“Ik voel me gewoon mezelf niet zonder jou,” is waarschijnlijk iets wat je hebt gedacht als je iemand mist waar je om geeft.
Dit idee kwam willekeurig in mijn hoofd op toen ik alleen in mijn studentenhuis zat en mijn partner miste. Ik ben er niet helemaal zeker van of de wetenschap hierachter accuraat is, want zelfs de wetenschappers zijn niet zeker van de juistheid. Emoties zijn moeilijk te begrijpen, en neurotransmitters zijn moeilijk te traceren.
Dit gezegd hebbende, zal ik het hier eens over hebben: een leken-definitie van waarom je je misschien een ander mens voelt als je niet bij je geliefde bent (of bij iemand die je na aan het hart ligt).
Biologie en psychologie leren ons dat ons lichaam van nature bepaalde chemische stoffen produceert – hormonen worden door klieren geproduceerd, en neurotransmitters door het centrale zenuwstelsel. Evolutionair gezien helpen deze chemicaliën ons emotionele banden te vormen om groepsrelaties, intieme relaties en ouderlijke relaties in stand te kunnen houden. Ze helpen ons in leven te houden. Tegenwoordig is er veel meer aan de mix toegevoegd, en als gevolg daarvan is er veel meer grijs gebied.
De hormonen die verband houden met “liefde” zijn oestrogeen/testosteron, en oxytocine. De neurotransmitters die er het meest bij betrokken zijn, zijn seratonine en dopamine.
Opnieuw, we produceren al deze chemicaliën van nature, maar wanneer je bij iemand bent van wie je houdt, stijgen ze. Wanneer ze toenemen, versnelt je lichaam om ze allemaal te verwerken. Wanneer je een langere periode doorbrengt met iemand van wie je houdt, raak je in feite verslaafd aan een verhoogd niveau van al deze chemicaliën, en je lichaam raakt eraan gewend om ze allemaal sneller te verwerken.
Als je lichaam eraan gewend is om al deze chemicaliën te produceren, en ze snel te verwerken, kun je je dan voorstellen wat er gebeurt wanneer je de persoon verlaat die dat veroorzaakt? In het kort, ontwenning gebeurt. Je lichaam stopt met het produceren van een overvloed aan seratonine, oxytocine, enz., en om het nog erger te maken, de chemische stoffen die je lichaam wel produceert blijven zo snel verwerkt worden dat het lijkt alsof ze er nooit geweest zijn.
Nu vraagt u zich misschien af, wat voor invloed heeft dit op iemands emotionele toestand? Nou, op vele manieren, maar het bootst meestal symptomen van depressie en angst na. Dit is de reden waarom zo veel mensen zeggen: “Ik voel me niet mezelf,” of, “Ik mis mijn wederhelft,” omdat hun lichaam gewend is geraakt aan bepaalde stimulatie die ze niet langer ontvangen.
Als je erover nadenkt, is dat de reden waarom de wittebroodsweken in een romantische relatie aan het begin als zo’n hoogtepunt aanvoelen. Omdat die opwelling nieuw is, en het voelt goed. Het zijn tenslotte allemaal gelukkige chemicaliën. Maar net als bij elke drug raakt je lichaam eraan gewend, en voelt het nog steeds goed, je hebt alleen af en toe wat extra nodig (hallo date night).
Hoe dan ook, als je wordt weggerukt bij de persoon van wie je houdt, doet dat pijn. Het kan maanden duren voordat je lichaam weer normaal is, en elke keer dat je die persoon in de tussentijd ziet, wordt de klok opnieuw ingesteld.
Dus voordat je het jezelf kwalijk neemt dat je iemand zo mist, onthoud dit: je kunt het niet helpen.
