Zelfwaardering vs. Zelfacceptatie
Hoewel verwant, is zelfacceptatie niet hetzelfde als zelfwaardering. Terwijl eigenwaarde specifiek verwijst naar hoe waardevol, of de moeite waard, we onszelf zien, zinspeelt zelfaanvaarding op een veel globalere bevestiging van het zelf. Wanneer we onszelf accepteren, zijn we in staat om alle facetten van onszelf te omarmen – niet alleen de positieve, meer “achtenswaardige” delen. Als zodanig is zelfacceptatie onvoorwaardelijk, vrij van enige kwalificatie. We kunnen onze zwakheden of beperkingen erkennen, maar dit bewustzijn belemmert op geen enkele manier ons vermogen om onszelf volledig te accepteren.
Ik vertel mijn therapiecliënten regelmatig dat als ze echt hun gevoel van eigenwaarde willen verbeteren, ze moeten onderzoeken welke delen van zichzelf ze nog niet kunnen accepteren. Want uiteindelijk heeft het meer van onszelf houden vooral te maken met zelfacceptatie. En het is alleen wanneer we stoppen met onszelf te veroordelen dat we ons kunnen verzekeren van een positiever gevoel van wie we zijn. Dat is waarom ik geloof dat eigenwaarde natuurlijk stijgt zodra we ophouden zo hard voor onszelf te zijn. Juist omdat zelfacceptatie veel meer inhoudt dan eigenwaarde, zie ik het als cruciaal voor onze staat van welzijn.
What Determines Our Self-Acceptance in the First Place?
In het algemeen, vergelijkbaar met eigenwaarde, zijn we als kinderen alleen in staat om onszelf te accepteren in de mate waarin we ons geaccepteerd voelen door onze ouders. Onderzoek heeft aangetoond dat we voor de leeftijd van acht jaar niet in staat zijn een duidelijk, apart zelfbesef te formuleren, anders dan dat wat ons door onze verzorgers is doorgegeven. Dus als onze ouders niet in staat waren, of niet bereid waren, om de boodschap over te brengen dat wij aanvaardbaar waren – onafhankelijk, dat wil zeggen, van ons moeilijk te controleren, soms afwijkende gedrag – werden wij klaargestoomd om onszelf ambivalent te bekijken. De positieve waardering die we van onze ouders kregen, hing misschien bijna volledig af van hoe we ons gedroegen, en helaas leerden we dat veel van ons gedrag voor hen niet aanvaardbaar was. Dus, door onszelf te identificeren met deze verwerpelijke gedragingen, kwamen we onvermijdelijk om onszelf te zien als ontoereikend.
Daarnaast kan, en vaak doet, negatieve ouderlijke evaluatie veel verder gaan dan het afkeuren van specifiek gedrag. Ouders kunnen ons bijvoorbeeld de algemene boodschap overbrengen dat we egoïstisch zijn – of niet aantrekkelijk genoeg, niet slim genoeg, niet goed of “aardig” genoeg, enzovoort. Als gevolg van wat volgens de meeste deskundigen in de geestelijke gezondheidszorg een subtiele vorm van emotioneel misbruik is, gaan we onszelf bijna allemaal slechts voorwaardelijk aanvaardbaar vinden. Als gevolg daarvan leren we veel aspecten van onszelf negatief te beschouwen, waarbij we pijnlijk de gevoelens van afwijzing internaliseren die we maar al te vaak hebben ervaren door toedoen van overdreven kritische ouders. Deze neiging tot zelfkritiek is de kern van de meeste problemen die we, als volwassenen, onbewust voor onszelf creëren.
Gezien hoe de menselijke psyche werkt, is het bijna onmogelijk om onszelf niet op te voeden zoals we oorspronkelijk werden opgevoed. Als onze verzorgers behandeld met ons op een kwetsende manier, als volwassenen zullen we allerlei manieren vinden om die onopgeloste pijn te bestendigen op onszelf. Als we vaak genegeerd, uitgescholden, beschuldigd of fysiek gestraft werden, zullen we deze zelfverachting op de een of andere manier voortzetten. Dus als we onszelf “in elkaar slaan”, volgen we meestal gewoon het voorbeeld van onze ouders. Omdat we zo afhankelijk van hen waren toen we jong waren, en dus weinig gezag hadden om hun gemengde oordeel over ons in twijfel te trekken, voelden we ons zo goed als verplicht om hun negatieve beoordelingen als geldig te aanvaarden. Ze haalden ons voortdurend naar beneden. Maar, historisch gezien, is het bekend dat ouders veel eerder geneigd zijn ons te laten weten wanneer we iets doen dat hen stoort, dan ons te erkennen voor ons meer pro-sociale gedrag.
Bij het volledig begrijpen van onze huidige bedenkingen over onszelf, moeten we ook de afkeuring en kritiek toevoegen die we misschien hebben gekregen van broers en zussen, andere familieleden, leraren, onze leeftijdsgenoten. Het is veilig om aan te nemen dat bijna ieder van ons de volwassenheid ingaat behept met een zeker negatief vooroordeel. We hebben allemaal de neiging onszelf de schuld te geven of onszelf als gebrekkig te zien. Het is alsof we allemaal, in welke mate dan ook, lijden aan hetzelfde chronische “virus” van zelftwijfel.
Hoe worden we meer zelf-accepterend?
Cultivating Self-Compassion, Letting Go of Guilt, and Learning to Forgive Ourselves
Het onvoorwaardelijk accepteren van onszelf zou bijna automatisch zijn gegaan als onze ouders een overwegend positieve boodschap over ons hadden overgebracht – en we zijn opgegroeid in een over het algemeen ondersteunende omgeving. Maar als dat niet het geval was, moeten we op onszelf leren hoe we onszelf kunnen “certificeren”, om onze essentiële OK-ness te valideren. En ik suggereer niet dat onszelf onafhankelijk bevestigen iets te maken heeft met zelfgenoegzaam worden, alleen dat we onze gewoonte om onszelf voortdurend te veroordelen te boven komen. Als we diep van binnen ooit, als onze normale staat van zijn, persoonlijke vervulling en gemoedsrust willen ervaren, moeten we eerst de uitdaging aangaan van volledige, onvoorwaardelijke zelfacceptatie.
Zoals Robert Holden het stelt in zijn boek Happiness Now! “Geluk en zelfaanvaarding gaan hand in hand. In feite bepaalt je niveau van zelfacceptatie je niveau van geluk. Hoe meer zelfacceptatie je hebt, hoe meer geluk je jezelf zult toestaan te accepteren, te ontvangen en van te genieten. Met andere woorden, je geniet van zoveel geluk als je gelooft dat je waardig bent.”
Misschien meer dan wat dan ook, vereist het cultiveren van zelfacceptatie dat we meer zelfcompassie ontwikkelen. Alleen wanneer we onszelf beter kunnen begrijpen en vergeven voor dingen waarvan we eerder aannamen dat ze allemaal onze schuld moesten zijn, kunnen we de relatie met onszelf veiligstellen die ons tot nu toe is ontgaan.
Om een meer liefdevolle houding ten opzichte van onszelf aan te nemen – de belangrijkste voorwaarde voor zelfacceptatie – moeten we ons realiseren dat we ons tot nu toe vrijwel verplicht hebben gevoeld om anderen te laten zien wat we waard zijn, net zoals we aanvankelijk concludeerden dat we ons moesten onderwerpen aan het oordelende gezag van onze verzorgers. Ons goedkeurend gedrag sindsdien weerspiegelt gewoon de erfenis van de voorwaardelijke liefde van onze ouders.
Het ondernemen van zo’n oprechte verkenning van wat ik onze welhaast “universele benarde situatie” zou willen noemen, genereert bijna onvermijdelijk meer zelf-compassie. Het is door dit mededogen dat we kunnen leren meer van onszelf te houden, en onszelf te zien als iemand die liefde en respect verdient op grond van onze bereidheid om te confronteren met wat we voorheen zo moeilijk vonden over onszelf te accepteren.
In zekere zin dragen we allemaal “voorwaardelijke-liefde littekens” uit het verleden. We behoren allemaal tot de rangen van de “wandelende gewonden.” En deze erkenning van onze gemeenschappelijke menselijkheid kan helpen om in ons niet alleen gevoelens van gewoonte ingehouden vriendelijkheid en welwillendheid jegens onszelf, maar ook jegens anderen te inspireren.
Om meer zelf-accepterend te worden, moeten we beginnen met onszelf te vertellen dat gezien al onze negatief bevooroordeelde zelf-refererende overtuigingen, we het beste hebben gedaan wat we mogelijk konden doen. In dit licht moeten we overgebleven schuldgevoelens opnieuw onderzoeken, evenals onze vele zelfkritiek en neerbuigingen. We moeten onszelf specifiek afvragen wat we niet accepteren van onszelf en, als agenten van onze eigen genezing, mededogen en begrip brengen voor elk aspect van zelf-afwijzing of ontkenning. Door dit te doen, kunnen we beginnen met het oplossen van overdreven gevoelens van schuld en schaamte, gebaseerd op normen die gewoon niet weerspiegelen wat realistisch van ons verwacht kon worden op dat moment.
De beroemde Franse uitdrukking, “Tout comprendre, c’est tout excuser” (“alles begrijpen is alles vergeven”) is een gezegde dat we minstens evenveel op onszelf als op anderen zouden moeten toepassen. Want hoe beter we kunnen begrijpen waarom we in het verleden gedwongen waren op een bepaalde manier te handelen, des te waarschijnlijker zullen we in staat zijn ons voor dit gedrag te verontschuldigen en herhaling in de toekomst te voorkomen.
Een grotere mate van zelfacceptatie vereist dat we beginnen in te zien dat ons uiteindelijk niets te verwijten valt – of het nu ons uiterlijk, intelligentie of een van onze meer twijfelachtige gedragingen betreft. Onze daden zijn allemaal ingegeven door een combinatie van achtergrond en biologie. In de toekomst kunnen we zeker verantwoordelijkheid nemen voor de manieren waarop we anderen hebben gekwetst of mishandeld. Maar als we productief willen werken aan meer zelfacceptatie, moeten we dat doen met mededogen en vergeving in ons hart. We moeten ons realiseren dat we, gezien onze interne programmering tot op dat moment, ons nauwelijks anders hadden kunnen gedragen.
Om onszelf van de haak te nemen en geleidelijk te evolueren naar een staat van onvoorwaardelijke zelfaanvaarding, is het van cruciaal belang dat we een houding aannemen van “zelfvergeving” voor onze overtredingen. Uiteindelijk kunnen we zelfs tot het besef komen dat er niets te vergeven valt. Ongeacht wat we eerder hebben geconcludeerd, waren we in zekere zin altijd onschuldig – we deden het beste wat we konden, gegeven:
- Wat ons aangeboren was
- Hoe dwingend onze behoeften op dat moment waren
- Wat we toen over onszelf geloofden
Dat wat uiteindelijk het meest problematische gedrag bepaalt, is gekoppeld aan gemeenschappelijke psychologische afweermechanismen. Het grenst bijna aan wreedheid voor ons om onszelf de schuld te geven, of onszelf te verachten, voor het handelen op een manier waarvan we op dat moment dachten dat we dat moesten doen om onszelf te beschermen tegen angst, schaamte, of emotioneel leed.
Embracing Our Shadow Self
Als een soort P.S. bij het bovenstaande, houdt zelfacceptatie ook onze bereidheid in om delen van het zelf te erkennen en er vrede mee te sluiten die tot nu toe misschien zijn ontkend of gemeden. Ik verwijs hier naar onze ongeoorloofde of asociale impulsen – onze schaduw zelf, die kan hebben bang gemaakt of gesaboteerd ons in het verleden. Toch vertegenwoordigt het een essentieel deel van onze natuur en moet het functioneel geïntegreerd worden als we heel willen worden. Zolang we weigeren afgesplitste segmenten van onszelf te accepteren, zal volledige en onvoorwaardelijke zelfaanvaarding voor altijd buiten bereik blijven.
Wanneer we in staat zijn de oorsprong van deze donkere, recessieve fragmenten sympathiek te begrijpen, begint elke zelfevaluatie die erin geworteld is, niet alleen onbarmhartig maar ook onrechtvaardig aan te voelen. Feit is dat vrijwel iedereen verboden impulsen en fantasieën koestert – of die nu inhouden dat we iemand die we onaangenaam vinden op brute wijze verwonden, ongebreidelde macht over anderen uitoefenen, of naakt over straat rennen. Wanneer we in staat zijn dit te herkennen, zijn we ook goed op weg om onszelf onvoorwaardelijk te accepteren. Door te beseffen dat hoe bizar of schandalig de meeste van onze “boze fantasieën” ook zijn, ze waarschijnlijk niet veel meer zijn dan gefantaseerde compensaties voor vernederingen, kwellingen of ontberingen die we in het verleden hebben ervaren, kunnen we onze “afwijkingen” nu als tamelijk normaal beschouwen.
Daarnaast kunnen we, zelfs als we onze schaduwzijde gaan accepteren, nog steeds vrijwillig controle houden over hoe deze delen van ons tot uitdrukking komen – dat wil zeggen, op manieren die zowel voor onszelf als voor anderen veiligheid kunnen garanderen. Zolang we in staat zijn geweest opnieuw contact te maken met ons diepste, ware zelf, zullen we vanuit een plaats van liefde en zorgzaamheid komen. Als zodanig zit het echt niet in ons om iets te doen dat onze natuurlijke neigingen tot compassie en identificatie met de hele mensheid zou schenden. Het bezitten en integreren van onze verschillende facetten is een transcendente ervaring. En wanneer we ons niet langer afgescheiden voelen van anderen, verdwijnt letterlijk elk sinister motief om hen kwaad te doen.
Zelfacceptatie vs. zelfverbetering
Het zou duidelijk moeten zijn dat zelfacceptatie niets te maken heeft met zelfverbetering. Het gaat er niet om iets in onszelf te “repareren”. Met zelfaanvaarding bevestigen we gewoon wie we zijn, met welke sterke en zwakke punten we ook bezitten.
Het probleem met elke gerichtheid op zelfverbetering is dat zo’n oriëntatie zelfaanvaarding onvermijdelijk voorwaardelijk maakt. We kunnen ons immers nooit helemaal veilig of goed genoeg voelen zolang ons zelfrespect afhangt van onszelf voortdurend te verbeteren. Zelfaanvaarding is gericht op het hier-en-nu, niet op de toekomst. Zelf-acceptatie gaat over al goed zijn, zonder kwalificaties, punt. Het is niet zo dat we onze fouten of zwakheden negeren of ontkennen, alleen dat we ze zien als irrelevant voor onze basisaanvaardbaarheid.
Ten slotte bepalen we de normen voor onze zelfaanvaarding. En zodra we besluiten te stoppen onszelf te beoordelen, of de score bij te houden met onszelf, kunnen we een houding aannemen van niet-evaluatieve vergeving. Sterker nog, als we eenmaal afzien van onze levenslange gewoonte om onszelf te beoordelen en te herbeoordelen – en er liever naar streven om ons gedrag in het verleden met mededogen te begrijpen – zullen we ontdekken dat er eigenlijk niets te vergeven valt. Zeker, we kunnen beloven het in de toekomst beter te doen, maar we kunnen onszelf toch accepteren precies zoals we nu zijn, ongeacht onze tekortkomingen.
Ik kan niet genoeg benadrukken dat het mogelijk is om onszelf te accepteren en lief te hebben en toch toegewijd te zijn aan een leven lang van persoonlijke groei. Onszelf accepteren zoals we nu zijn, betekent niet dat we niet gemotiveerd zullen zijn om veranderingen of verbeteringen aan te brengen die ons effectiever zullen maken, of die ons leven zullen verrijken. Het is gewoon dat deze zelfaanvaarding op geen enkele manier gebonden is aan dergelijke veranderingen. We hoeven eigenlijk niets te doen om onze zelfaanvaarding veilig te stellen: We hoeven alleen maar de manier waarop we naar onszelf kijken te veranderen. Het veranderen van ons gedrag wordt uitsluitend een kwestie van persoonlijke voorkeur, geen voorwaarde voor meer zelfwaardering.
Het gaat er echt om dat we van een radicaal andere plaats komen. Als zelfacceptatie moet worden “verdiend”, een resultaat van hard werken aan onszelf, dan is het voorwaardelijk. De voortdurende “taak” van het accepteren van onszelf kan nooit worden voltooid. Zelfs het scoren van een 10+ in welke inspanning we ook gebruiken om onszelf te beoordelen, kan ons slechts tijdelijk respijt geven van onze strevingen. Want de boodschap die we onszelf geven is dat we slechts zo waardevol zijn als onze laatste prestatie. We kunnen nooit uiteindelijk “aankomen” in een positie van zelf-acceptatie, omdat we onbedoeld onze zoektocht naar een dergelijke acceptatie als eeuwig hebben gedefinieerd.
Door onszelf aan dergelijke perfectionistische normen te houden, kunnen we echter onbedoeld valideren hoe onze eigen voorwaardelijk-liefhebbende ouders met ons omgingen. Maar we zijn zeker niet valideren onszelf-of onszelf te behandelen met de vriendelijkheid en aandacht die onze ouders niet in geslaagd adequaat te bieden voor ons.
Alleen als we in staat zijn onszelf onvoorwaardelijke goedkeuring te geven – door meer zelfcompassie te ontwikkelen en ons veel meer te richten op onze positieve dan op onze negatieve kanten – kunnen we onszelf eindelijk onze fouten vergeven, en onze behoefte aan goedkeuring van anderen opgeven. Ongetwijfeld hebben we fouten gemaakt. Maar dat heeft iedereen. En in ieder geval, onze identiteit is nauwelijks gelijk aan onze fouten.
Ten slotte is er geen reden waarom we nu niet kunnen besluiten ons fundamentele gevoel van wie we zijn te veranderen. En misschien moeten we onszelf eraan herinneren dat onze verschillende zwakheden deel uitmaken van wat ons menselijk maakt. Als al onze fouten en tekortkomingen plotseling zouden verdwijnen, zouden we volgens mijn dierbare theorie onmiddellijk in wit licht veranderen en van deze planeet verdwijnen. Dus in het streven naar onvoorwaardelijke zelfacceptatie, zouden we zelfs een zekere trots kunnen hebben op onze onvolkomenheden. Immers, als we in de eerste plaats geen kritiek zouden hebben, zouden we nooit de kans krijgen om deze unieke menselijke uitdaging aan te gaan.
