Vóór elk schoolfeest op de middelbare school voerde ik een heel (nu belachelijk lijkend) ritueel uit om mijn hele lichaam te ontharen. Ik scheerde mijn grote tenen, benen, schaamhaar en oksels en haalde mijn scheermesje over de haartjes onder mijn navel, in het midden van mijn borst en rond mijn tepels. Ik epileerde mijn wenkbrauwen en alle willekeurige uitlopers op mijn kin, en terwijl ik voorzichtig Victoria’s Secret Pure Seduction lotion over mijn haarloze lichaam aanbracht, liet ik een roomwit ontharingsmiddel boven mijn lip zitten en loste mijn snor op. Ik wist dat ik het maar 10 minuten op mijn huid moest laten zitten, maar mijn harige zwarte haar was zo koppig dat dat niet altijd genoeg tijd was om het allemaal te verwijderen. Ik liet de crème veel te lang zitten, waardoor ik lichte chemische brandwonden rond mijn mond kreeg. De roodheid was op zichzelf al gênant, maar ik wist dat ik het kon bedekken met een dikke Maybelline Dream Matte Mouse foundation. Alles was beter dan dat mensen wisten dat ik haar boven mijn lip had.
Ik ben al zo lang ik me kan herinneren zelfbewust van mijn lichaamshaar. Ik weet niet precies wat de aanleiding was, maar ik kan me heel wat momenten herinneren waarop mijn angst voor haar werd versterkt: Toen jongens in mijn klas iedereen uitlachten wiens wenkbrauwen ook maar in de buurt van elkaar kwamen, toen ik een van de enige meisjes in de kleedkamer van de gym was met schaamhaar en iedereen staarde, toen ik mijn oudere zus voor het eerst Nair zag proberen en haar onder de douche hoorde gillen dat het haar huid eraf smolt.
Ik begreep dat lichaamshaar slecht was, en het wegwerken ervan – hoe pijnlijk en vervelend ook – absoluut noodzakelijk was.
Toch, zo ijverig als ik was met mijn ontharing, had ik het gevoel dat er altijd wel ergens stoppels op mijn lichaam te zien waren. Op de middelbare school balanceerde ik mijn hoofd op mijn hand aan mijn bureau of aan de lunchtafel, waarbij ik mijn mond strategisch bedekte zodat niemand mijn veel te grote schaduw kon zien.
Toen ik ouder werd, maakte ik me veel minder zorgen over mijn been-, oksel- en schaamhaar. Ik scheerde me nog wel, maar ik schaamde me niet als ik een beetje stoppeltjes kreeg. Iedereen wist dat alle vrouwen haar hadden op die plaatsen. Het voelde niet als een geheim. Maar het haar overal elders was nog steeds vernederend voor mij. Ik raakte altijd zo gefrustreerd als partners probeerden me te vergezellen in de douche als ik me eigenlijk moest scheren. Ik kon ze niet laten zien dat ik een hele onderhoudsroutine had voor mijn buik, tepels en gezicht!
Het zit zo, ik heb nooit last gehad van mijn lichaamshaar. Ik was gewoon bang dat andere mensen me zouden veroordelen.
En dus overtuigde ik mezelf ervan dat ik het ook heerlijk vond om gladgeschoren te zijn. Op de universiteit deed ik aan atletiek, en op vrijdagavond voor de wedstrijden deed ik hetzelfde dansritueel van de middelbare school, waarbij ik mijn lichaam ontdeed van al het haar dat te zien zou zijn in onze bikini-achtige uniformen. Als ik terugkwam van de douche, zei ik gekscherend tegen mijn vriend dat ik een “naakte molrat” was. Ik voelde me het meest sexy en op mijn gemak bij hem in een totaal kale toestand. Achteraf denk ik niet dat het hem iets kon schelen, maar door mijn ongemak met lichaamsbeharing ging ik ervan uit dat hij dat wel deed.
Toen ik na mijn studie van Iowa naar New York City verhuisde, begon ik steeds meer vrouwen met zichtbaar lichaamshaar te zien IRL, in kunst, reclamecampagnes en op sociale media. Ik denk dat dat de reden is dat ik me de laatste jaren veel comfortabeler voel met mijn eigen haar. Ik wilde het mijne al een tijdje laten groeien, bijna als een experiment om te zien wat ik ervan vond, maar als vrijgezel was ik altijd te bang voor wat nieuwe partners zouden denken.
Toen kwam de pandemie. In het begin stopte ik met scheren omdat… wat had het voor zin?! Ik zag niemand, en ik had het toch altijd voor anderen gedaan. Plus, het bijhouden van een verzorgingsroutine in het midden van een wereldwijde crisis voelde vermoeiend en triviaal. Dit voelde als mijn kans om mijn lichaamshaar gewoon zijn ding te laten doen.
En, niet verrassend, het is een fucking geweldige ervaring geweest. Mijn douches zijn snel en eenvoudig, en de huid op mijn benen, bikinilijn, en bovenlip, die vroeger echt last had van scheerbrand en irritatie, heeft nog nooit zo goed aangevoeld. Ja, in het begin was mijn haar stekelig en jeukte het een beetje, maar het duurde maar een week of twee voordat ik daar overheen was. Ik heb me sinds begin maart niet meer geschoren, en mijn haar is nu vrij zacht. Af en toe trim ik mijn bikinilijn met een schaar omdat de lengte en het volume een beetje oncomfortabel kunnen worden, maar ik heb al maanden geen scheermes meer aangeraakt. Ik ben gehecht geraakt aan mijn haar, en ik voel me gezond en trots als ik het zie, een beetje zoals wanneer je je nagels langer ziet worden.
In het begin van de pandemie hoefde ik er niet echt aan te denken dat anderen mijn lichaamshaar zouden zien. Ik bleef meestal binnen en als ik naar buiten ging, was het koud genoeg voor een legging en een shirt met lange mouwen, en met een masker op verbergde ik mijn snor. Maar nu het warmer is geworden en ik ben overgestapt op korte broeken en tanktops, kan ik mijn lichaamshaar niet meer verbergen. Ik vind het niet erg dat vreemden het zien, maar het verbergen bij mensen tot wie ik me aangetrokken voel, was in het begin lastig.
Ik heb FaceTime-afspraakjes en afspraakjes in de buitenlucht met een jongen met wie ik sinds vlak voor de lockdown in New York City uitga. Op een zaterdag fietsten we naar Coney Island. Ik had een legging aan, maar toen we onze schoenen en sokken uittrokken om onze voeten in het zand te steken, besefte ik dat mijn beenharen nog zichtbaar waren rond mijn enkels. Ik probeerde onmiddellijk mijn legging naar beneden te trekken om ze te bedekken. Ik betwijfel of hij het merkte, maar toch voelde ik me zelfbewust. Ik was me hyperbewust van hoe duidelijk mijn snor zou zijn in het felle licht van de zon als we onze maskers zouden afzetten om aan drankjes te nippen.
Maar ik kwam de date door, met ontbloot haar en al, en er gebeurde niets catastrofaals. Ik kon zien dat hij me leuk vond. Het maakte niet uit of ik harig was.
Tijdens ons volgende afspraakje gingen we samen hardlopen. Ik droeg een tank en terwijl we ons uitrekten, wist ik dat hij mijn okselhaar kon zien. Hij vond het weer niet erg. Hij zei niets. Reageerde op geen enkele manier. Ik realiseerde me dat, net als met bijna elke fysieke eigenschap, andere mensen mijn voorbeeld zouden volgen wat betreft hoe ze erop zouden reageren. Als ik niet deed alsof het een probleem was, zou niemand anders het doen. En eerlijk gezegd, als iemand mijn snor, puisten, of harige benen niet kan accepteren, dan is hij niet de juiste persoon voor mij.
Nu bedek ik niet langer reflexmatig mijn lichaamshaar. Soms voel ik nog een steek van zelfbewustzijn als mannen die ik ken het zien, maar het voelt een beetje als blootstellingstherapie. Hoe meer ik mensen toelaat om het te zien, en hoe minder reactie ik krijg, hoe comfortabeler ik me erbij voel. Soms vind ik het leuk om ermee te pronken. En hoe langer ik het heb, hoe meer ik er van hou. Ik hou ervan hoe het voelt als het waait in de wind. Ik hou ervan dat het een soort dating filter is voor mensen die snel schrikken van de realiteit van het menselijk lichaam, of denken dat het alleen voor mannen sociaal aanvaardbaar is om zichtbaar lichaamshaar te hebben. Ik vind het leuk wat het over mij zegt: Dat ik me op mijn gemak voel met mijn lichaam, precies zoals het er van nature uitziet. Ik ben er trots op dat iets waar ik me vroeger zo voor schaamde, nu iets is waar ik blij mee ben. Het heeft me doen beseffen dat ik mijn kijk op elk aspect van mezelf waar ik niet automatisch van hou, kan veranderen.
Ik ben er trots op dat iets waar ik me vroeger zo diep voor schaamde en waarvoor ik me schaamde, nu iets is geworden wat ik vier.
Ik weet niet of dit alles betekent dat ik me nooit meer zal scheren. Op een dag wil ik misschien het naakte leven van de molrat weer oppakken. Misschien wil ik glad zijn voor een speciale gelegenheid. Maar op dit moment, heb ik geen interesse om mijn energie te gebruiken om van mijn lichaamshaar af te komen. Ik vind het mooi zoals het is. En eerlijk gezegd ben ik het zo beu om me voor mijn lichaam te schamen, op welke manier dan ook. Mijn haar laten groeien is een manier geweest om tegen die gevoelens in te gaan. En ik hoop dat het andere mensen die zich slecht voelen over hun haar laat zien dat het echt niet erg is.
Dit kleine experiment heeft me laten zien hoe bevrijdend het is om je schoonheids- en verzorgingspraktijken te beperken tot dingen die je echt leuk vindt – die voor jou en jou alleen zijn. Het blijkt dat zonder druk van buitenaf, mijn schoonheidsroutine ongelooflijk minimalistisch is.
Het is vreemd dat er een pandemie voor nodig was om me eindelijk te laten beseffen dat obsessief bezig zijn met het blootleggen van mijn geheime beharing geen geluk aan mijn leven toevoegde. Maar het is één klein positief ding dat uit dit alles is gekomen. Te midden van alles wat er aan de hand is, herinnert het feit dat mijn haar niet gestopt is met groeien me eraan dat ik ook niet gestopt ben met groeien. Het geeft voldoening om het langer te zien worden. Ook al lijkt het alsof mijn leven begin maart bevroren is, toch herinneren mijn kleine haartjes me aan het reële verstrijken van de tijd. Ik weet dat het maar haar is, maar als ik het gewoon laat bestaan, voel ik me vrij.
