Daar Washington, D.C.:
Ik schrijf deze brief omdat ik het gevoel heb dat onze leiders en wetgevers geen accuraat beeld hebben van wat het eigenlijk inhoudt om vandaag de dag arts te worden; met name de financiële, intellectuele, sociale, mentale en fysieke eisen die het beroep met zich meebrengt. Dit is een mening die door veel van mijn collega’s wordt gedeeld. Omwille van deze bezorgdheid wil ik graag persoonlijk mijn eigen verhaal vertellen. Mijn verhaal gaat over wat er voor nodig was om een jonge jongen uit het Midwesten van bescheiden komaf te vormen, op te leiden en te trainen tot een uitmuntende arts, die in staat is alle medische problemen op te lossen die uw eigen familie, vrienden of collega’s kunnen plagen.
Ik groeide op in de buitenwijken van zuidoost Michigan in een middenklasse gezin. Mijn vader is ingenieur bij General Motors en mijn moeder is katholiek schoolhoofd in mijn geboortestad. Mijn familie heeft hard gewerkt en veel opgeofferd om mij op een katholieke privébasisschool in een klein stadje in Michigan te krijgen. In de vijfde klas dacht ik dat ik dokter wilde worden, omdat ik van wetenschap hield en anderen wilde helpen, ondanks het feit dat er geen familieleden in de geneeskunde waren. Het winnen van een wetenschapsbeurs over het bloedvatenstelsel in de zesde klas wekte mijn interesse in het vak. Op de middelbare school volgde ik verschillende wetenschapsvakken die mijn interesse en enthousiasme voor de geneeskunde nog versterkten. Daarna schreef ik mij in aan de St. Louis University om mijn opleiding te vervolmaken. In totaal heb ik acht jaar intensief onderwijs gevolgd, waaronder een bacheloropleiding en een medische opleiding. Het doel was mij voor te bereiden om voor zieke patiënten te zorgen en het leven van anderen te redden (vier jaar predoctorale studie en vier jaar medische opleiding). Na mijn afstuderen aan de medische faculteit op 26-jarige leeftijd, volgde ik een opleiding interne geneeskunde aan de Universiteit van Michigan, een driejarig programma waarin ik leerde complexe problemen in verband met inwendige organen, waaronder het hart, de longen, het maag-darmkanaal, de nieren en andere te behandelen. Daarna volgde ik nog drie jaar specialistische medische opleiding (fellowship) op het gebied van de gastro-enterologie. De voltooiing van dat programma was het hoogtepunt van 14 jaar post-hogeschool opleiding. Het was op dat moment, op de prille leeftijd van 32 jaar en op zoek naar mijn eerste baan, dat ik kon zeggen dat mijn carrière in de geneeskunde begon.
Over die 14-jarige periode van opleiding, heb ik, en vele anderen zoals ik, enorme offers gebracht. Pas nu, terwijl ik in het holst van de nacht met mijn laptop zit, met de geluiden van mijn slapende kinderen, kan ik terugkijken en zien waar mijn reis begon.
Voor mij begon het op de universiteit, waar ik rigoureuze pre-medische cursussen volgde tegen een grote jaarlijkse last van het collegegeld: $27.000 aan schuld per jaar gedurende vier jaar. Ik was een van de gelukkigen. Omdat ik op de middelbare school uitblonk in een competitieve academische omgeving en in staat was een plaats in de top van mijn klas te behouden, kreeg ik een academische studiebeurs die 70% van dit collegegeld dekte. Ik had het geluk dat ik mijn studie kon afronden met “slechts” 25.000 dollar aan studieschuld. Twee weken na het afronden van mijn bacheloropleiding begon ik aan de medische opleiding. Met inbegrip van boeken, verschillende examens die normaal $1.000-$3.000 per test kosten, en het collegegeld voor de medische opleiding, bedroegen mijn jaarlijkse opleidingskosten $45.000 per jaar. In tegenstelling tot de meeste andere studierichtingen, maken de eisen van de medische opleiding, met lessen overdag en studeren ’s nachts, het bijna onmogelijk om een extra bron van inkomsten te hebben. In mijn laatste jaar gaf ik nog eens $5000 extra uit aan sollicitatiekosten en reiskosten voor sollicitatiegesprekken, terwijl ik op zoek was naar een stageplaats in de interne geneeskunde. Nadat ik “gematcht” was voor een positie in Michigan, nam ik nog een lening van $10.000 om te verhuizen en mijn laatste kosten van de medische opleiding te betalen, aangezien verhuiskosten niet door opleidingsprogramma’s worden betaald.
Op dat moment, met de medische opleiding voltooid, was ik pas halverwege mijn reis om arts te worden. Ik herinner me een moment toen ik met een groep studenten in een kamer zat met een financieel adviseur die iets zei over hoe je leningen kon consolideren. Ik staarde gedwee naar de getallen op een stuk papier waarop stond wat ik verschuldigd was voor de twee graden die ik had behaald, terwijl ik heel goed wist dat ik nog niet in staat was een cent te verdienen. Ik wist niet of ik moest huilen bij het getal of blij moest zijn dat het mijne lager was dan dat van de meeste van mijn vrienden. Mijn cijfer was $196.000.
$196.000. Dat was de rekening, voor het collegegeld, de testen, de boeken, de late pizza’s. 196.000 dollar gefinancierd door een combinatie van studentenleningen, persoonlijke leningen en creditcards met hoge rente, nu geconsolideerd, samengevoegd, gehomogeniseerd in één levensbepalend getal voor mijn persoonlijke gemak.
Ik verhuisde toen naar Michigan en betrok een klein appartement in Ann Arbor, waar ik aan mijn assistentschap begon. Als internist verdiende ik een salaris van $39.000. Ondertussen liep de rente op mijn enorme schuld op tot $6.000 per jaar vanwege de hoge schuldenlast. Deze schuld afbetalen was niet mogelijk terwijl ik twee kinderen opvoedde. Mijn vrouw begon te werken, maar haar magere salaris als lerares was nauwelijks genoeg om de kosten van de kinderopvang te dekken. Tijdens mijn assistentschap zorgden de kosten voor het afleggen van toelatingsexamens, sollicitatiegesprekken voor speciale opleidingsplaatsen en de rente op de grote lening ervoor dat mijn schuld verder opliep tot meer dan 230.000 dollar, en dat allemaal voordat ik aan mijn carrière als ‘echte’ arts begon.”
Vrienden en familieleden vragen me vaak: “Nu je een ‘echte’ arts bent, verdien je dan niet het grote geld?” Hoewel ik het geluk heb dat ik nu een hoger salaris verdien, is mijn salaris door een aantal financiële basisprincipes aanzienlijk minder dan op het eerste gezicht lijkt (hier is een zeer diepgaand artikel over hoe dit komt). Ten eerste was ik 32 jaar oud toen ik met de opleiding begon en had ik nu meer dan $230.000 schuld. Als ik mijn talenten in andere bezigheden had geïnvesteerd, zoals een rechtenstudie, zou ik niet zo’n grote schuld hebben opgebouwd. Omdat ik niet begon met sparen toen ik jonger was, heb ik de afgelopen 10 jaar financieel gezien ook niet de mogelijkheid gehad om te sparen en te investeren om samengestelde rente te verdienen. Bovendien worden wij als artsen, hoewel we meer verdienen dan vele anderen, niet vergoed voor veel van de diensten die we verlenen. Wij, als artsen, zijn altijd beschikbaar voor onze patiënten, ongeacht het tijdstip van de dag. Wij registreren de tijd die wij met patiënten doorbrengen niet als middel om onze vergoeding te krijgen, zoals andere beroepsgroepen doen. Nee, wij luisteren naar patiënten en beantwoorden hun vragen, hoe lang dat ook mag duren. Zelfs als het om een uur werk van 30 seconden gaat, wat heel vaak gebeurt, luisteren we, reageren we en formuleren we een logisch plan. Als het erom gaat een patiënt thuis te bellen nadat ik net 30 uur achter elkaar heb gewerkt en net de deur ben binnengelopen om mijn gezin te zien, dan doe ik dat. Ik kom nooit “thuis” van mijn werk. Als artsen zijn we altijd beschikbaar, en moeten we op een intellectuele manier reageren met de 230.000 dollar rigoureuze opleiding die we hebben gekregen. En als we ons werk niet goed doen, verliezen we niet alleen zaken, maar kunnen we ons levensonderhoud verliezen door rechtszaken.
U vraagt zich misschien af waarom we dit allemaal doen? Het is omdat we trots zijn op wat we doen. We geven echt om het welzijn van het menselijk ras. Wij zijn geconditioneerd om te denken, te handelen, te praten, en te werken als een zeer efficiënte machine, in staat om emoties, verschillende culturen, verschillende reeksen van intellect te hanteren, alles om de gezondheid van Amerika te bevorderen. Wij zijn dokters.
Bij het lezen van deze brief zou men kunnen denken dat men heel wat moet opofferen om een groot arts te worden. Je zou kunnen denken dat we te maken hebben met fysieke en mentale stress die ongeëvenaard is. Je zou kunnen gaan denken dat artsen niet alleen slim moeten zijn, maar ook moeten weten hoe ze met anderen moeten communiceren in zeer emotionele tijden. Je zou kunnen denken dat we tegenslagen goed onder ogen moeten zien en een zeer ruwe huid moeten ontwikkelen om alle lagen van de bevolking aan te kunnen, vooral wanneer we dagelijks te maken hebben met ziekte en dood.
Nu je dit extra aspect aan onze carrière ziet, zou je kunnen denken dat we een zware baan hebben om verschillende taken tegelijk aan te pakken, die veel veel veelzijdigheid vereisen. U denkt misschien dat iemand een grote werkethiek moet hebben om te doen wat wij doen. U zult wel denken dat we niet alleen de exacte wetenschappen zeer goed moeten kennen, maar ook andere gebieden zoals schrijven, geschiedenis, wiskunde en zelfs recht, gezien de vele berekeningen die we dagelijks in ons hoofd maken en de gesprekken die we met gezinnen voeren. En tenslotte moet u wel denken dat we verstand hebben van financiën, want we moeten proberen een lening van 230.000 dollar in evenwicht te houden terwijl we 50.000 dollar verdienen op 30-jarige leeftijd.
Stelt u zich nu eens voor, als u wilt, dat u op 30-jarige leeftijd 230.00 dollar schuld heeft met twee jonge kinderen en naar het nieuws luistert met wetgevers die zeggen dat artsen “rijk” zijn en dat hun salaris moet worden verlaagd. Of dat “studies aantonen dat artsen een gebrek aan empathie hebben.”
Helaas hebben wij, artsen, niet veel in te brengen op Capitol Hill. Er zijn niet genoeg artsen in Washington, D.C., die het inzicht van deze brief kunnen geven, terwijl u in Washington, D.C., discussieert over hervorming van de gezondheidszorg. U hoort misschien van leiders van de American Medical Association, maar dit zijn niet de artsen in de frontlinie. Dit zijn de oudere politieke stemmen die artsen waren toen de tijden anders waren, toen artsen een eerlijke vergoeding voor hun werk kregen, toen de schuld van studentenleningen niet zo hoog was, en toen rechtszaken minder vaak voorkwamen. Veel van de luidste stemmen in het debat over gezondheidszorg zijn die van advocaten en lobbyisten voor speciale belangen. Zij geven niet om het welzijn van patiënten; dat is wat artsen doen.
Ik wil duidelijk maken dat deze brief niet zomaar een verhaal is over de moeilijkheden om arts te worden en succesvol te zijn in de geneeskunde. Ik wil niet dat u denkt dat ik klaag over hoe zwaar mijn leven is en vroeger was. In feite houd ik van mijn werk en er is geen ander vakgebied dat ik me ooit zou kunnen voorstellen. Mijn ware wens is om de offers te illustreren die artsen brengen, omdat ik het gevoel heb dat we niet worden vertegenwoordigd wanneer wetten worden gemaakt. Deze opofferingen omvatten een gebrek aan tijd voor het gezin, onze grote studieschuld, de leeftijd waarop we praktisch kunnen beginnen met sparen voor ons pensioen, en de druk die we ondervinden van advocaten die elke beweging die we maken in de gaten houden. Toch brengen we deze offers graag in het belang van onze patiënten.
Ik wil onze leiders uitdagen om in te gaan op de punten die ik in deze brief heb gemaakt, in gedachten houdend dat dit een eerlijk verslag uit de eerste hand is van het persoonlijke leven van een pas praktiserende arts. Het is een brief die spreekt voor bijna alle artsen in Amerika en onze worstelingen in ons zware maar persoonlijk lonende leven. Het is niet alleen een brief van mijn eigen reis, maar een brief die het pad van de meeste artsen vertegenwoordigt op onze weg naar de zorg voor Amerika’s zieken.
U vraagt zich misschien af hoe ik de tijd had om deze brief te schrijven? Zoals ik zeker weet dat velen van jullie doen, ik heb tijd gemaakt. Het is nu 3 uur ’s nachts op mijn enige vrije dag deze maand. Ik beschouwde dit als een prioriteit. Ik hoop dat jullie er net zo over denken. Ik ben net klaar met mijn 87-urige werkweek. Tijd voor een korte rust.
