Note:
Naast thorn, eth, en ash werden er in het Oud-Engels nog een paar manuscriptletters gebruikt die voor moderne Engelstaligen onbekend zijn. De letter 
, yogh genoemd, wordt uitgesproken als de moderne Engelse “y” of “g”, afhankelijk van het woord waarin hij voorkomt. Yogh (de naam wordt zo uitgesproken dat hij rijmt op het Schotse woord “loch”) is het antecedent van modern Engels “yoke”).
Een letter 
, die lijkt op modern Engels “p,” genaamd “wynn” (afkomstig van een rune met die naam) wordt uitgesproken als modern Engels “w.”
Hoewel yogh en wynn in Oud-Engelse manuscripten voorkomen, vervangen moderne redacteuren ze door hun Modern-Engelse equivalenten, terwijl ze thorn,eth, en ash op hun plaats laten. De redenen voor deze inconsistentie hebben te maken met de vroege geschiedenis van de Angelsaksische studies en de voorkeuren van de redacteuren die de eerste gedrukte edities maakten. Als u zich wilt verdiepen in paleografie, de studie van het oude schrift, of direct wilt werken met Angelsaksische manuscripten of facsimile’s, zult u “yogh”, “wynn” en ook speciale vormen van de letters “s”, “r” en “f” moeten leren herkennen. Wij geven een korte gids in de Bijlage over Manuscripten. Maar de meeste Oud-Engelse teksten zijn zo bewerkt dat de enige onbekende letters die zijn afgedrukt, doorn, eth, en as (þ, ð æ) zijn.
