Eeuwen Romeinse Schilden: Scutum was het Latijnse woord voor “schild”, ondanks dat het specifiek geassocieerd wordt met het rechthoekige, semi-cilindrische lichaamsschild, wordt het in de moderne tijd nog steeds gedragen door Romeinse legionairs.
Ancient Roman Shields
In de dagen van het Oude Rome droegen Romeinse soldaten vaak ronde schilden die door de Grieken terzijde werden geschoven, op de wijze van de Griekse hoplieten. Het ovale scutum werd afgebeeld op het Altaar van Domitius Ahenobarbus in Rome, het monument van Aemilius Paullus in Delphi, en er is ook een echt exemplaar gevonden in Kasr el-Harit in Egypte.
Geleidelijk evolueerde het scutum tijdens het vroege Romeinse Rijk tot het rechthoekige of sub-rechthoekige type dat bekend staat als het keizerlijke scutum dat hieronder wordt besproken.
Het keizerlijke scutum
Dit rechthoekige scutum verving geleidelijk het ovale scutum. Gebogen, rechthoekige scuta werden grotendeels gemaakt van stroken elkaar overlappend gebogen hout, waarschijnlijk op zijn plaats gezet door het stomen over een gebogen vorm op vrijwel dezelfde manier als hoe een hedendaagse triplex stoel wordt gemaakt, hoewel er geen direct bewijs bewaard is gebleven om dit te bewijzen.
Dit betekende dat het schild sterk was en toch licht genoeg om over lange afstanden te worden gedragen. Het best bewaarde exemplaar, uit Dura-Europos in Syrië, was 1,06 m hoog, een koorde van 0,66 m, met een afstand rond de kromming van 0,86 m, en een dikte van 5 tot 6 mm.
De gebogen vorm van het schild maakte het mogelijk zware slagen te absorberen, terwijl de zijkanten van de verdediger afliepen, zodat pijlen en vijandelijke slagen konden afketsen zonder de volle kracht van de inslag over te brengen op de legionair die er achter schuilde.
De baas in het midden van het schild, de umbo, gemaakt van een koperlegering van messing, brons of ijzer, werd zelf offensief gebruikt, zwaar en dicht genoeg om een tegenstander te verdoven of op te winden en zo de daaropvolgende slag van de legionair met zijn gladius te vergemakkelijken.
Romeinse Schilden feiten
Tegen het einde van de 3de eeuw werd echter aangenomen dat het rechthoekige scutum verdwenen was. De archeologische vondsten uit de 4e eeuw, met name uit de vesting Dura-Europos, wezen op het latere gebruik van ovale of ronde schilden die niet half cilindrisch waren,
maar ofwel bolvormig waren en sterk leken op een kom, ofwel plat waren. Romeinse kunstwerken van het einde van de 3de eeuw tot het einde van de Oudheid beeldden soldaten af die ovale of ronde schilden hanteerden.
Romeins Scutum
Het woord “scutum” overleefde het oude Romeinse Rijk en kwam in de militaire woordenschat van het Byzantijnse Rijk terecht. Zelfs in de 11e eeuw noemden de Byzantijnen hun gepantserde soldaten “Skutatoi.”
De Romeinse wapenrusting bestond in de eerste plaats uit een schild of scutum, waarvan het bolle oppervlak twee en een halve voet breed en vier voet lang was, de dikte aan de rand was de breedte van een handpalm. Het was gemaakt van twee aan elkaar gelijmde planken, waarvan de buitenzijde eerst met zeildoek en vervolgens met kalfsleer was bekleed.
Zijn boven- en onderrand waren verstevigd met een ijzeren rand die het beschermde tegen neergaande slagen en tegen verwonding wanneer het op de grond rustte. Het had ook een ijzeren baas of umbo bevestigd aan het die de meest formidabele slagen van stenen, pieken, en dergelijke andere zware projectielen in het algemeen afsloeg.
Legionairs rukten meestal op afwisselend met het scutum gedeeltelijk opgeheven, het verdringen en blokkeren van de tegenstander en dan met de gladius. De randen van het schild werden ook gebonden met messing of runderhuid, om ze te versterken en te beschermen, en kunnen ook offensief gebruikt zijn.
Waarom zijn romeinse schilden rood
Scuta van het vroege keizerrijk werden populair afgebeeld als zijnde rood van kleur, hoewel er weinig bewijs is dat alle scuta rood geschilderd waren. Een prachtig bewaard rechthoekig scutum, gevonden in Dura-Europos, was echter rood gekleurd en versierd met geometrische patronen, gevleugelde figuren en dierlijke motieven.
Ook is er weinig bewijs voor de ontwerpen die op scuta werden geschilderd, hoewel afbeeldingen van de Zuil van Trajanus suggereren dat arendsvleugel- en bliksemschichtmotieven werden gebruikt.
