Voorbeelden van ‘synchronic’ in een zinnensynchronic
De meeste literaire analyses zijn synchronic, en bieden een groter gevoel van eenheid tussen de componenten van een verhaal.Als we het zo bekijken, kiezen we voor een synchronische benadering.Alle tot nu toe besproken gevallen zijn synchroon, d.w.z. de opkomende eigenschap bestaat gelijktijdig met zijn basis.Sommige recente geleerden stellen de bruikbaarheid van dit synchronische/diachronische onderscheid ter discussie.Synchrone en diachrone benaderingen kunnen tot heel verschillende conclusies komen.Pragmatiek hield zich eerst alleen bezig met synchrone studie, in tegenstelling tot het onderzoeken van de historische ontwikkeling van taal.Soms worden de termen diachrone taalkunde en synchrone taalkunde gebruikt om naar deze twee perspectieven te verwijzen.Met andere woorden, elk structureel of synchroon verschijnsel heeft een geschiedenis, en de structuur kan niet worden begrepen zonder de ontstaansgeschiedenis te begrijpen.Wanneer men echter een synchroon perspectief op moderne talen neemt, lijken beide processen sterk op elkaar.Het toenmalige taalkundig veld was sterk gericht op synchrone studies van taalverandering, waardoor historische benaderingen zoals grammaticalisatie werden gemarginaliseerd.
