Kerstdag, 2008. Ik haast me naar de boom, schuifel er blindelings met mijn handen onder in de hoop er een cadeautje uit te halen. Ik heb gewonnen, sta op met mijn cadeau en open de brief die eraan vastzit. Kerstman – het is van de Kerstman! Maar wacht – het advies van de Kerstman dat ik “een beter meisje moet zijn” en “naar mama’s aanwijzingen moet luisteren”, anders zou ik “geen cadeautjes meer krijgen”, klinkt te bekend …
De Kerstman uithangen was niet de enige ontbering die mijn moeder ondervond nadat ze naar de Verenigde Staten was verhuisd. Naarmate ik ouder werd, werd ik steeds minder blind voor de voortdurende stigmatisering waarmee mijn ouders in de samenleving werden geconfronteerd, niet in de laatste plaats door hun taalbarrière. Serveersters in restaurants, de duidelijk schuldige bij een auto-ongeluk, stereotype grappen en imitaties op TV deden mijn ouders allemaal af als onbelangrijk en ongewaardeerd.
Ik daarentegen, die al vroeg had geleerd me te schamen voor het feit dat ik Koreaans was, smeekte mijn ouders om boterhammen met pindakaas in te pakken voor de lunch en leerde moeiteloos Amerikaanse uitdrukkingen zoals “blending in with the crowd” van mijn tong te rollen, waardoor mijn etnische wortels werden vertrapt door dezelfde ontelbare voeten die constant op mijn ouders stapten.
Wanneer ik word geconfronteerd met deze momenten van dagelijkse openlijke neerbuigendheid jegens mijn ouders, denk ik terug aan de eerste keer dat ik de brief van de Kerstman met een verlicht oog las, en ik denk na over de immense moeite die mijn ouders hebben gedaan om de culturele kloof van ons gezin te overbruggen. En dus vertaal ik in restaurants, leg ik grappen en culturele verwijzingen op TV uit, en neem ik het voor mijn ouders op wanneer zij dat niet kunnen.
De inspanningen die mijn familie en andere minderheidsgroepen zich getroosten om te assimileren in de dominante cultuur binnen een samenleving, wijzen op een groter probleem van sociale, politieke en economische macht. De onbewuste subtiele handeling van het onderdrukken van iemands minderheidscultuur door gerichte vragen, zoals “Spreek je Engels?” of zelfs uitspraken als “Je spreekt heel goed Engels,” wijst op een groter probleem van culturele toe-eigening, assimilatie en waardering.
Culturele toe-eigening verwijst naar de selectie van bepaalde aspecten van een cultuur voor een trend, terwijl de betekenis en het oorspronkelijke doel worden gebagatelliseerd en veronachtzaamd. Culturele waardering doet zich voor wanneer een cultuur wordt geëerd, gerespecteerd en verkend om verdere kennis en begrip te verwerven. Bij culturele uitwisseling delen mensen hun cultuur met elkaar; bij culturele toe-eigening is er sprake van een machtsdynamiek, waarbij de dominante groep elementen overneemt uit de cultuur van mensen die door die groep zijn onderdrukt. Culturele uitwisseling is dus niet hetzelfde als culturele toe-eigening, omdat daarbij de component van de systemische machtsdynamiek ontbreekt. Assimilatie is ook niet hetzelfde als culturele toe-eigening of culturele uitwisseling, omdat assimilatie optreedt wanneer minderheidsculturen gedwongen worden bepaalde aspecten van een dominante cultuur over te nemen om erbij te horen, en niet om op te vallen.
Assimilatie wordt gedaan om discriminatie te voorkomen en om te overleven, net zoals mijn ouders en ik dat probeerden te doen om “in” de Amerikaanse samenleving te passen. De leden van minderheidsculturen die bepaalde aspecten van hun cultuur assimileren om meer in de pas te lopen met de dominante cultuur, doen dat om te voorkomen dat zij nog meer gediscrimineerd worden door de dominante groep. Deze mensen krijgen vaak niet de vrijheid om te beslissen of zij bij hun cultuur willen blijven of de dominante cultuur willen overnemen, waardoor het niet hetzelfde is als culturele toe-eigening.
Culturele toe-eigening is een probleem; culturele waardering en culturele uitwisseling zijn dat niet. Culturele toe-eigening verergert een kwestie van systemische onderdrukking van mensen uit de niet-dominante cultuur. Het neemt de eer weg van de mensen van de oorspronkelijke cultuur (een voorbeeld hiervan zijn zwarte vrouwen die in de media aan de schandpaal worden genageld voor hun natuurlijke haar, terwijl blanke vrouwen worden geprezen als “trendsetters” voor het kopiëren van dezelfde stijlen). Het dwingt stereotypen af waarvan alleen de minderheidscultuur de negatieve gevolgen ondervindt, terwijl de dominante groep van de voordelen kan genieten. Bovendien bagatelliseert culturele toe-eigening een hele geschiedenis van gewelddadige onderdrukking waarin een minderheidscultuur het slachtoffer is geweest van slavernij, kolonisatie, genocide, enz., wat op zijn beurt het daaruit voortvloeiende trauma bagatelliseert dat generaties van mensen kan beïnvloeden.
Door culturele toe-eigening ongecontroleerd toe te staan, word je niet alleen een onverantwoordelijke wereldburger, maar geef je ook voorrang aan de emoties van bevoorrechte mensen boven gerechtigheid voor minderheidsgroepen. Je wordt medeplichtig aan een institutioneel systeem van onderdrukking van gemarginaliseerde mensen, en je helpt hun culturen uit te wissen.
De kerstman begon en eindigde mijn kindertijd. Hij mag dan niet echt zijn, maar hij heeft me wel iets bijgebracht dat van meer betekenis is dan de kerstgedachte en de angst voor kolen. Het grootste geschenk van de Kerstman – of liever gezegd, van mijn ouders – aan mij was het begin van een lange reis om mijn moraal, die als een ware weerspiegeling van mijn identiteit dient, opnieuw af te stemmen en ernaar te handelen.
“Off the Beat” columns worden geschreven door medewerkers van de Daily Cal totdat de vaste opinieschrijvers voor het herfstsemester zijn geselecteerd. Neem contact op met het opiniebureau op .
