In 1661 belastte Lodewijk XIV André Le Nôtre met de aanleg en de renovatie van de tuinen van Versailles, die hij even belangrijk vond als het paleis. Met de aanleg van de tuinen werd gelijktijdig met de werkzaamheden aan het paleis begonnen en zij duurden ongeveer 40 jaar. In deze periode werkte André Le Nôtre samen met onder anderen Jean-Baptiste Colbert, van 1664 tot 1683 opzichter van de Koning, die het project leidde, en Charles Le Brun, die in januari 1664 eerste schilder van de Koning werd en de tekeningen voor een groot aantal beelden en fonteinen verzorgde. Tenslotte werd elk project beoordeeld door de koning zelf, die “elk detail” wilde zien. Niet lang daarna bouwde architect Jules Hardouin-Mansart, die eerste architect van de koning en bouwopzichter was geworden, de Orangerie en vereenvoudigde hij de omtrek van het park, met name door bepaalde bosjes aan te passen of open te maken.
De aanleg van de tuinen was een monumentaal karwei. Grote hoeveelheden grond moesten worden verplaatst om de grond te egaliseren, parterres aan te leggen, de Oranjerie te bouwen en de fonteinen en grachten uit te graven op plaatsen die voorheen alleen door weiden en moerassen werden ingenomen. Bomen werden aangevoerd uit verschillende streken van Frankrijk. Duizenden mannen, soms zelfs hele regimenten, namen deel aan dit immense project.
Om het ontwerp in stand te houden, moest de tuin ongeveer eens in de 100 jaar worden herbeplant. Lodewijk XVI deed dit aan het begin van zijn regeerperiode, en de onderneming werd vervolgens uitgevoerd tijdens de regeerperiode van Napoleon III. Na schade veroorzaakt door een reeks stormen aan het eind van de 20e eeuw, waaronder een storm in december 1999, die het meest verwoestend was, is de tuin volledig herbeplant en heeft hij nu een frisse, jeugdige uitstraling die lijkt op hoe hij eruit zou hebben gezien voor Lodewijk XIV.
