Het PROCES VAN HET WETENSCHAPPELIJK ONDERZOEK
Wetenschappelijke kennis wordt verkregen door een proces dat bekend staat als de wetenschappelijke methode. In wezen worden ideeën (in de vorm van theorieën en hypothesen) getoetst aan de werkelijkheid (in de vorm van empirische waarnemingen), en die empirische waarnemingen leiden tot meer ideeën die aan de werkelijkheid worden getoetst, enzovoort. In die zin is het wetenschappelijk proces cirkelvormig. De soorten redeneringen binnen de cirkel worden deductief en inductief genoemd. Bij deductief redeneren worden ideeën getoetst aan de empirische wereld; bij inductief redeneren leiden empirische waarnemingen tot nieuwe ideeën (). Deze processen zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, zoals inademen en uitademen, maar verschillende onderzoeksbenaderingen leggen een verschillende nadruk op de deductieve en inductieve aspecten.
Psychologisch onderzoek berust op zowel inductief als deductief redeneren.
In de wetenschappelijke context begint deductief redeneren met een generalisatie-een hypothese-die vervolgens wordt gebruikt om logische conclusies te trekken over de echte wereld. Als de hypothese juist is, dan moeten de logische conclusies die via deductief redeneren worden bereikt, ook juist zijn. Een deductief redenerend argument zou ongeveer als volgt kunnen gaan: Alle levende wezens hebben energie nodig om te overleven (dit zou je hypothese zijn). Eenden zijn levende wezens. Daarom hebben eenden energie nodig om te overleven (logische conclusie). In dit voorbeeld is de hypothese correct; daarom is de conclusie ook correct. Soms echter kan een onjuiste hypothese leiden tot een logische maar onjuiste conclusie. Beschouw dit argument eens: alle eenden worden geboren met het vermogen om te zien. Quackers is een eend. Daarom is Quackers geboren met het vermogen om te zien. Wetenschappers gebruiken deductieve redeneringen om hun hypothesen empirisch te testen. Terugkomend op het voorbeeld van de eenden, zouden onderzoekers een onderzoek kunnen opzetten om de hypothese te testen dat als alle levende wezens energie nodig hebben om te overleven, eenden ook energie nodig hebben om te overleven.
Deductief redeneren begint met een generalisatie die getoetst wordt aan de hand van waarnemingen uit de werkelijkheid; inductief redeneren gaat echter in de tegenovergestelde richting. Inductief redeneren maakt gebruik van empirische waarnemingen om brede generalisaties te construeren. Anders dan bij deductief redeneren, kunnen conclusies die uit inductief redeneren worden getrokken al dan niet juist zijn, ongeacht de waarnemingen waarop ze zijn gebaseerd. Je kunt bijvoorbeeld zien dat je favoriete fruit – appels, bananen en sinaasappels – allemaal aan bomen groeien; daarom neem je aan dat al het fruit aan bomen moet groeien. Dit zou een voorbeeld zijn van inductief redeneren, en het is duidelijk dat het bestaan van aardbeien, bosbessen en kiwi’s aantoont dat deze generalisatie niet juist is, ondanks het feit dat zij gebaseerd is op een aantal directe waarnemingen. Wetenschappers gebruiken inductief redeneren om theorieën te formuleren, die op hun beurt hypothesen genereren die worden getest met deductief redeneren. Uiteindelijk omvat wetenschap zowel deductieve als inductieve processen.
Zo zijn bijvoorbeeld case studies, waarover u in het volgende hoofdstuk meer zult lezen, sterk gewogen aan de kant van empirische waarnemingen. Casestudies zijn dus nauw verbonden met inductieve processen, omdat onderzoekers enorme hoeveelheden waarnemingen verzamelen en in de gegevens interessante patronen (nieuwe ideeën) zoeken. Experimenteel onderzoek daarentegen legt een grote nadruk op deductief redeneren.
Link to Learning
Speel dit interactieve kaartspel “Deal Me In” om te oefenen met inductief redeneren.
We hebben gezegd dat theorieën en hypothesen ideeën zijn, maar wat voor soort ideeën zijn dat precies? Een theorie is een goed ontwikkeld geheel van ideeën die een verklaring vormen voor waargenomen verschijnselen. Theorieën worden herhaaldelijk getoetst aan de wereld, maar ze zijn meestal te complex om in één keer te worden getest; in plaats daarvan creëren onderzoekers hypothesen om specifieke aspecten van een theorie te testen.
Een hypothese is een toetsbare voorspelling over hoe de wereld zich zal gedragen als ons idee juist is, en ze wordt vaak geformuleerd als een als-dan-verklaring (bijvoorbeeld: als ik de hele nacht studeer, zal ik een voldoende halen voor het proefwerk). De hypothese is uiterst belangrijk omdat zij een brug slaat tussen het rijk der ideeën en de echte wereld. Wanneer specifieke hypothesen worden getest, worden theorieën gewijzigd en verfijnd om de resultaten van deze tests te weerspiegelen en op te nemen.
De wetenschappelijke methode van onderzoek omvat het voorstellen van hypothesen, het uitvoeren van onderzoek, en het creëren of wijzigen van theorieën op basis van de resultaten.
Om te zien hoe dit proces werkt, laten we eens kijken naar een specifieke theorie en een hypothese die uit die theorie zou kunnen voortkomen. Zoals u in een later hoofdstuk zult leren, beweert de James-Lange emotietheorie dat emotionele ervaring berust op de fysiologische opwinding die met de emotionele toestand samenhangt. Als je je huis uit zou lopen en een zeer agressieve slang voor je deur zou aantreffen, zou je hart sneller gaan kloppen en zou je maag zich omdraaien. Volgens de James-Lange theorie zouden deze fysiologische veranderingen resulteren in je gevoel van angst. Een hypothese die uit deze theorie zou kunnen worden afgeleid, zou kunnen zijn dat iemand die zich niet bewust is van de fysiologische opwinding die de aanblik van de slang teweegbrengt, geen angst zal voelen.
Een wetenschappelijke hypothese is ook falsifieerbaar, oftewel in staat om aan te tonen dat zij onjuist is. Herinner u uit het inleidende hoofdstuk dat Sigmund Freud veel interessante ideeën had om verschillende menselijke gedragingen te verklaren (). Een belangrijk punt van kritiek op Freuds theorieën is echter dat veel van zijn ideeën niet falsifieerbaar zijn; het is bijvoorbeeld onmogelijk om empirische waarnemingen te doen die het bestaan van het id, het ego en het superego – de drie elementen van de persoonlijkheid die in Freuds theorieën worden beschreven – zouden kunnen weerleggen. Desondanks worden Freuds theorieën op grote schaal onderwezen in inleidende psychologieteksten vanwege hun historische betekenis voor de persoonlijkheidspsychologie en psychotherapie, en zij blijven de basis van alle moderne therapievormen.
Veel van de specifieke kenmerken van (a) Freuds theorieën, zoals (b) zijn verdeling van de geest in id, ego en superego, zijn de afgelopen decennia uit de gratie geraakt omdat zij niet falsifieerbaar zijn. In bredere zin vormen zijn opvattingen de basis voor veel van het huidige psychologische denken, zoals de onbewuste aard van de meeste psychologische processen.
In tegenstelling hiermee genereert de James-Lange theorie wel falsifieerbare hypothesen, zoals de hypothese die hierboven is beschreven. Sommige mensen die aanzienlijke verwondingen aan hun wervelkolom hebben opgelopen, zijn niet in staat de lichamelijke veranderingen te voelen die vaak met emotionele ervaringen gepaard gaan. Daarom zouden we de hypothese kunnen testen door vast te stellen hoe emotionele ervaringen verschillen tussen personen die het vermogen hebben om deze veranderingen in hun fysiologische opwinding waar te nemen en degenen die dat niet hebben. In feite is dit onderzoek uitgevoerd en hoewel de emotionele ervaringen van mensen die verstoken zijn van een bewustzijn van hun fysiologische arousal minder intens kunnen zijn, ervaren zij nog steeds emotie (Chwalisz, Diener, & Gallagher, 1988).
De afhankelijkheid van wetenschappelijk onderzoek van falsifieerbaarheid zorgt voor een groot vertrouwen in de informatie die het oplevert. Tegen de tijd dat informatie door de wetenschappelijke gemeenschap wordt aanvaard, is zij herhaaldelijk getest.
