Ondanks dat George III 60 jaar lang heeft geregeerd tijdens een oorlog, een industriële revolutie en enorme sociale onrust, wordt hij misschien wel het meest herinnerd als “de gekke koning die Amerika verloor”. Toch was hij een monarch die geliefd was bij zijn volk, de kunsten en wetenschappen aanmoedigde en oprechte belangstelling toonde voor het welzijn van zijn onderdanen.
Door middel van interviews met historici probeert deze documentaire alles op een rijtje te zetten over de echte George, inclusief de pijnlijke stofwisselingsziekte, porfyrie, die hem tot een hulpeloze invalide maakte, die wreed werd behandeld door artsen en uiteindelijk als krankzinnige werd veroordeeld.
Geboren op 4 juni 1738 als oudste zoon van Frederick, Prins van Wales en Augusta, werd George troonopvolger bij de dood van zijn vader in 1751 en volgde hij zijn grootvader, George II, in 1760 op. Hij trouwde in 1761 met Charlotte van Mecklinburg-Strelitz, aan wie hij zeer gehecht was. Het echtpaar kreeg vijftien kinderen: negen zonen en zes dochters. Hij was de derde Hannoveraanse vorst en, interessant genoeg, de allereerste die in Engeland werd geboren en Engels als zijn eerste taal gebruikte.
Letterman
Aangezien George in feite een van de meest gecultiveerde vorsten was, hebben we veel om dankbaar voor te zijn. Hij legde een nieuwe koninklijke collectie boeken aan, waarvan er later maar liefst 65.000 aan het British Museum werden geschonken en de kern vormden van de British Library. In 1768 had hij de Royal Academy of Arts opgericht en deels betaald voor de oprichting ervan. Hij werd ook liefkozend ‘Farmer George’ genoemd, vanwege zijn grote belangstelling voor de landbouw, met name op de kroonlandgoederen in Richmond en Windsor.
LAT BYGONES BE BYGONES
Wat George’s betrokkenheid bij het verlies van de Amerikaanse koloniën betreft, deze was in feite niet zo groot. Hoewel hij zich tot het einde toe tegen hun onafhankelijkheidsstreven heeft verzet, heeft hij niet het beleid ontwikkeld dat in 1775-76 tot de oorlog heeft geleid en dat de steun van het Parlement heeft gekregen. Ondanks de Amerikaanse onafhankelijkheidsverklaring op 4 juli 1776 meende George het nationaal belang te verdedigen door de nederlaag toe te geven en zo het vooruitzicht op een lange oorlog met het revolutionaire Frankrijk te vermijden.
KICKING A MAN WHEN HE’S DOWN
De achteruitgang van George’s gezondheid was te wijten aan een aandoening genaamd porfyrie – een zeldzame bloedaandoening die in acute vorm – ernstige buikpijn, krampen en zelfs epileptische aanvallen kan veroorzaken. George leed aan extreem gewelddadige aanvallen die zijn greep op de realiteit onder druk zetten en hem verzwakten in de laatste jaren van zijn bewind. Zijn uitbarstingen werden door artsen van die tijd voorgeschreven als een zeker teken van krankzinnigheid. En toch, misschien wel het meest trieste, blijkt uit recent bewijsmateriaal dat de meest voorkomende medicatie die George kreeg, James’ poeders waren – die sporen van arsenicum bevatten – iets wat nu bekend staat als een typische trigger van ernstige porfyrie-aanvallen.
De ZADELIJKHEID VAN KONING GEORGE
Tegen het einde betekende George’s veronderstelde “waanzin” dat zijn oudste zoon George, Prins Regent, in de ontmoedigende positie werd geplaatst dat hij moest proberen te regeren volgens de steeds grilliger wil van zijn vader. Een brief uit die tijd beschrijft de situatie: “…daar zat hij op de Troon met zijn Koningskroon op…en hield zijn toespraak voor hem uitgeschreven, precies wat hij te zeggen had. Maar, o jee, hij liep op en maakte een buiging en begon met ‘Mijn Heren en Pauwen’.” George was vaak vastgebonden in een dwangbuis en geketend aan een stoel, en zijn laatste dagen bracht hij doof en blind door in volslagen ellende. Hij stierf in Windsor Castle op 29 januari 1820.
