Met verwijzing naar de laatste alinea in de brief van kolonel J. Herschel in NATURE van 18 januari, heb ik soms menselijke ogen het licht zien weerkaatsen op de beschreven manier, hoewel, zoals aangegeven in de brieven aan NATURE, het moeilijk is om in de juiste positie te komen om zo’n gebeurtenis te zien. Ik heb nooit een donkere lantaarn geprobeerd. Het beste geval dat ik heb gezien was in 1876, toen ik het licht van een olielamp binnen in de ogen van een klein meisje waarnam. Het was het beste te zien wanneer mijn hoofd tussen de lamp en haar in stond, en wanneer de schaduw van mijn hoofd bijna op haar oog viel. Het bleek haar netvlies te zijn dat verlicht werd; het was helder oranjerood, maar varieerde in de hoeveelheid rood. Wanneer mijn oog bijna in dezelfde richting was als de lamp, was de hele pupil gelijkelijk verlicht, maar wanneer het minder ver in dezelfde richting was, was de kant van de pupil naast mijn schaduw het helderst, of het enige verlichte deel. De verlichting was sterker wanneer zij naar één kant van de lamp keek dan wanneer zij er naar keek. Haar zuster vertoonde het verschijnsel minder sterk, hoewel nog steeds helder, maar haar vader heel licht. In de uiterlijke verschijning van deze ogen was er niets ongewoons.
