januari 2021
Aan het begin van mijn dienstverband als voorzitter van de Georgia Appalachian Trail Club denk ik na over mijn tijd bij de club. Ik werd lid in 2001, hetzelfde jaar als Frank Wright, en volgens een editie van 2001 van The Georgia Mountaineer, David Stelts. Dus ik voel me in goed gezelschap.
In de negentien jaar dat ik lid ben, heeft niets me meer plezier gedaan dan het onderhoud van paden.
Bij mijn eerste onderhoudswerk, dat was als aspirant-lid, was een van de taken die ik kreeg het helpen verplaatsen van het bestaande bijgebouw op Springer Mountain van de put waar het stond naar zijn nieuwe locatie, en vervolgens werd mij gevraagd een emmer kalk in het oude gat te gooien. Dat was nog voor de tijd van de molderende toiletten. Als David Stelts ook op die reis was geweest, zou hij mij zeker aan de kant hebben geschoven, zodat hij het bijgebouw zelf had kunnen aanpakken. Hoe dan ook, dat onheilspellende begin heeft me niet afgeschrikt. Ik schreef me daarna in voor een paar derde zaterdagse werktochten.
Het was in 2003 dat ik sectie-beheerder werd. Wes Bartlett had een advertentie geplaatst in de Mountaineer op zoek naar iemand om met hem samen te werken op zijn sectie. Hij verkocht het idee door te benadrukken dat de sectie begon bij een parkeerplaats, en dat er op verschillende momenten in het jaar prachtige wilde bloemen te zien waren. Ik belde hem meteen toen ik de advertentie zag, en dat weekend sloot ik me bij hem aan. Dat was het begin van wat nu een 16-jarige liefdesaffaire met het onderhoud van het pad is.
In die periode ben ik districtsopzichter en padenopzichter geweest, maar ik moet toegeven, die banen zijn niet te vergelijken met de voldoening om gewoon de man te zijn die het onkruid maait of een drempel aanlegt om water van het pad af te laten lopen of een paar treden bouwt op een steil stuk.
Als men de eerste paar bladzijden van het Jaarboek bekijkt, worden drie belangrijke verklaringen afgelegd.
De eerste verklaring verklaart min of meer de relatie tussen de GATC en de Appalachian Trail zelf. Er staat dat wij een “vereniging van vrijwilligers zijn die, vanwege de liefde voor onze wildernisgebieden, de verantwoordelijkheid voor het onderhoud van de trail op zich hebben genomen.”
In de tweede verklaring wordt ons doel uiteengezet. Het begint met te zeggen dat “ons doel is te voorzien in de bescherming, het beheer en het onderhoud van de A.T., en zijn zijpaden.”
De derde verklaring is belichaamd in onze missie verklaring. Het begint ook met te stellen dat “wij de A.T. beheren, onderhouden en beschermen.”
Dus, niet alleen is trail onderhoud belangrijk voor mij, maar het blijkt ook aan de basis te liggen van waarom wij bestaan.
In 2021, ondanks wat een langzame start zal zijn, is het mijn hoop dat we het aantal individuen in onze club aanzienlijk kunnen verhogen die een dag of twee van hun andere inspanningen zullen nemen om oude kleren aan te trekken en in het bos te komen en te helpen om ons Georgia gedeelte van Trail de best onderhouden staat te houden op de gehele A.T.
Don
