Hallo weer, duelisten! Vandaag een vervolg op vorige week en een aanpak voor deckbuilding waar veel spelers misschien niet echt bij stilstaan.
Wanneer je een strategie overweegt voor een bepaald toernooi, is het makkelijk om naar een stapel kaarten te kijken en de synergieën te zien… als je die al kent. Niemand zal betwisten dat Jet Synchron ineffectief is met tal van graveyard-effecten; we weten dat het zo is, want het is goed onderzocht, goed gedocumenteerd, en er is algemene overeenstemming over. Als je weet hoe je deck functioneert, kan het vrij eenvoudig zijn om op de sterkste punten van je deck te spelen en games te winnen.
Wat minder gebruikelijk is, is het actief zoeken naar en focussen op de zwakke punten van je deck.
Als je je decklist voor een evenement afwerkt, ervan uitgaande dat je zelfs maar bij een lokaal evenement wilt winnen, wil je dat het het beste deck is dat je kunt maken. Als je niet weet welke problemen je deck kan ondervinden voordat je je bouwproces afrondt, kun je je deck niet construeren om die problemen te beperken. Het is onvermijdelijk dat je er games door gaat verliezen.
Neem als goed voorbeeld het Dragon Link-deck dat ik vorige week met je deelde. Historisch gezien is consistentie een van de belangrijkste problemen bij elk combodeck. Dragon Link is niet anders: je moet een starterkaart plus een extender zien om echt iets te kunnen doen. Daarom zul je zien dat deze decks veel kaarten spelen die de consistentie versterken, in tegenstelling tot kaarten die de plays van je tegenstander tegengaan. Het deck kan niet winnen zonder ten minste een van zijn belangrijkste combo’s te zien, dus het bouwproces is geprioriteerd om dat aan te passen.
Daarop voortbouwend, zul je vaak zien dat veel decks die draaien rond een klein aantal belangrijke combo’s een zekere mate van redundantie vertonen; ze runnen veel kaarten die de neiging hebben om vergelijkbare dingen te doen. De Gouki-decks uit 2018 zijn een perfect voorbeeld: je ziet spelers kaarten gebruiken als Photon Thrasher naast Junk Forward of zelfs Blue Moutain Butterspy, allemaal Warriors met Special Summon-effecten die dienen als warme lichamen op het veld.
De Gouki-speler wilde gewoon een hoog aantal Special Summons, zodat je gemakkelijk het 2-kaart breakpoint kon raken om Isolde, A Tale of Two Noble Knights te Link Summonen. Door zoveel kaarten te hebben die hetzelfde spelplan mogelijk maken, kun je consequent je speerpunten bereiken.
Problemen identificeren
Je zit hier misschien te denken “Nou geweldig Zach, je hebt het over problemen oplossen gehad, maar hoe weet ik eigenlijk wat de problemen zijn?” Gelukkig voor jou, is het een relatief eenvoudig proces. Veel spelers praten graag over hoe veel ze playtesten, wat een fantastisch hulpmiddel is. Ik zou echter willen stellen dat tenzij je playtest met een specifieke set doelen in gedachten voor een bepaalde testsessie, je waarschijnlijk niet veel wint van al dat werk.
Persoonlijk houd ik een notitieblok open op mijn telefoon en ik noteer constant dingen die ik opmerk over de prestaties van het deck tijdens mijn games. Toen ik Dragon Link aan het testen was, merkte ik dat het grotere aantal kaarten in mijn 60-kaartenconstructie betekende dat ik consequent meer interactiepunten kon spelen en aan de winnende hand kon komen, maar het nadeel was dat ik die belangrijke verdedigingskaarten niet zo consequent zou zien als in een kleinere 40-kaartenconstructie. Dat probleem werd nog eens benadrukt door te zien hoe andere combo decks met een hoger aantal kaarten het moeilijk hadden tegen hun dichtere, strakkere tegenhangers.
Een ander ding dat je kunt doen is voortdurend de vinger aan de pols van het spel houden. Je wilt niet op je plaatselijke toernooi verschijnen met de gedachte dat Adamancipators nog steeds het beste deck zijn, terwijl iedereen is overgestapt op Dogmatika Invoked. Door consequent op de hoogte te blijven van de huidige trends in het spel, ben je beter in staat om te bepalen welke problemen wel of niet van belang zijn voor je deck, of zelfs voor hoe je persoonlijk speelt. Voorbeeld? Als je weet dat PSY-Framegear Gamma nu veel vaker voorkomt dan een paar maanden geleden, weet je dat je er meer rekening mee moet houden als je je monstereffecten gebruikt, en kun je je spel daarop afstemmen.
De beste manier om erachter te komen op welke problemen je je moet richten, is op te schrijven waarom je verliest. Als je een patroon ziet in je combo’s waarbij je gewoon geen extenders hebt wanneer je ze nodig hebt, moet je misschien de structuur van je deck opnieuw evalueren. Als je eindveld te zwak is onder de druk van disruptie en je merkt dat je geen overwinningen kunt behalen, moet je misschien kijken naar het element van onvermijdelijkheid dat je deck produceert en jezelf afvragen hoe je meer momentum kunt genereren.
Inverse Problem-Solving
Hoewel het een goed plan is om te proberen de kracht van je deck te maximaliseren door problemen te verminderen of helemaal te elimineren, is er ook een fantastisch spelmodel waarbij je actief probeert problemen te veroorzaken voor je tegenstander, door hen enkel bepaalde plays, kaarten of acties toe te staan. Decks als Sky Strikers, Eldlich, en Subterrors zijn daar geweldig voor, ze beperken de beschikbare opties van je tegenstander, en misbruiken de zwaktes van bepaalde strategieën door hyper-verfijnde optimalisatie.
Dit soort anti-meta-benadering is meestal geen toernooi-winnende strategie, want als je kaarten en potentieel besteedt aan het verlagen van het plafond van het deck van je tegenstander, geef je indirect middelen uit die je ergens anders aan zou kunnen besteden, en verminder je onbedoeld je eigen potentieel. Als je alleen maar negation cards speelt, zal je tegenstander niet veel gedaan krijgen, maar jij helaas ook niet. Daarom kunnen Stun-decks die rond kaarten als Inspector Boarder zijn gebouwd nooit echt het beste deck van een bepaald formaat zijn. Uiteindelijk raak je door je verdedigende kaarten heen, en dan zal de superieure engine van je tegenstander het winnen.
Daarom is het beter om in plaats van je volledig te richten op het negeren van de plays van je tegenstander, je kaarten zo te gebruiken dat je de meeste veelzijdigheid hebt in je speellijnen. Dit is nog een voorbeeld waar de Eldlich-kaarten schitteren: de Golden Land-valkaarten Conquistador of the Golden Land en Huaquero of the Golden Land lossen het inherente probleem op van verdedigingskaarten die geen engine cards zijn, door rechtstreeks bij te dragen tot de winconditie van het kaartspel, en zijn bovendien removal- en extender-kaarten, allemaal in één. De Burning Abyss Farfa, Malebranche of the Burning Abyss kaarten laten ook dit soort mogelijkheden zien, door als starter, extender, en in sommige gevallen removal en defense te fungeren.
Okay, I Have All These Problems…
Als je eenmaal een set problemen hebt gevonden die op jouw deck van toepassing zijn, komt het leuke gedeelte! Stel dat je een Invoked Dogmatika-deck speelt, en tijdens je laatste speelsessie merkte je dat je moeite had om de builds van Dinosaur en Dragon Link bij te houden. Nu je dat weet, kun je vaststellen dat die matchups een probleem zullen zijn dat je moet aanpakken. Later, als je vrienden bespreken wat ze allemaal spelen voor je volgende Remote Duel toernooi, zie je dat ze allemaal Dinosauriërs spelen!
In plaats van de strategie die je hebt getest te laten varen en over te stappen op een anti-Dino deck, kun je ook gewoon wat problemen oplossen die de matchup voor je oplevert; misschien speel je iets als Artifact Lancea in je Main Deck, omdat je weet dat de meeste matchups Dinosauriërs zullen zijn. In die lijn ga je dan echter te ver en wil je Artifact Scythe en Artifact Sanctum spelen, waarmee je het probleem oplost dat je Artifact Lancea consequent tegenkomt, en waarmee je ook flexibiliteit hebt met Artifact Sanctum. Maar…
Problemen oplossen
Het is belangrijk om je hoofd erbij te houden als je de problemen die inherent zijn aan je deck aan het oplossen bent. Vaak zie ik spelers door hoepels springen om een probleem op te lossen dat ze tijdens het testen hebben gevonden, om vervolgens een nieuw probleem te creëren; vaak een probleem dat ze over het hoofd zien.
Gebruik makend van bovenstaand voorbeeld, heb je je er effectief van verzekerd dat je toegang hebt tot Artifact Lancea. Dat is mooi. Maar nu ben je all-in gegaan op dat. Door drie kaarten in te zetten op Artifact Lancea, drie op Artifact Sanctum, en nog één op Artifact Scythe, heb je jezelf in een situatie geplaatst waarin je elke Game 1 je dobbelsteenworp moet winnen, omdat Artifact Sanctum verschrikkelijk tweede wordt. Dat is de reden waarom krachtige kaarten als Artifact Sanctum vaak in de side deck worden gehouden, waar je de matige prestaties van de kaart op de tweede plaats kunt omzeilen, en hem alleen in kunt zetten als je weet dat je ervoor zult kiezen om eerst te gaan. Een gigantische overvloed aan handvallen is een veelvoorkomend voorbeeld: Ik kan je niet vertellen hoe vaak ik spelers heb horen jammeren dat ze “niets anders dan hand traps hebben gebruikt”, en als je dan naar hun build kijkt, spelen ze een combo deck met in totaal 40 kaarten, en vijftien daarvan zijn hand traps. Dat niveau van overcompensatie is iets waar elke speler uiteindelijk het slachtoffer van wordt, en het is iets waar je in alle vormen rekening mee moet houden.
Vorige format zagen we veel spelers die meer dan twaalf hand traps gebruikten om Adamancipators te bestrijden. Hoewel dat het spel van een Adamancipator-duellist wel degelijk in de weg stond, hadden die concurrenten vaak moeite om te slagen of faalden ze ronduit. De grote uitzondering was Eldlich Synchro, waar je een hyperdichte engine kon hebben die elke kaart ook meerdere rollen liet vervullen in de loop van het spel. Deze kleine checklist helpt me bij het evalueren van mijn deck tijdens het testen, en helpt me op het juiste spoor te houden met een rationele, eenvoudige aanpak.
- Waardoor verlies ik?
- Hoe lossen de voorgestelde oplossingen het probleem op?
- Zijn de oplossingen in strijd met mijn core engine?
- Zijn dit bruikbare, consistente oplossingen voor het probleem?
- Welke nieuwe problemen ontstaan er door het oplossen van de vorige?
Persoonlijk, ik leef voor checklists. Ik gebruik ze bij het bouwen van een deck, het bekijken van nieuwe kaarten en strategieën, ik gebruik ze op het werk, als ik aan het rijden ben, zelfs tot aan mijn ochtendvoorbereiding voor de dag.
Checklists zijn een hulpmiddel van onschatbare waarde om dingen georganiseerd en beknopt te houden. Ik raad je ten zeerste aan er een te gebruiken als je aan een deck werkt, aan het testen bent, of zelfs je Side Deck voorbereidt. Er is een reden waarom dokters, piloten en ingenieurs zo rigoureus vertrouwen op checklists in hun professionele leven, voor zelfs de meest alledaagse taken. Je kunt je nooit grondig genoeg voorbereiden.
Onoplosbare problemen
In het algemeen kun je elk probleem dat je tegenkomt, of het nu een slechte matchup is, een vreemde kaartinteractie of een obscure manier van spelen waar je nog niet aan had gedacht, op tijd oplossen. Er zijn echter problemen die gewoon geen oplossing hebben, vaak vanwege de realiteit van het spelontwerp.
Bricking is er een van: elk deck bricks op een bepaald punt. Je kunt niet in 100% van je spellen goede draws hebben, maar je kunt de kans op goede draws maximaliseren door ijverig te zijn in je deckbuilding. Een onoplosbaar probleem komt zelden voor, maar ze bestaan wel. Vaak zijn de problemen die onoplosbaar lijken dat niet, maar creëren ze tegenstrijdigheden in het spel voor jou als speler.
Een persoonlijke favoriet van mij duikt op wanneer het beste deck in een bepaald formaat wordt herkend als een combo deck, het geen spell en trap kaarten gebruikt voor verdediging, en een secundair deck ze wel gebruikt. Die situatie dwingt je te kiezen tussen het combo deck en het permission style control deck. Terug in de zomer van 2015 was Nekroz het deck om te verslaan, en de andere strategieën die het achterna zaten – decks zoals Shaddolls, Burning Abyss, Qliphort, en zelfs Satellar Knights – speelden allemaal een hoog aantal valkaarten en reactieve spells om te proberen het tempo van het spel dat Nekroz pushte te vertragen.
Als Nekroz-speler moest je dan beslissen of je je deck zou bouwen om de mirror match te winnen, en dan zou worstelen tegen de trap heavy anti-nekroz decks; of dat je kaarten zoals Mystical Space Typhoon zou spelen om je een voordeel te geven tegen die rogue decks, maar meer mirror matches zou verliezen in de tradeoff. Als dit soort format-gebaseerde tegenstellingen gemeengoed worden, hebben veel spelers moeite om te beslissen welk probleem belangrijker is en welk eerst moet worden beantwoord.
Probleemoplossend deckbuilden is niet gemakkelijk, en het vereist de bereidheid om dingen objectief te bekijken, en veel verlies te nemen om tot echt toernooiwinnende oplossingen te komen. Het is ook een vaardigheid die geduld en oefening vergt, en vooral begrip voor het feit dat je op je weg naar verbetering zult falen. Dat is niet erg, zolang je leert is het de frustratie waard. Tot de volgende keer.
