The SupremesEdit
Later in 1960 tekenden de Primettes een contract bij Lu Pine Records en brachten twee nummers uit die niet goed presteerden. Gedurende dat jaar bleven ze een Motown contract nastreven en stemden toe om alles te doen wat nodig was, inclusief het toevoegen van handclaps en vocale achtergronden. Tegen het eind van het jaar stemde Berry Gordy ermee in dat de groep nummers in de studio zou opnemen. In januari 1961 stemde Gordy ermee in hen te contracteren op voorwaarde dat ze hun naam zouden veranderen. Janie Bradford benaderde Ballard met een lijst van namen om uit te kiezen voordat Ballard koos voor “Supremes”. Toen de andere leden van de nieuwe naam hoorden, waren ze niet blij. Diana Ross vreesde dat ze zouden worden aangezien voor een mannelijke vocale groep. Uiteindelijk stemde Gordy toe om hen op 15 januari 1961 onder die naam te contracteren.
De groep had het moeilijk in hun eerste jaren bij het label, en bracht acht singles uit die er niet in slaagden de Billboard Hot 100 te kraken, waardoor ze de bijnaam “no-hit Supremes” kregen. Eén nummer, “Buttered Popcorn”, onder leiding van Ballard, was een regionale hit in het Midwesten, maar kwam toch niet in de hitlijsten. Tijdens een Motortown Revue tournee in 1962, verving Ballard kortstondig Wanda Young van de Marvelettes, terwijl zij met zwangerschapsverlof was. Nog voor hun debuutalbum Meet the Supremes uit 1962 uitkwam, verliet Barbara Martin, die Betty McGlown had vervangen een jaar voor ze bij Motown tekenden, de groep. Ballard, Ross en Wilson bleven een trio. Na het succes van 1963’s “When the Love Light Starts Shining Through His Eyes”, werd Diana Ross de leadzangeres van de groep.
In de lente van 1964, bracht de groep “Where Did Our Love Go” uit, wat hun eerste nummer één hit werd in de Billboard Hot 100, de weg bereidend voor tien nummer één hits opgenomen door Ross, Ballard en Wilson tussen 1964 en 1967. Na vele repetities met Cholly Atkins en Maurice King, werden de live shows van de Supremes ook drastisch verbeterd. Gedurende deze tijd zong Ballard lead op verschillende nummers van Supremes’ albums, waaronder een cover van Sam Cooke’s “(Ain’t That) Good News”. Tijdens live shows zong Ballard vaak de Barbra Streisand standard, “People”. Volgens Mary Wilson waren Ballard’s vocalen zo luid dat ze tijdens de opnamesessies op een afstand van 3 meter van haar microfoon moest gaan staan. Marvin Gaye, voor wie Ballard af en toe achtergrondzang zong, beschreef haar als “een geweldige zangeres, waarschijnlijk de sterkste van de drie meisjes”. Alles bij elkaar droeg Ballard vocaal bij aan tien nummer één pophits en 16 top veertig hitsingles tussen 1963 en 1967.
Uittreding uit de Supremes en solocarrièreEdit
Ballard uitte ontevredenheid over de richting van de groep gedurende haar succesvolle periode. Zij zou ook beweren dat hun schema de groepsleden had gedwongen uit elkaar te groeien. Ballard gaf Motown Records de schuld voor het vernietigen van de groepsdynamiek door Diana Ross de ster te maken. Worstelend met de eisen van het label en haar eigen depressie, zocht Ballard troost in alcohol, wat leidde tot ruzies met haar groepsleden. Ballard’s alcoholisme leidde ertoe dat ze optredens en opnamesessies miste. Gordy verving Ballard soms op het podium door Marlene Barrow van de Andantes. In april 1967 werd Cindy Birdsong, lid van Patti LaBelle and the Blue Belles, een stand-in voor Ballard. Een maand later keerde Ballard terug naar de groep na wat zij dacht dat een tijdelijk verlof was. In juni veranderde Gordy de naam van de groep in “The Supremes with Diana Ross”, zoals ze werden aangekondigd op de feesttent van het Flamingo Hotel in Las Vegas.
Op 1 juli, de dag na haar 24ste verjaardag, kwam Ballard beschonken opdagen tijdens het derde optreden van de groep in het Flamingo en stak haar buik uit haar pak. Woedend beval Gordy haar terug te keren naar Detroit, en Birdsong verving haar officieel, waardoor haar dienstverband bij de Supremes abrupt eindigde. Reeds in mei was besloten dat Birdsong Ballard’s officiële vervangster zou zijn zodra Birdsong’s contract met de Bluebelles was afgekocht. In augustus 1967 meldde de Detroit Free Press dat Ballard tijdelijk verlof had genomen van de groep wegens “uitputting”. Ballard trouwde uiteindelijk met haar vriend, Thomas Chapman, op 29 februari 1968. Een week eerder, op 22 februari, onderhandelden Ballard en Motown over Ballard’s ontslag bij het label. Haar advocaat in de zaak ontving een eenmalige betaling van $139.804,94 aan royalty’s en inkomsten van Motown. Als onderdeel van de schikking werd Ballard geadviseerd haar solowerk als voormalig lid van de Supremes niet te promoten. In maart 1968 tekende Ballard bij ABC Records en bracht twee onsuccesvolle singles uit. Nadat een album voor het label op de lange baan was geschoven, was haar schikkingsgeld op bij het managementbureau van de Chapmans, Talent Management, Inc. Het agentschap werd geleid door Leonard Baun, Ballard’s advocaat die had geholpen om Ballard’s zaken met Motown te regelen. Na het nieuws dat Baun beschuldigd werd van verduistering, ontsloeg Ballard hem. Ze bleef optreden als soloartiest en verzorgde in september het voorprogramma voor Bill Cosby in het Auditorium Theatre in Chicago. In januari 1969 trad Ballard op op één van de inaugurele bals van de pas verkozen president Richard Nixon. Ballard werd in 1970 door ABC afgezet.
DeclineEdit
In juli 1971 klaagde Ballard Motown aan voor extra royalty’s die ze meende te moeten ontvangen; ze werd in de rechtszaal door Motown verslagen. Kort daarna scheidden Ballard en haar man na een aantal huiselijke ruzies en Ballard’s huis werd in beslag genomen. Door armoede en depressie werd Ballard alcoholiste en schuwde ze de spotlights. In 1972 verhuisde ze naar het huis van haar zus Maxine. In 1974 nodigde Mary Wilson Ballard uit om weer deel uit te maken van de Supremes, waar nu ook Cindy Birdsong en Scherrie Payne deel van uitmaakten (Ross was in 1970 vertrokken voor haar succesvolle solocarrière). Hoewel Ballard tamboerijn speelde, zong ze niet en vertelde Wilson dat ze geen ambitie meer had om te zingen. Later dat jaar verschenen er berichten in de kranten dat Ballard een bijstandsuitkering had aangevraagd. Rond die tijd ging Ballard naar het Henry Ford Ziekenhuis voor een ontwenningskuur. Na zes weken behandeling begon Ballard langzaam te herstellen.
ComebackEdit
In het begin van 1975 ontving Ballard een verzekeringsschikking van de verzekeringsmaatschappij van haar voormalige advocaat. Met het geld kon ze een huis kopen op Shaftsbury Avenue. Geïnspireerd door het financiële succes besloot Ballard weer te gaan zingen en verzoende ze zich ook met Chapman. Ballard’s eerste concertoptreden in meer dan vijf jaar vond plaats in het Henry and Edsel Ford Auditorium in Detroit op 25 juni 1975. Ballard trad op als lid van de Joan Little Defense League en werd gesteund door de vrouwelijke rockgroep the Deadly Nightshade. Daarna kreeg ze aanbiedingen voor interviews; Jet magazine was een van de eersten die over Ballard en haar herstel berichtte.
