Dokters begroeten doorbraak in behandeling van spierdystrofie

Dokters in de VS hebben hoop gewekt op een behandeling voor spierdystrofie, de meest voorkomende fatale genetische aandoening bij kinderen, na het herstellen van mutaties die de ziekte bij honden veroorzaken.

De baanbrekende studie is de eerste die succes claimt bij de behandeling van de spierverslappende aandoening bij grote zoogdieren, hoewel wetenschappers in het team waarschuwen dat er meer werk voor de boeg is om ervoor te zorgen dat de procedure veilig en effectief is voor gebruik bij mensen.

Als de therapie in toekomstige dierstudies veelbelovend blijft, denken de onderzoekers dat een klinische studie met patiënten met Duchenne spierdystrofie binnen een paar jaar van start zou kunnen gaan.

Duchenne spierdystrofie wordt veroorzaakt door mutaties die de normale functie van een gen op het X-chromosoom verstoren. De ziekte treft vooral jongens – ongeveer één op 3500 – omdat zij maar één X-chromosoom hebben. Aangezien meisjes twee X-chromosomen hebben, hebben zij meestal een werkende reserve als één kopie van het gen beschadigd is. Als gevolg daarvan worden meisjes meestal niet getroffen, maar kunnen dragers zijn en gemuteerde genen doorgeven aan hun kinderen.

Het sleutelgen in spierdystrofie is nodig om dystrofine te maken, een eiwit dat cruciaal is voor sterke spiervezels. Als het gen is gemuteerd, kan het eiwit niet goed worden aangemaakt en worden de spieren in het hele lichaam, waaronder het hart, het middenrif en het skelet, zwakker en kwijnen weg. De meeste patiënten sterven voor hun dertigste aan ademhalings- of hartproblemen.

Onderzoekers onder leiding van Eric Olson aan de University of Texas Southwestern Medical Center gebruikten een krachtige maar experimentele gen-editing procedure bekend als Crispr-Cas9 om mutaties in het dystrofine gen te corrigeren bij vier één maand oude honden. De therapie maakt gebruik van onschadelijke virussen om de gen-editing moleculen in de cellen te smokkelen. Eenmaal in de cel, zoeken ze het gemuteerde gen op en snijden het door, waardoor het natuurlijke reparatiesysteem van de cel in actie komt.

In samenwerking met Olson injecteerde Leonela Amoasii 20 biljoen Crispr-dragende virussen in de onderbeenspieren van twee jonge beagles die spierdystrofie-mutaties droegen. Bij tests die zes weken later werden uitgevoerd, was het dystrofinegehalte in sommige spiervezels hersteld tot maar liefst 60% van normaal. Eerder werk heeft gesuggereerd dat om patiënten te helpen, het dystrofinegehalte moet worden verhoogd tot ten minste 15% van het normale niveau.

De wetenschappers gingen verder om te beoordelen hoe goed de procedure werkte als deze werd toegediend door middel van een infuus in de bloedbaan in plaats van rechtstreeks in de spieren. Deze keer werden twee beagles geïnfuseerd met een hoge of lage dosis van de Crispr-moleculen voor genbewerking. Hun spierweefsel werd acht weken later onderzocht.

Schrijvend in het tijdschrift Science, beschrijven de onderzoekers hoe de infusies een variabel effect hadden op de spieren van de honden. In skeletspieren werd dystrofine verhoogd met slechts 3% tot wel 90% van het normale niveau. In cruciale middenrif- en hartspieren steeg het dystrofinegehalte tot respectievelijk 58% en 92% van het normale niveau.

“Vooral belangrijk is de bevinding dat intraveneuze toediening van het virus resulteerde in een aanzienlijk herstel van dystrofine in de hart- en middenrifspieren, die belangrijk zijn bij deze ziekte,” vertelde Olson aan de Guardian.

De wetenschappers plannen nu uitgebreide studies om de impact van de behandeling op honden te beoordelen. Die zullen uitwijzen of de correctie van de defecte genen daadwerkelijk de spieren van de dieren verbetert en of eventuele voordelen blijvend zijn. Omdat de studie klein was en maar kort duurde, is het onmogelijk om te weten hoe effectief de aanpak zou kunnen zijn bij het verlichten van de ziekte bij mensen.

“Ik denk dat deze procedure veelbelovend is op basis van onze voorlopige bevindingen, maar er is meer werk nodig om de veiligheid te garanderen en om de duurzaamheid van dystrofine-expressie op lange termijn te bepalen,” zei Olson. Hoe snel het kan worden getest bij mensen hangt af van de resultaten van de komende lange termijn studies bij honden die zorgvuldig de werkzaamheid en veiligheid van de procedure zullen beoordelen.

“Als alles soepel zou blijven verlopen, zouden we kunnen anticiperen op de overgang naar een menselijke proef in een paar jaar, maar voorzichtigheid is van het grootste belang,” zei Olson.

Kate Adcock, directeur van onderzoek en innovatie bij Muscular Dystrophy UK zei dat het opwindend was om vooruitgang te zien in genbewerking toegepast op Duchenne spierdystrofie, maar waarschuwde dat er grenzen waren aan de studie.

“De steekproefgrootte was klein en de studieduur te kort om te weten of de genbewerking veilig en effectief was,” zei ze. “Hoewel het erop lijkt dat het de dystrofine productie, die essentieel is voor de aanpak van deze aandoening, aanzienlijk heeft gestimuleerd, was het team er niet op uit om verbeteringen in de functie vast te stellen. De volgende stap zal zijn om grotere, langere termijn studies uit te voeren om te zien of de gen-editing aanpak inderdaad helpt om de progressie van de aandoening te vertragen en de spierkracht te verbeteren.

“Dit zal geen genezing zijn, maar dat mag niet verhullen dat dit een belangrijke stap voorwaarts is in het bewijzen dat de Crispr-Cas9-technologie zou kunnen werken voor Duchenne.”

{{#ticker}}

{topLeft}}

{{bottomLeft}}

{topRight}}

{bottomRight}}

{{#goalExceededMarkerPercentage}}

{{/goalExceededMarkerPercentage}}

{{/ticker}}

{{heading}}

{{#paragraphs}}

{{.}}

{{/paragrafen}}{highlightedText}}

{#cta}{{text}{{/cta}}

Houd me in mei op de hoogte

• Deel op Facebook
• Deel op Twitter
• Deel via e-mail
• Deel op LinkedIn
• Deel op Pinterest
• Deel op WhatsApp
• Deel op Messenger