3 jaar geleden
Veel mensen zijn bang voor ziekenhuizen. Als je verpleegster wordt, zul je veel nerveuze patienten en opgewonden familieleden zien. Mensen die je vleugel binnenkomen, trillen van angst en verwachting. Patiënten die je verzorgt kijken naar je op met angst in hun ogen en onzekerheid in hun stem.
Zelfs zorgverleners kunnen op een eenzame nacht de haren in hun nek overeind voelen staan. Veel verpleegkundigen hebben de nachtdienst, hun voeten echoënd door een hal verlicht door onnatuurlijk fluorescerend licht. Achter de deuren van de kamers horen ze patiënten, sommigen ademen rustig, anderen huilen in zichzelf terwijl ze in de greep zijn van een nachtmerrie. Het geruis van machines en apparatuur vult de lucht met onmenselijk omgevingsgeluid, net boven de grens van het gehoor. Buiten komt de maan op over het verduisterde land. Het daglicht is nog uren weg. In de tussentijd heerst er duisternis.
Het is allemaal genoeg om iemand geesten te laten zien, zoals in deze verhalen over ziekenhuis horror.
Gerelateerde bron: Doesn’t Phase Me: Tales of Hospital Full Moon Horror
The vanishing girl
Als je op internet naar ziekenhuisspookverhalen zoekt, is dit een van de meest voorkomende (en griezelige) verhalen over terreur in de gezondheidszorg.
Een nieuwe verpleegkundige was aan het werk in een ziekenhuis dat nooit is geïdentificeerd, en kwam op een gegeven moment in een ouder gedeelte van het ziekenhuis terecht. Er was een ongebruikte verpleegkundigenpost, en hij had van zijn nieuwe collega’s gehoord dat dit ooit de pediatrische vleugel was, maar die was al lang verlaten ten gunste van een modernere faciliteit.
De nieuwe verpleger was alleen tussen het oude meubilair en de vervallen muren, en kwam al snel op een T-splitsing terecht. Daar, op het kruispunt, stond een klein meisje. Haar kleren waren een beetje uit de mode. Haar houding en kalmte waren een beetje vreemd. Ze stond stil en haar ogen ontmoetten die van de verpleegster.
Hij liep naar haar toe en toen hij ongeveer een meter van het kind verwijderd was, verdween ze. De verpleegster zag niets voor hem behalve de leegte van de muur. Hij rende naar de dichtstbijzijnde lift en drukte verwoed op de knop om hem weg te brengen van de oude kinderafdeling.
Toen hij terugkeerde naar zijn nieuwe collega’s, lachten ze allemaal. Ze zeiden dat, ja, dat het spookmeisje was. Ze spookte door het ziekenhuis en was de hele tijd in de buurt. Hij zou haar weer zien.
Gerelateerde bron: Nurses’ Hospital Horror Stories
“Bless You”
Wanneer dit verhaal opduikt op websites of blogs, zijn er twee variaties. De ene keer gebeurt het in een ziekenhuis en de andere keer in een verpleeghuis. Hoe dan ook, de kern van het verhaal is hetzelfde:
Een verpleegster, nieuw in haar functie, moest wat schoon linnengoed uit een kast halen. Terwijl ze het linnengoed opvouwde, niesde ze. Een stem achter haar zei: “God zegene u.” De verpleegster draaide zich om. Er was niemand. Ze was alleen in de linnenkast.
Ze dacht dat ze alleen maar dingen hoorde. Misschien was het haar geest die haar voor de gek hield. Maar net toen de verpleegster de stem wilde wegwuiven als een truc van de geest, hoorde ze de stem weer. Deze keer was het aan het bidden. “Zegen u,” inderdaad. Ze rende de linnenkast uit en ging er nooit meer alleen in: Fright Night! Pas op voor de Halloween Graveyard Shift
“Laat ze me niet meenemen!”
Probeert het meest verontrustende populaire verhaal van ziekenhuis horror is er een waar een man zegt “don’t let them take me” of “don’t let me die.” Hij gebaart naar iets onzichtbaars, boven of onder. Een verpleegster vraagt “Wie?” en hij herhaalt gewoon zijn smeekbede: “Don’t let them take me!” Hij sterft spoedig daarna.
In sommige versies, minuten nadat het leven hem heeft verlaten, gaan zijn ogen open. Hij zit rechtop. Het levenloze gezicht kijkt naar de verpleegster. “Je liet ze me meenemen,” zegt hij. “You let them take me.”
Related resource: 5 Great Things About Night Shift Nurses
Zo beangstigend als ziekenhuizen kunnen zijn, kunnen verpleegkundigen een licht in het donker zijn. Je kunt de ochtendzon zijn die de verschrikkelijke nacht verdrijft.
Net als Florence Nightingale die haar lamp optilt, heb je de macht om de angst uit te bannen. Patiënten die beven van angst kunnen worden gekalmeerd met een vriendelijk woord of een gezaghebbende uitleg van een procedure. Familieleden die zich overgeven aan angst of woede kunnen tot bezinning worden gebracht door een verpleegster die alles heeft gezien. De verschrikkingen van de nacht zijn weinig vergeleken met een toegewijde professional die het allemaal onder ogen ziet met kennis, empathie en doorzettingsvermogen.
