos zich eerst aan Maria te openbaren was revolutionair. Hij stuurde haar vervolgens om “het aan” de andere discipelen te vertellen. Hij vertrouwde haar toe zijn volgelingen te vertellen van zijn wederkomst.
Zijn tweede verschijning was aan de groep vrouwen die met Maria op het kerkhof waren geweest. Op weg van de apostelen verscheen Jezus aan hen, en “zij kwamen op en grepen zijn voeten vast en aanbaden hem.” (Mattheüs 28:9)
Opgetreden aan zijn discipelen
Later die dag, op de weg naar Emmaüs, verscheen Jezus aan twee discipelen – één heette Cleopas – maar zij hadden niet in de gaten dat de man naast hen de opgestane Messias was. Pas toen Hij met hen het brood brak, nadat zij hem de gebeurtenissen van het lijdensverhaal hadden beschreven, werden “hun ogen geopend en herkenden zij Hem” (Lucas 24,31).
Doordat zij Hem herkenden, vertrok Jezus pas. Hij liet zijn leerlingen niet in de steek toen zij niet zagen dat hij het was, maar bleef bij hen totdat zij zich realiseerden dat hun hart “in ons brandde, terwijl hij met ons sprak”.
Ook bij zijn volgende verschijning, kort daarna, was Jezus niet verontrust over het feit dat zijn leerlingen hem voor een geest aanzagen. In plaats daarvan stelde hij hen gerust: “Kijk naar mijn handen en mijn voeten. Ik ben het zelf! Raak mij aan en zie; een geest heeft geen vlees en beenderen, zoals jullie zien dat ik heb.” (Lucas 24:39)
Zijn leven na de verrijzenis was niet het resultaat van sinistere spiritualiteit, maar van Bijbelse profetie. Hij trok zijn discipelen weg van bovennatuurlijke speculaties naar de Bijbelse fundamenten van zijn opgestane lichaam:
“Dit is wat Ik u gezegd heb, toen Ik nog bij u was: Alles moet in vervulling gaan wat over mij geschreven staat in de wet van Mozes, de profeten en de psalmen” (Lucas 24,44).
Aan Thomas verschenen
We kennen allemaal het verhaal van de ’twijfelende Thomas’. Hij was niet bij de discipelen geweest toen Jezus zich openbaarde, en geloofde de getuigenis van de discipelen niet, zeggende: “Tenzij ik de nagelafdrukken in zijn handen zie en mijn vinger leg waar de nagels waren, en mijn hand in zijn zijde steek, zal ik niet geloven.” (Johannes 20:25)
In deze ontmoeting zien we zowel het medeleven als de uitdaging die Jezus brengt. In plaats van Thomas zonder geloof achter te laten, “kwam Jezus en stond tussen hen in” – vrede biedend opdat hij zou geloven, zeggende: “Twijfel niet langer en geloof.” (Johannes 20:27)
Verloste en in ere herstelde Petrus
Het evangelie van Johannes vertelt vervolgens het verhaal van Jezus’ laatste opgetekende wonder, toen Hij de visnetten van zijn discipelen overstelpte met een enorme vangst aan vis. Daarna spreekt Hij onder vier ogen met Petrus. Net zoals Petrus Jezus drie keer verloochend had, vraagt Jezus hem drie keer: “Heb je Mij lief?” Het is hier dat Petrus in ere hersteld wordt, nadat hij zijn meester verloochend had in zijn uur van nood, en geroepen wordt om “mijn schapen te weiden” en “mij te volgen”. (Johannes 21:17, 19)
De trouw van Jezus is groter dan de onze. Jezus zag Petrus’ zwakheid, maar Hij zag ook zijn liefde voor hem, en verkoos hem bij te staan. Hoewel hij Petrus’ beperkingen zag, definieerde hij hem er niet door.
De Grote Opdracht
Mattheüs en Marcus sluiten beide af met de “Grote Opdracht” – Jezus’ opdracht aan zijn discipelen om de wereld in te gaan en het goede nieuws van de verlossing te verspreiden.
“Mij is gegeven alle macht in de hemel en op aarde. Ga dus op weg en maak alle volken tot mijn leerlingen, door hen te dopen in de naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest, en hun te leren dat ze zich moeten houden aan alles wat ik jullie opgedragen heb. En voorzeker, Ik ben met u al de dagen tot aan de voleinding der wereld.” (Matteüs 28:18-20)
Het is na deze opdracht, waarop veel van de christelijke nadruk op het delen van het evangelie is gebaseerd, dat Jezus wordt “opgenomen in de hemel”.
De bediening van Jezus eindigde niet met zijn dood, maar ging door na zijn opstanding en in de dagen voor zijn tenhemelopneming. In deze tijd openbaarde en herbevestigde hij cruciale elementen van zowel zijn karakter als zijn opdracht.
