Background and Overview of Hazards
Perchloorzuur is een van de sterkste zuren die bekend zijn. Bij kamertemperatuur hebben waterige oplossingen tot 72% geen significante oxiderende kracht, en de corrosieve eigenschappen zijn zeer vergelijkbaar met die van andere minerale zuren. Het oxiderende vermogen neemt echter toe met de concentratie en de temperatuur. Geconcentreerd perchloorzuur (72%) verhit boven 150⁰C is een sterke oxidator, en reageert heftig met organisch materiaal, hetgeen in het verleden tot verwoestende explosies heeft geleid.
Het monohydraat van perchloorzuur (85%) is een goed oxidatiemiddel bij kamertemperatuur.
watervrij perchloorzuur is zeer instabiel, explodeert bij contact met organisch materiaal, en explodeert spontaan bij kamertemperatuur na opslag gedurende enkele dagen. De bereiding ervan dient te worden vermeden.
Perchloorzuur vormt een azeotroop met water bij een concentratie van 72,5% perchloorzuur. Daarom vormen waterige oplossingen geen watervrij perchloorzuur door verdamping. Er kan echter gevaarlijk watervrij perchloorzuur worden gevormd wanneer een waterige oplossing wordt onderworpen aan sterke dehydraterende omstandigheden, zoals blootstelling aan geconcentreerd zwavelzuur, azijnzuuranhydride of fosforpentoxide.
Bij verhoogde temperaturen kunnen dampen van perchloorzuur condenseren op oppervlakken in het kanaalwerk van de afzuigkap, waar zij perchloraatzouten vormen die vaak zeer schokgevoelig zijn en een ernstig explosiegevaar opleveren.
Perchloorzuur reageert met alcoholen en bepaalde andere organische verbindingen om zeer onstabiele en explosieve perchloraatesters te vormen.
Veilig hanteren
- Draag de juiste persoonlijke beschermingsmiddelen (laboratoriumjas, veiligheidsbril en zuurbestendige handschoenen) wanneer u met perchloorzuur omgaat.
- Hanteer perchloorzuur niet op een houten oppervlak, en laat het niet in contact komen met oxideerbare materialen zoals doeken, papieren handdoeken of vet. Dergelijke materialen kunnen zeer ontvlambaar worden en spontaan ontbranden of zelfs exploderen na absorptie van perchloorzuurvloeistof of -damp.
- Zorg ervoor dat perchloorzuur niet wordt blootgesteld aan sterke uitdrogende omstandigheden.
- Verdun door perchloorzuur aan water toe te voegen, niet door water aan zuur toe te voegen.
- Als oplossingen die perchloorzuur bevatten door een papierfilter worden gefiltreerd, moet het filter (en het neerslag) grondig met water worden gewassen om al het perchloraat te verwijderen voordat men het laat drogen.
- Gebonden perchloorzuur (>72%) NIET mengen met organische chemicaliën als de temperatuur boven de omgevingstemperatuur kan stijgen.
- Perchloorzuurontsluitingen en andere toepassingen bij hoge temperaturen vereisen dat de procedures worden uitgevoerd in een speciaal ontworpen zuurkast met een waterspoelsysteem. Dit systeem is vereist om de opbouw van explosieve perchloraten in de leidingen te voorkomen.
- Verwarm perchloorzuur niet in een oliebad. Gebruik een zandbad, een verwarmingsmantel, of een hete plaat.
Als u weet of vermoedt dat perchloorzuurontsluitingen zijn uitgevoerd in een zuurkast die niet specifiek voor perchloorzuur is ontworpen, informeer dan Facilities and Services over de locatie van de zuurkast.
Noodprocedures
Onopzettelijke blootstelling
Intact met de huid
De aangetaste huid onmiddellijk afspoelen met overvloedige hoeveelheden water gedurende ongeveer 15 minuten; indien nodig, de veiligheidsdouche gebruiken. Verwijder verontreinigde kleding.
Oogcontact
Gebruik de oogdouche om het oog gedurende ten minste 15 min grondig te spoelen, waarbij u af en toe het bovenste en onderste ooglid optilt en de oogbollen rolt.
Inhalatie
Zich onmiddellijk in de frisse lucht begeven.
Inhalatie
Niet laten braken. Mond met water spoelen.
Als de symptomen aanhouden na het volgen van de eerste hulp procedures, zoek dan onmiddellijk medische hulp. Geef het medisch team het veiligheidsinformatieblad (MSDS) voor perchloorzuur.
Morsingen
Morsingen van perchloorzuur moeten grondig worden opgeruimd; opgedroogde zuurresten kunnen in de toekomst onverwachte explosies veroorzaken. Het gemorste product moet onmiddellijk worden geneutraliseerd met natriumbicarbonaat of een ander anorganisch zuurneutraliserend middel. Veeg het geneutraliseerde gemorste materiaal op met een niet-ontvlambaar materiaal en reinig het gemorste gebied vervolgens grondig met water.
Gebruik GEEN vodden, papieren handdoeken of zaagsel om gemorst perchloorzuur op te zuigen. Dergelijke materialen kunnen spontaan ontbranden zodra ze opgedroogd zijn. Evenzo kan morsen op hout brandgevaar opleveren nadat de vloeistof is opgedroogd.
In geval van brand is water het beste blusmiddel.
Opslag
Opslaan van perchloorzuur samen met andere anorganische zuren en verwijderd van organische chemicaliën en reductoren, vooral alcoholen, glycerol en hypofosfieten. De recipiënten moeten worden opgeslagen in secundaire insluiting bij voorkeur gemaakt van glas, porselein, keramiek, of ander niet-absorberend, niet-brandbaar materiaal.
Limit stored quantities to what is needed for the next 6-12 months; do not store perchloric acid over extended periods of time.
Flessen met verkleurde perchloorzuuroplossingen onmiddellijk weggooien.
Informeer DRS als zich kristallen hebben gevormd rond de hals en de dop van de fles.
Verwijdering
Verzamel alle perchloorzuur en verontreinigd afval en voer het af via DRS. De UI-codes zijn 587 voor perchloorzuur en 50043 voor met perchloorzuur verontreinigd puin.
Schilt, A. A. Perchloric acid and perchlorates, G. F. Smith Chemical Company: Columbus, OH, 1979.
Muse, L. A. Safe Handling of Perchloric acid in the Laboratory, J. Chem Educ. 1972, 49, A463-A464.
Furr, A. K., CRC Handbook of Laboratory Safety, 4th ed.; CRC Press LLC: Boca Raton, Florida, 1995.
NRC (National Research Council). Prudent Practices in the Laboratory. Handling and Management of Chemical Hazards (Behandeling en beheer van chemische gevaren). National Academy Press: Washington, DC, 2011.
Pitt, M. J. In Bretherick’s Handbook of Reactive Chemical Hazards, 6th ed.; Urben, P. G. Ed.; Butterworth-Heinemann Ltd: Oxford, 1999; Vol. 1, pp 1352-1364.
