Hoofdstuk 1
In dit hoofdstuk hebben we, I. De inleiding tot de gehele zendbrief, die veel hetzelfde is als in andere (v. 1, v. 2). II. De dankzeggingen en lofprijzingen van de apostelen aan God voor zijn onschatbare zegeningen, geschonken aan de gelovige Efeziërs (v. 3-14). III. Zijn ernstige gebeden tot God voor hen (v. 15-23). Deze grote apostel had de gewoonte overvloedig te bidden en te danken tot de almachtige God, welke gebeden hij in het algemeen zo vorm en inhoud gaf, dat zij tegelijkertijd de grote en belangrijke leerstukken van de christelijke godsdienst en de gewichtigste instructies met zich meedroegen en overbrachten aan allen die ze ernstig bestudeerden.
Verzen 1-2
Hier is, 1. De titel die Paulus zichzelf toekent, als hem toebehorendPaulus, een apostel van Jezus Christus, enz. Hij achtte het een grote eer door Christus te zijn aangesteld, als een van zijn boodschappers voor de mensenzonen. De apostelen waren de eerste officieren in de christelijke kerk, als buitengewone ambtsdragers die slechts voor een bepaalde tijd waren aangesteld. Zij werden door hun grote Heer voorzien van buitengewone gaven en de onmiddellijke bijstand van de Geest, opdat zij geschikt zouden zijn om het evangelie te verkondigen en te verspreiden en om de kerk in haar jonge staat te besturen. Zo iemand was Paulus, en dat niet door de wil van een mens die hem dat ambt toekende, noch door zijn eigen inmenging daarin; maar door de wil van God, die hem zeer uitdrukkelijk en duidelijk kenbaar werd gemaakt, omdat hij (evenals de andere apostelen) onmiddellijk door Christus zelf tot het werk werd geroepen. Iedere getrouwe dienaar van Christus (hoewel zijn roeping en ambt niet van zo buitengewone aard zijn) kan, met onze apostel, het als een eer en een troost voor zichzelf beschouwen dat hij is wat hij is door de wil van God. 2. De personen tot wie deze brief is gezonden: Aan de heiligen te Efeze, d.w.z. aan de christenen die lid waren van de gemeente te Efeze, de metropool van Asia. Hij noemt hen heiligen, want dat waren zij in belijdenis, dat moesten zij in waarheid en werkelijkheid zijn, en velen van hen waren het. Alle christenen moeten heiligen zijn; en als zij op aarde niet onder dat karakter vallen, zullen zij nooit heiligen in heerlijkheid zijn. Hij noemt hen de getrouwen in Christus Jezus, gelovigen in Hem, en standvastig en constant in hun aanhankelijkheid aan Hem en aan Zijn waarheden en wegen. Zij zijn geen heiligen, die niet getrouw zijn, die in Christus geloven, Hem vast aanhangen, en trouw zijn aan de belijdenis die zij afleggen van hun relatie tot hun Heer. Opmerking: Het is niet alleen de eer van ambtsdragers, maar ook van particuliere christenen, genade van de Heer te hebben verkregen om getrouw te zijn.in Christus Jezus, aan wie zij al hun genade en geestelijke kracht ontlenen, en in wie hun persoon, en alles wat zij verrichten, wordt aanvaard. 3. De apostolische zegen: Genade zij u, enz. Dit is het teken in elke brief; en het drukt de apostels welwillendheid uit jegens zijn vrienden, en een werkelijk verlangen naar hun welzijn. Onder genade verstaan wij de vrije en onverdiende liefde en gunst van God, en de genaden van de Geest die daaruit voortvloeien; onder vrede alle andere zegeningen, geestelijke en wereldlijke, de vruchten en het product van de eerstgenoemde. Geen vrede zonder genade. Geen vrede, noch genade, dan van God de Vader, en van de Here Jezus Christus. Deze bijzondere zegeningen komen van God, niet als Schepper, maar als Vader door bijzondere betrekking; en zij komen van onze Here Jezus Christus, die ze voor Zijn volk heeft gekocht en het recht heeft ze aan hen te schenken. Inderdaad hadden de heiligen en de gelovigen in Christus Jezus reeds genade en vrede ontvangen; maar de vermeerdering daarvan is zeer gewenst, en de beste heiligen hebben behoefte aan nieuwe aanvoer van de genaden des Geestes, en kunnen niet anders dan verlangen zich te verbeteren en te groeien; en daarom moeten zij bidden, ieder voor zich en allen voor elkander, opdat deze zegeningen hun nog overvloedig mogen worden.Na deze korte inleiding komt hij tot het onderwerp en de kern van de brief; en hoewel het in een brief enigszins eigenaardig mag lijken, achtte de Geest van God het passend dat zijn uiteenzetting over goddelijke dingen in dit hoofdstuk zou worden gegoten in gebeden en lofprijzingen, die, omdat ze plechtige adressen tot God zijn, ook gewichtige instructies aan anderen overbrengen. Het gebed kan prediken, en de lofprijzing kan dat ook doen.
Verzen 3-14
Hij begint met dankzeggingen en lofprijzingen, en wijdt zich met veel vloeiendheid en overvloed van genegenheid uit over de buitengewoon grote en kostbare weldaden, die wij door Jezus Christus genieten. Want de grote voorrechten van onze godsdienst worden zeer treffend verhaald en uitgebreid in onze lofprijzingen aan God.I. In het algemeen zegent hij God voor geestelijke zegeningen, vers 3, waar hij Hem tot de God en Vader van onze Here Jezus Christus maakt; want als Middelaar was de Vader zijn God; als God, en de tweede persoon in de gezegende Drie-eenheid, was God zijn Vader. Het wijst op de mystieke vereniging tussen Christus en de gelovigen, dat de God en Vader van onze Here Jezus Christus hun God en Vader is, en dat in en door Hem. Alle zegeningen komen van God als de Vader van onze Heer Jezus Christus. Geen goed kan van een rechtvaardig en heilig God aan zondige schepselen worden verwacht, dan door zijn bemiddeling. Hij heeft ons gezegend met alle geestelijke zegeningen. Opmerking: Geestelijke zegeningen zijn de beste zegeningen waarmee God ons zegent, en waarvoor wij Hem moeten zegenen. Hij zegent ons door ons die dingen te schenken die ons werkelijk gezegend maken. Wij kunnen God dus niet opnieuw zegenen, maar moeten dat doen door Hem te loven, te prijzen en goed over Hem te spreken op die grond. Wie God met het een zegent, zegent Hij met alle geestelijke zegeningen; aan wie Hij Christus geeft, geeft Hij vrijelijk al deze dingen. Het is niet zo met tijdelijke zegeningen; sommigen worden begunstigd met gezondheid, en niet met rijkdom; sommigen met rijkdom, en niet met gezondheid, enz. Maar waar God zegent met geestelijke zegeningen, zegent Hij met alle. Het zijn geestelijke zegeningen in hemelse gewesten; dat wil zeggen, zeggen sommigen, in de kerk, onderscheiden van de wereld, en daaruit geroepen. Of het kan gelezen worden: in hemelse dingen, die uit de hemel komen, en bedoeld zijn om de mensen erop voor te bereiden, en om hun opname erin te verzekeren. Wij moeten dus leren te denken aan geestelijke en hemelse dingen als de voornaamste dingen, aan geestelijke en hemelse zegeningen als de beste zegeningen, waarmee wij niet ellendig kunnen zijn en zonder welke wij niet anders kunnen zijn. Stel uw genegenheid niet op de dingen op aarde, maar op de dingen die boven zijn. Hiermee zijn wij gezegend in Christus; want zoals al onze diensten door Christus tot God opstijgen, zo worden al onze zegeningen op dezelfde wijze tot ons overgebracht, omdat Hij de Middelaar is tussen God en ons.II. De bijzondere geestelijke zegeningen waarmee wij in Christus gezegend zijn, en waarvoor wij God moeten zegenen, worden hier opgesomd en uitgebreid (velen van hen). 1. 1. Uitverkiezing en verordinatie, die de geheime bronnen zijn waaruit de andere voortvloeien, verzen 4, 5 en 11. Uitverkiezing, of keuze, heeft betrekking op die klomp of massa van mensen waaruit sommigen zijn uitverkoren, waarvan zij worden afgezonderd en onderscheiden. De verordinatie heeft betrekking op de zegeningen waartoe zij bestemd zijn; in het bijzonder de aanneming van kinderen, omdat het Gods bedoeling is dat wij te zijner tijd zijn aangenomen kinderen worden, en zo recht hebben op alle voorrechten en op de erfenis van kinderen. Wij hebben hier de datum van deze daad van liefde: het was vóór de grondlegging der wereld; niet alleen voordat Gods volk een wezen had, maar voordat de wereld een begin had; want zij waren in de raad Gods van alle eeuwigheid uitverkoren. Het vergroot deze zegeningen in hoge mate, dat zij de voortbrengselen zijn van een eeuwige raad. De aalmoezen die u geeft aan bedelaars aan uw deuren komen voort uit een plotseling besluit; maar de voorziening die een ouder treft voor zijn kinderen is het resultaat van vele gedachten, en wordt met veel plechtigheid opgenomen in zijn laatste wil en testament. En, zoals dit de goddelijke liefde groot maakt, zo verzekert het de zegeningen voor Gods uitverkorenen; want het voornemen van God naar verkiezing zal standhouden. Hij handelt in overeenstemming met Zijn eeuwig voornemen in het schenken van geestelijke zegeningen aan Zijn volk. Hij heeft ons gezegend zoals Hij ons in Hem heeft uitverkoren, in Christus, het grote hoofd van de uitverkiezing, die nadrukkelijk Gods uitverkorenen, zijn uitverkorenen wordt genoemd; en in de uitverkoren Verlosser is een oog van gunst op hen geworpen. Let hier op één groot doel en opzet van deze uitverkiezing: uitverkoren – opdat wij heilig zouden zijn; niet omdat Hij voorzag dat zij heilig zouden zijn, maar omdat Hij vastbesloten was hen zo te maken. Allen die uitverkoren zijn tot geluk als het doel, zijn uitverkoren tot heiligheid als het middel. Hun heiliging, evenals hun verlossing, is het resultaat van de raadgevingen van goddelijke liefde. En zonder schuld tegenover Hem, opdat hun heiligheid niet louter uitwendig en uiterlijk zou zijn, om de schuld van de mensen te voorkomen, maar inwendig en werkelijk, en wat God zelf, die naar het hart kijkt, als zodanig zal aanmerken, een heiligheid die voortkomt uit liefde tot God en tot onze medeschepselen, waarbij deze naastenliefde het beginsel is van alle ware heiligheid. Het oorspronkelijke woord betekent een onschuld die niemand kan betoveren; en daarom verstaan sommigen er die volmaakte heiligheid onder, die de heiligen in het toekomende leven zullen bereiken, en die bij uitstek voor God zal zijn, omdat zij voor altijd in zijn onmiddellijke tegenwoordigheid zullen zijn. Hier is ook de regel en de oorzaak van Gods verkiezing: het is naar het welbehagen van zijn wil (v. 5), niet omwille van iets in hen voorzien, maar omdat het zijn soevereine wil was, en een zaak die Hem zeer behaagde. Het is naar het voornemen, de vaste en onveranderlijke wil van Hem, die alle dingen werkt naar de raad van zijn eigen wil (v. 11), die alles wat zijn uitverkorenen aangaat met macht volbrengt, zoals Hij het wijselijk en vrijelijk heeft voorbeschikt en verordend, het laatste en grote einde en ontwerp van alles, dat zijn eigen heerlijkheid is: Tot lof der heerlijkheid Zijner genade (vs. 6), opdat wij zouden zijn tot lof van Zijn heerlijkheid (vs. 12), d.w.z. dat wij zo zouden leven en ons zo zouden gedragen, dat Zijn rijke genade zou worden grootgemaakt, en heerlijk zou blijken, en de hoogste lof waardig. Alles is van God, en uit Hem, en door Hem, en daarom moet alles tot Hem zijn, en in het middelpunt staan van zijn lofprijzing. Opmerking: De heerlijkheid van God is Zijn eigen doel, en het moet het onze zijn in alles wat wij doen. Deze passage is door sommigen in een heel andere betekenis opgevat, en met een speciale verwijzing naar de bekering van deze Efeziërs tot het christendom. Degenen die willen weten wat er met dit doel wordt gezegd, kunnen de heer Locke en andere bekende schrijvers over deze plaats raadplegen. 2. De volgende geestelijke zegening waarvan de apostel melding maakt, is de aanneming bij God door Jezus Christus: Waarin, of door welke genade, Hij ons heeft aangenomen in de Geliefde, vs. 6. Jezus Christus is de Geliefde van zijn Vader (Mt 3,17 ), evenals van engelen en heiligen. Het is ons grote voorrecht door God aangenomen te worden, wat inhoudt dat Hij ons liefheeft en ons onder zijn hoede en in zijn gezin opneemt. Zo kunnen wij niet door God aanvaard worden, dan in en door Jezus Christus. Hij heeft zijn volk lief omwille van de beminde. 3. Vergeving van zonden, en verlossing door het bloed van Jezus, vers 7. Geen vergeving zonder verlossing. Door de zonde werden wij gevangen genomen, en wij kunnen niet uit onze gevangenschap worden bevrijd dan door de vergeving van onze zonden. Deze verlossing hebben wij in Christus, en deze kwijtschelding door Zijn bloed. De schuld en de smet van de zonde kunnen niet anders worden weggenomen dan door het bloed van Jezus. Al onze geestelijke zegeningen stromen tot ons neer in die stroom. Deze grote weldaad, die ons vrijelijk ten deel valt, werd duur gekocht en betaald door onze gezegende Heer; en toch is het naar de rijkdom van Gods genade. Christus’ voldoening en Gods rijke genade zijn zeer verenigbaar in de grote zaak van de verlossing van de mens. God werd bevredigd door Christus als onze plaatsvervanger en borg; maar het was rijke genade die een borg aanvaardde, toen Hij de strengheid van de wet had kunnen uitvoeren op de overtreder, en het was rijke genade om zo’n borg te voorzien als Zijn eigen Zoon, en Hem vrijelijk over te leveren, toen niets van dien aard in onze gedachten had kunnen opkomen, of op een andere wijze voor ons had kunnen worden uitgezocht. In dit geval heeft Hij niet alleen rijkdom van genade geopenbaard, maar is Hij jegens ons overvloedig geweest in alle wijsheid en voorzichtigheid (v. 8), wijsheid in het beramen van de bedeling, en voorzichtigheid in het uitvoeren van de raad van Zijn wil, zoals Hij heeft gedaan. Hoe roemrijk hebben de goddelijke wijsheid en voorzichtigheid zich betoond, door in deze grote zaak de zaak zo gelukkig te regelen tussen rechtvaardigheid en barmhartigheid, door de eer van God en zijn wet veilig te stellen, terwijl tegelijkertijd de genezing van zondaars en hun zaligheid werden vastgesteld en zeker gesteld! 4. Een ander voorrecht waarvoor de apostel hier God zegent, is de goddelijke openbaring, dat God ons de verborgenheid van zijn wil bekend heeft gemaakt (vgl. 9), d.w.z. zoveel van zijn welbehagen jegens de mensen, dat lange tijd verborgen is geweest en nog steeds verborgen is voor een zo groot deel van de wereld; dit hebben wij te danken aan Christus, die, nadat Hij van eeuwigheid in de schoot van de Vader had gelegen, gekomen is om zijn wil aan de mensenkinderen te verklaren. Naar Zijn welbehagen, Zijn geheime raadsbesluiten betreffende de verlossing van de mensen, die Hij alleen in en vanuit Zichzelf had beraamd, en voor geen ding in hen. In deze openbaring, en in het ons bekendmaken van de verborgenheid van zijn wil, schijnen de wijsheid en de voorzichtigheid van God overvloedig voort. Het wordt beschreven (v. 13) als het woord der waarheid, en het evangelie van onze verlossing. Elk woord ervan is waar. Het bevat en onderwijst ons in de gewichtigste en belangrijkste waarheden, en het is bevestigd en verzegeld door de eed van God zelf, waardoor wij moeten leren ons ertoe te wenden in al ons zoeken naar goddelijke waarheid. Het is het evangelie van onze verlossing; het verkondigt de blijde tijding van de verlossing, en bevat het aanbod daarvan; het wijst de weg die erheen leidt; en de gezegende Geest maakt het lezen en de bediening daarvan werkzaam tot redding van zielen. O, hoe moeten wij dit heerlijke evangelie waarderen en God ervoor zegenen! Dit is het licht dat schijnt in een duistere plaats, waarvoor wij reden hebben om dankbaar te zijn, en waarop wij acht moeten slaan. 5. De vereniging in en met Christus is een groot voorrecht, een geestelijke zegening, en de grondslag van vele andere. Hij vergadert alle dingen in Christus in één, vs. 10. Alle lijnen van de goddelijke openbaring komen samen in Christus; alle godsdienst centreert zich in Hem. Joden en heidenen zijn met elkaar verenigd doordat zij beiden verenigd zijn met Christus. De dingen in de hemel en de dingen op aarde zijn in Hem verenigd; vrede is gesloten, correspondentie geregeld, tussen hemel en aarde, door Hem. De ontelbare menigte engelen wordt één met de gemeente door Christus; dit heeft God in Zichzelf voorgenomen, en het was zijn ontwerp in die bedeling die moest worden volbracht door Christus te zenden in de volheid van de tijd, op de precieze tijd die God vooraf had bepaald en vastgesteld. 6. De eeuwige erfenis is de grote zegen waarmee wij in Christus gezegend zijn: In wie wij ook een erfenis verkregen hebben, vs. 11. De hemel is de erfenis, waarvan het geluk een voldoende deel is voor een ziel; het wordt overgebracht op de wijze van een erfenis, zijnde de gave van een Vader aan zijn kinderen. Als kinderen, dan erfgenamen. Alle zegeningen die wij in handen hebben zijn slechts klein in vergelijking met de erfenis. Wat een minderjarige erfgenaam wordt toebedeeld, is niets vergeleken met wat hem is toebedeeld wanneer hij volwassen is geworden. Van christenen wordt gezegd dat zij deze erfenis hebben verkregen, omdat zij er een huidig recht op hebben, en zelfs het feitelijk bezit ervan, in Christus, hun hoofd en vertegenwoordiger. 7. Het zegel en de bezegeling des Geestes behoren tot het getal van deze zegeningen. Van ons wordt gezegd dat wij verzegeld zijn met de Heilige Geest der belofte, vs. 13. De gezegende Geest is zelf heilig, en Hij maakt ons heilig. Hij wordt de Geest der belofte genoemd, omdat Hij de beloofde Geest is. Door Hem worden gelovigen verzegeld; dat wil zeggen, afgezonderd en apart gezet voor God, en onderscheiden en gemarkeerd als behorend tot Hem. De Geest is de bezegeling van onze erfenis, vs. 14. De bezoldiging is een deel van de betaling, en verzekert de volle som: zo is de gave van de Heilige Geest; al zijn invloeden en werkingen, zowel als heiligmaker en als trooster, zijn begonnen in de hemel, roemen in het zaad en ontluiken. De verlichting van de Geest is een teken van eeuwig licht; heiliging is een teken van volmaakte heiligheid; en zijn vertroostingen zijn tekenen van eeuwige vreugden. Hij wordt gezegd de bezitting te zijn, tot de verlossing van het gekochte bezit. Het kan hier het bezit genoemd worden, omdat deze bezoldiging het voor de erfgenamen zo zeker maakt, alsof zij er al bezit van hadden; en het is voor hen gekocht door het bloed van Christus. De verlossing ervan wordt genoemd omdat het door de zonde verhypothekeerd en verbeurd was; en Christus herstelt het aan ons, en zo wordt gezegd het te verlossen, in toespeling op de wet van verlossing. De apostel noemt het grote doel en de bedoeling van God in het schenken van al deze geestelijke voorrechten, dat wij tot lof van Zijn heerlijkheid zijn, die het eerst op Christus vertrouwden, aan wie het evangelie het eerst werd verkondigd, en die het eerst bekeerd werden tot het geloof van Christus, en tot het stellen van onze hoop en vertrouwen op Hem. Let wel, anciënniteit in genade is een voorrecht: Die vóór mij in Christus waren, zegt de apostel (Rom. 16:7 ); zij die de genade van Christus langer hebben ervaren, hebben meer bijzondere verplichtingen om God te verheerlijken. Zij moeten sterk zijn in het geloof, en Hem bij uitstek verheerlijken; maar dit moet het gemeenschappelijke doel van allen zijn. Hiertoe zijn wij gemaakt, en hiertoe zijn wij verlost; dit is het grote doel van ons christen-zijn, en van God in alles wat Hij voor ons heeft gedaan: tot lof van Zijn heerlijkheid, vs.14. Hij wil dat zijn genade en macht en andere volmaaktheden op deze wijze opvallend en roemrijk worden, en dat de mensenzonen Hem groot maken.
Verzen 15-23
We zijn aanbeland bij het laatste deel van dit hoofdstuk, dat bestaat uit Paulus’ ernstig gebed tot God ten behoeve van deze Efeziërs. Wij moeten bidden voor de personen voor wie wij danken. Onze apostel zegent God voor wat Hij voor hen had gedaan, en dan bidt hij dat Hij nog meer voor hen zou doen. Hij dankt voor geestelijke zegeningen, en bidt voor verdere leveringen daarvan; want God wil hiervoor door het huis van Israël worden aangesproken, om het voor hen te doen. Hij heeft deze geestelijke zegeningen voor ons neergelegd in de handen van Zijn Zoon, de Here Jezus; maar daarna heeft Hij ons aangewezen om ze eruit te halen en ze binnen te halen, door te bidden. Wij hebben geen deel of lot in de zaak, verder dan dat wij het opeisen door geloof en gebed. Een aansporing om voor hen te bidden was het goede verslag dat hij van hen had, van hun geloof in de Here Jezus en liefde tot alle heiligen, vs. 15. Geloof in Christus en liefde tot de heiligen zullen gepaard gaan met alle andere genaden. Liefde tot de heiligen, als zodanig, en omdat zij dat zijn, moet liefde tot God inhouden. Zij die de heiligen liefhebben, als zodanig, hebben alle heiligen lief, hoe zwak in genade, hoe gemeen in de wereld, hoe angstig en nijdig sommigen van hen ook mogen zijn. Een andere reden om voor hen te bidden was, dat zij het bewijs van de erfenis hadden ontvangen; dit kunnen wij opmerken uit het feit dat de woorden met de voorafgaande verbonden zijn door het deeltje waarom. “Misschien denkt gij dat, nu gij de erfenis ontvangen hebt, dit betekent dat gij gelukkig genoeg zijt en u niet meer behoeft te bekommeren; gij behoeft niet voor uzelf te bidden, noch ik voor u. Neen, integendeel. Daarom houd ik niet op voor u te danken en u in mijn gebeden te noemen, vs. 16. Terwijl hij God zegent dat Hij hun de Geest heeft gegeven, houdt hij niet op te bidden dat Hij hun de Geest wil geven (vs. 17), dat Hij grotere hoeveelheden van de Geest wil geven. Merk op, dat zelfs voor de beste christenen gebeden moet worden; en terwijl wij goed over onze christelijke vrienden horen, moeten wij onszelf verplicht achten bij God voor hen voorbede te doen, opdat zij overvloedig mogen worden en nog meer en meer toenemen. Waarvoor bidt Paulus nu ten behoeve van de Efeziërs? Niet dat zij bevrijd mogen worden van vervolging, noch dat zij de rijkdommen, eerbewijzen of genoegens van de wereld mogen bezitten; maar het belangrijkste waar hij om bidt is de verlichting van hun verstand, en dat hun kennis mag toenemen en overvloedig mag zijn: hij bedoelt het van een praktische en experimentele kennis. De genaden en vertroostingen van de Geest worden aan de ziel meegedeeld door de verlichting van het verstand. Op deze wijze verkrijgt en behoudt hij het bezit. Satan neemt een tegengestelde weg: hij krijgt bezit door de zinnen en de hartstochten, Christus door het verstand. Let op, I. Vanwaar deze kennis moet komen van de God van onze Here Jezus Christus, vs. 17. De Heer is een God van kennis, en er is geen gezonde reddende kennis dan wat van Hem komt; en daarom moeten wij het tot Hem zoeken, die de God is van onze Heer Jezus Christus (zie v. 3) en de Vader der heerlijkheid. Het is een Hebraïsme. God is oneindig heerlijk in zichzelf alle heerlijkheid komt hem toe van zijn schepselen, en hij is de auteur van al die heerlijkheid waarmee zijn heiligen zijn of zullen worden bekleed. Nu geeft Hij kennis door de Geest der kennis te geven; want de Geest van God is de leraar der heiligen, de Geest der wijsheid en der openbaring. Wij hebben de openbaring van de Geest in het woord; maar zal ons dat baten, als wij de wijsheid van de Geest niet in het hart hebben? Als dezelfde Geest, die de heilige Schriften heeft ingeleid, niet de sluier van ons hart wegneemt, en ons in staat stelt ze te begrijpen en te verbeteren, zullen wij nooit beter worden. In de kennis van Hem, of voor de erkenning van Hem; niet alleen een speculatieve kennis van Christus, en van wat op Hem betrekking heeft, maar een erkenning van Christus’ gezag door een gehoorzame gelijkvormigheid aan Hem, die moet geschieden door de hulp van de Geest van wijsheid en openbaring. Deze kennis is eerst in het verstand. Hij bidt dat de ogen van hun verstand verlicht mogen worden, vs. 18. Let wel, zij die hun ogen geopend hebben, en enig begrip hebben in de dingen van God, hebben behoefte om meer en meer verlicht te worden, en om hun kennis duidelijker, onderscheidender en experimenteler te hebben. Christenen moeten het niet genoeg vinden om warme genegenheden te hebben, maar zij moeten ernaar streven om heldere inzichten te hebben; zij moeten ernaar streven om wetende christenen te zijn, en oordeelkundige christenen.II. Wat is het dat hij in het bijzonder verlangt dat zij groeien in de kennis van. 1. De hoop van zijn roeping, verzen 18. Het christendom is onze roeping. God heeft ons daartoe geroepen, en daarom wordt gezegd dat het zijn roeping is. Er is een hoop in deze roeping; want zij die met God handelen, handelen op vertrouwen. En het is een wenselijke zaak te weten wat deze hoop van onze roeping is, een zodanige kennis te hebben van de immense voorrechten van Gods volk, en de verwachtingen die zij van God hebben, en met betrekking tot de hemelse wereld, dat zij daardoor geprikkeld worden tot de uiterste ijver en geduld in de christelijke wandel. Wij moeten arbeiden naar, en ernstig bidden om, een duidelijker inzicht in, en een vollediger kennis van, de grote objecten van de hoop van een christen. 2. De rijkdom van de heerlijkheid van zijn erfenis in de heiligen. Naast de hemelse erfenis die voor de heiligen is bereid, is er een tegenwoordige erfenis in de heiligen; want genade is begonnen heerlijkheid, en heiligheid is geluk in de kiem. Er is een heerlijkheid in deze erfenis, rijkdom van heerlijkheid, die de christen uitnemender en waarlijk eerwaardiger maakt dan allen rondom hem; en het is wenselijk dit proefondervindelijk te weten, om bekend te zijn met de beginselen, genoegens en krachten, van het geestelijke en goddelijke leven. Het kan worden opgevat als de heerlijke erfenis in of onder de heiligen in de hemel, waar God als het ware al Zijn rijkdommen uitstort, om hen gelukkig en heerlijk te maken, en waar alles wat de heiligen bezitten bovenmatig heerlijk is, zoals de kennis die hiervan op aarde kan worden verkregen zeer wenselijk is, en buitengewoon onderhoudend en verrukkelijk moet zijn. Laten wij dan trachten door lezen, overdenking en gebed zoveel mogelijk van de hemel te weten te komen, opdat wij er verlangend en verlangend mogen zijn. 3. De buitengewone grootheid van Gods macht jegens hen die geloven, vs. 19. Het praktische geloof in de algenoegzaamheid van God, en in de almacht van goddelijke genade, is absoluut noodzakelijk voor een nauwe en gestadige wandel met Hem. Het is een begeerlijk iets om proefondervindelijk de machtige kracht te kennen van die genade die het werk van het geloof in onze zielen begint en voortzet. Het is een moeilijke zaak om een ziel in Christus te doen geloven, en alles te wagen op Zijn gerechtigheid, en op de hoop van het eeuwige leven. Het is niets minder dan een almachtige kracht die dit in ons zal bewerken. De apostel spreekt hier met een machtige vloeiendheid en overvloed van uitdrukking, en toch, tegelijkertijd, alsof hij woorden zocht om de buitengewone grootheid van Gods almacht uit te drukken, die macht die God uitoefent jegens zijn volk, en waardoor Hij Christus uit de doden heeft opgewekt, vs. 20. Dat was inderdaad het grote bewijs van de waarheid van het evangelie voor de wereld; maar het afschrift daarvan in onszelf (onze heiliging, en het opstaan uit de dood der zonde, in overeenstemming met Christus’ opstanding) is het grote bewijs voor ons. Hoewel dit de waarheid van het evangelie niet kan bewijzen aan een ander die niets van de zaak weet (daar is de opstanding van Christus het bewijs), toch zal de mogelijkheid om proefondervindelijk te kunnen spreken, zoals de Samaritanen: “Wij hebben Hem zelf gehoord, wij hebben een machtige verandering in onze harten gevoeld, ons in staat stellen om met de volste voldoening te zeggen: Nu geloven wij, en zijn er zeker van, dat deze de Christus is, de Zoon van God. Velen verstaan de apostel hier als sprekende over die buitengewone grootheid van macht, welke God zal uitoefenen om de lichamen der gelovigen op te wekken tot het eeuwige leven, ja, dezelfde machtige macht, welke Hij in Christus gewrocht heeft, toen Hij Hem opwekte, enz. En hoe begeerlijk moet het zijn om die macht eindelijk te leren kennen, door daardoor uit het graf te worden opgewekt tot het eeuwige leven! Na iets te hebben gezegd over Christus en zijn opstanding, dwaalt de apostel een beetje af van het onderwerp waarmee hij bezig is om nog iets eervols te zeggen over de Here Jezus en zijn verhoging. Hij zit aan de rechterhand van de Vader in de hemelse gewesten, etc., v. 20, v. 21. Jezus Christus is boven allen verheven, en Hij is in gezag gesteld over allen, zij zijn aan Hem onderworpen. Al de heerlijkheid van de bovenwereld, en alle machten van beide werelden, zijn geheel aan Hem toegewijd. De Vader heeft alle dingen onder Zijn voeten gelegd (v. 22), overeenkomstig de belofte, Ps. 110:1 . Alle schepselen, van welke aard ook, zijn aan Hem onderworpen; zij moeten Hem oprecht gehoorzamen, of onder het gewicht van Zijn scepter vallen, en hun ondergang van Hem ontvangen. God heeft Hem gegeven hoofd te zijn over alle dingen. Het was een gave voor Christus, als Middelaar beschouwd, om tot zulk een heerschappij en hoofdschap gevorderd te worden, en zulk een mystiek lichaam voor Hem bereid te hebben; en het was een gave voor de kerk, voorzien te zijn van een hoofd dat met zoveel macht en gezag was toegerust. God gaf Hem als hoofd over alle dingen. Hij gaf Hem alle macht, zowel in de hemel als op aarde. De Vader heeft de Zoon lief, en heeft alle dingen in zijn handen gegeven. Maar wat de troost hiervan vervolledigt, is dat Hij het hoofd is over alle dingen van de kerk; Hem is alle macht toevertrouwd, dat wil zeggen, dat Hij kan beschikken over alle zaken van het voorzienig koninkrijk in dienstbaarheid aan de ontwerpen van zijn genade betreffende zijn kerk. Daarom mogen wij de boodschappers van de natiën antwoorden, dat de Heer Sion heeft gesticht. Dezelfde macht die de wereld ondersteunt, ondersteunt de kerk; en wij zijn er zeker van dat Hij zijn kerk liefheeft, want het is zijn lichaam (v. 23), zijn mystieke lichaam, en Hij zal voor haar zorgen. Het is de volheid van Hem die alles in allen vervult. Jezus Christus vervult alles in allen; Hij voorziet in alle gebreken van al zijn leden, door hen te vervullen met zijn Geest, en zelfs met de volheid Gods, hfdst.3,19 . En toch wordt van de kerk gezegd dat zij zijn volheid is, omdat Christus als Middelaar niet volledig zou zijn als Hij geen kerk had. Hoe zou Hij een koning kunnen zijn als Hij geen koninkrijk had? Dit komt dus tot de eer van Christus, als Middelaar, dat de kerk zijn volheid is.
