Er waren eens grote funk/R&B bands zoals Earth Wind & Fire, The Meters, War, Kool & The Gang, Slave, en talloze anderen die voortdurend muzikale barrières doorbraken. De muzikaliteit van deze eenheden was superieur – ze konden net zo makkelijk rocken of funken als de menigte ontroeren met een tenor soulvolle ballad. De opkomst van elektronische muziek ondermijnde geleidelijk aan de op zichzelf staande bands, maar in de jaren 90 kwam er een dynamische jonge band op – Mint Condition, nu de grootste op zichzelf staande R&B band van onze tijd. Al vroeg gezalfd door superster producers Jimmy Jam en Terry Lewis (voorheen van de band The Time), Mint Condition doet het allemaal – het leveren van harde funk met een hip hop randje, rocken met schreeuwende lead gitaar, en het croonen van weelderige, “baby-making” soul ballads. De veelgevraagde band, die dit jaar haar 20e verjaardag viert, heeft een reeks hits vergaard en treedt elk jaar op met honderden liveshows. Toen Prince in de herfst van 2010 het podium van de legendarische Apollo betrad om zijn “Welcome To America” aan te kondigen, en zijn plannen om zijn favoriete artiesten op te voeren, was het voor velen geen verrassing dat Mint Condition daar bij zat. De enige band op zijn lijst die dag? Mint Condition. Gedurende de maand februari heeft TV One Mint Condition gekozen als de huisband die elke avond te zien en te horen is in de show “Way Black When”, waarin de grootste Afro-Amerikaanse sterren uit de jaren 70, 80 en 90 worden gevierd. Met niet één maar twee actuele hitsingles aan boord – het weelderige “Caught My Eye” en het duet van leadzanger Stokley met Kelly Price, “Not My Daddy,” markeert Mint Condition de 20e verjaardag van haar eerste hit met de release van 7… (Mint Condition’s zevende studioalbum) dat uitkomt op Shanachie Entertainment/Caged Bird 5 april 2011.
“Deze keer hebben we besloten om ons niet te laten vastpinnen op strikte thematische of muzikale grenzen,” merkt keyboardspeler Larry El op. “In plaats daarvan wilden we een project maken dat uitdrukking zou geven aan de vele facetten van het leven. Voor de eerste keer in onze carrière keken we terug in onze eigen muzikale catalogus voor inspiratie en bronnen. Zonder een directe teruggooi te zijn, weeft 7… draden van nostalgie in de muzikale mix. Het is een soort ode aan Minneapolis, Mint Condition stijl.” 7… klinkt anders dan al het andere in de R&B wereld -of welke andere wereld dan ook- vandaag de dag, wat wederom aantoont dat Mint Condition een van die zeldzame artiesten in de scene is met hun eigen unieke geluid. Samen met Mint Condition’s funk en R&B balladry, komen elementen van jazz, rock, en hip hop in de mix. Ze hebben deze elementen altijd live gebracht maar hier zijn ze een deel van hun studio werk. Niets is formeel of routineus met Mint Condition, te beginnen met de openingstracks “Can’t Get Away” en “I Want It,” die naadloos op elkaar aansluiten om direct door te spelen, tot “Twenty Years Later,” een off-the-wall verhaal over een 47-jarige verslaafde die zich afvraagt wat er is gebeurd met de laatste twintig jaar van zijn leven, dat opent met akoestische gitaar en eindigt met een ironische parmantige Vegas-stijl vamp. Het is het soort organische creativiteit dat alleen Mint Condition zou kunnen bereiken, een extra ingrediënt dat jaren van samenspelen mogelijk maakt voor hen om te leveren. In een tijdperk gedomineerd door singles, is 7… echt een album, ontworpen om als een geheel gehoord te worden.
“Elk lid van de band is gelijkelijk geïnvesteerd in zowel de muziek als de groep zelf,” legt Larry El uit
“Dus wanneer we optreden kunnen we gemakkelijker op het randje leven, muzikaal gezien, waar het het meest interessant is, en toch niet de oorspronkelijke geest en bedoeling van de nummers verliezen. Elk lid kan gemakkelijk spelen wat een ander lid denkt of voelt.” Het is dit soort organische, scherpe creativiteit dat Mint Condition tot één van Prince’ favoriete artiesten heeft gemaakt. “In veel opzichten is hij (Prince) nog steeds een mentor voor ons,” zegt gitarist O’Dell. “Hij is een muzikaal genie maar nooit neerbuigend. Hij heeft een manier om je het gevoel te geven dat hij je grootste fan is – wij zijn dat zeker! Hij is de beste. Hem zien optreden stuurt je altijd terug naar de schuur; je weet dat je nog werk te doen hebt.”
Een ongewoon feit voor een funk/R&B band die ook kan rocken, is dat sommige van Mint Condition’s grootste hits ballads zijn geweest en 7… levert nog meer geweldige ballads die voorbestemd zijn om klassiekers te worden, waaronder het inspirerende “Unsung”, “Not My Daddy”, het duet met Kelly Price en Stokley, met zijn unieke tekstuele kijk op man/vrouw relaties en, natuurlijk, de eerste hitsingle van het album, “Caught My Eye”, met subtiele teksten die met kop en schouders uitsteken boven de “sex you up” liefdesballads die vandaag de dag de scene domineren. “De tekst (van “Caught My Eye”) vertelt het allemaal,” vertelt Stokley, die de melodie schreef met Larry El. “Het is een letterlijke vertaling. Maar in het hart van dit alles, is kwetsbaarheid. We hebben allemaal wel eens die ‘first encounter’ vlinders gevoeld. De band wist dat iedereen zich daarmee zou kunnen identificeren.”
De leden van Mint Condition ontmoetten elkaar als tieners die opgroeiden in de Twin Cities-Minneapolis-St. Paul temidden van een bloeiende muziekscene die werd aangewakkerd door Prince, The Time, Jam & Lewis, The Replacements, Soul Asylum en vele andere artiesten. Toetsenisten Lawrence El en Keri Lewis, gitarist O’Dell, toetsenist/saxofonist Jef, drummer/zanger Stokley, en bassist Ricky kwamen samen in het performing arts programma op Central High School. Het samenspelen in verschillende combinaties leidde tot de oprichting van Mint Condition; een optreden in de beroemde First Avenue club in 1989 trok de aandacht van super-producers Jimmy Jam en Terry Lewis, voorheen van The Time, en ze werden getekend bij Jam & Lewis’ Perspective Records. MEANT TO BE MINT, hun debuutalbum, werd uitgebracht in 1991. Hun eerste single, een New Jack Swing-achtig nummer, had slechts bescheiden succes, maar het was een ballad, “Breakin’ My Heart (Pretty Brown Eyes),” dat een van de klassieke R&B ballads van onze tijd is geworden, die hun doorbraak betekende, met een hit op #3 in de R&B charts en #6 in de Pop charts, met de opvolger “Forever In Your Eyes” op #7 in de R&B charts. Mint Condition was gevestigd als een goudverkopende act. Verdere hitsingles en albums volgden, met “U Send Me Swingin’,” “Someone To Love” en “So Fine” allemaal van het FROM THE MINT FACTORY album, “What Kind Of Man Would I Be” (een andere erkende klassieker) en “You Don’t Have To Hurt No More” van DEFINITION OF A BAND.
Terwijl verdiende de band zijn sporen als live-act, door onophoudelijk te toeren en, in tegenstelling tot zovele artiesten, niet alleen een prestatie te leveren die gelijk was aan hun studiowerk, maar een die het vaak overtrof. Als gevolg daarvan kwamen hun legioenen fans naar een Mint Condition show of ze nu een actuele hit uit hadden of niet. Nadat Perspective Records ophield te bestaan, tekende Mint Condition bij Elektra, waar ze meer hits afleverden met “If You Love Me” en “Is This Pain Our Pleasure” van het LIFE’S AQUARIUM album. In het begin van de jaren 2000 nam de groep een pauze van hun meedogenloze opname- en tourschema. Ze gingen weer verder als een kwintet met alleen toetsenist Keri Lewis afwezig (hoewel hij zich soms weer bij hen voegde voor specifieke shows het uitbrengen van een nieuw album LIVING THE LUXURY BROWN op hun eigen Caged Bird label in 2005, waarbij ze weer toesloegen met “I’m Ready.” Hun energieke live-optredens werden vastgelegd met de release van LIVE AT THE 9:30 CLUB en E-LIFE uit 2008 leverde nog een hit op met “Nothing Left To Say.
Twee decennia later staat Mint Condition samen met The Roots als de enige high-profile voorbeelden van een op zichzelf staande, hit-makende zwarte muziek band, en met Mint’s nadruk op songs en geweldige zang, de enige band die de grote traditie voortzet van R&B funk bands zoals Earth, Wind & Fire, The Meters, War, The Commodores, Lakeside, Slave en vele anderen die een belangrijk, progressief element waren van de zwarte muziekscene in de jaren zeventig en tachtig. “We hebben het geluk dat de mensen van ons verwachten dat we muzikaal naar onze eigen pijpen dansen,” zegt bassist Ricky. En ook al hebben we ons eigen unieke creatieve pad gebaand, we zijn altijd goed omarmd.”
