De Indiase obsessie met een blanke huid is een ironische paradox gezien het tropische klimaat van het land en de hoge melanine-index van de bevolking. Onlangs stelde Suhana Khan, de 20-jarige dochter van Bollywoodacteur Shahrukh Khan, juist deze obsessie ter discussie in een Instagram-post waarin ze opriep om een einde te maken aan het welig tierende colorisme in India en waarin ze haar persoonlijke ervaringen beschreef toen ze werd getrolled vanwege haar bruine huidskleur. Colourism, gedefinieerd als “vooroordelen of voorkeursbehandeling van mensen van hetzelfde ras uitsluitend op basis van hun kleur,” is een diepgewortelde maatschappelijke hachelijke situatie in India die tot op de dag van vandaag blijft verdelen en discrimineren.
Lees ook: Het is oneerlijk om Suhana Khan te veroordelen voor het protesteren tegen kleurlingenhaat, alleen omdat haar vader een eerlijkheidscreme onderschreef
De geschiedenis van kleurlingenhaat in India
De termen racisme en kleurlingenhaat worden vaak door elkaar gebruikt in discussies over discriminerende handelingen. Een fundamenteel verschil tussen de twee is echter dat racisme discriminatie is op basis van iemands etniciteit en colourisme discriminatie op basis van iemands huidskleur. Het is opmerkelijk dat India niet altijd gebukt ging onder het ongebreidelde colorisme dat het vandaag de dag propageert. In oude Indiase teksten, met name in het Mahabharata en de Rig Veda, worden helden en heldinnen met een donkere huidskleur, zoals Heer Krishna en Draupadi, genoemd en geprezen. De Indiase samenleving leerde het begrip colorisme voor het eerst kennen na de invasie van de Mughal-heersers.
De Mughal-heersers, die van nature een lichte huidskleur hadden, heersten over de Indiase onderdanen met een donkere huidskleur en introduceerden machtsdynamiek in de sfeer van huidskleur.
De kiemen van colorisme werden alleen maar verder gevoed tijdens de koloniale invasie van India. Onder de Britse heerschappij gaven de lords en burggraven met een lichte huidskleur de voorkeur aan Indiase kandidaten met een eveneens lichtere huidskleur voor belangrijke administratieve banen en posities. Te midden van dergelijke praktijken en subtiele hersenspoeling begon ook de gewone Indiase man de blanke huid te idealiseren als de belichaming van alles wat mooi en krachtig was.
Hoe de Indiase samenleving kleurisme propageert
Het zou oneerlijk zijn om alle schuld voor India’s gekleurdheid bij het buitenland te leggen. Zelfs nadat ze na de onafhankelijkheid aan hun lot werden overgelaten, bleven de Indiërs hun obsessie met eerlijkheid bestendigen door ‘andersdenken’ onder hun eigen mensen. De Indiase mentaliteit die het colorisme bevordert, gaat volledig voorbij aan de genetische samenstelling en de klimatologische omstandigheden die leiden tot meer of minder productie van melanine (het pigment dat de huidskleur bepaalt) bij mensen.
De Indiase samenleving is haar leden met een donkere huidskleur door middel van een verscheidenheid aan mechanismen gaan ‘otherizen’ – Bollywood-films blijven de slechteriken afbeelden als donker getint, terwijl de heldhaftige hoofdrolspelers bijna altijd blank zijn. Zelfs bepaalde Bollywoodfilms die zogenaamd tot doel hebben donkere huidskleuren te “normaliseren” (zoals Bala), vallen ten prooi aan nep-“wokeness” door gebruik te maken van blackfacing-acteurs in plaats van acteurs met een echte donkere huidskleur te casten. De Indiase industrie van de “fairness”-crème, die de Indiase bevolking een valse relatie tussen “fairness” en “mooi” blijft voorhouden, is vandaag miljarden dollars waard. In een stap die werd toegejuicht als te weinig, te laat, heeft het Indiase fairness creme merk Fair and Lovely zich onlangs omgedoopt tot Glow and Lovely. De naam mag dan anders zijn, maar de associaties met eerlijkheid en schoonheid blijven bestaan.
Lees ook: Zal India nu eindelijk over zijn obsessie met eerlijkheid heen stappen en de “donkere” huid omarmen?
Vrouwen zijn de ergste slachtoffers van colorisme
Het kan niet worden ontkend dat colorisme een negatief effect heeft op alle geslachten. Vrouwen voelen zich echter vaak meer gedwongen om te streven naar een blankere huidskleur, omdat zij zich over het algemeen meer onder druk gezet voelen om te voldoen aan onrealistische maatschappelijke schoonheidsnormen, teneinde gewaardeerde vangsten op de huwelijksmarkt veilig te stellen. Dit concept staat bekend als “gekleurdheid naar geslacht”. Een veelvoorkomend refrein in huwelijksadvertenties waarin naar potentiële bruiden wordt gezocht, is “blond, lang en slank”. Omgekeerd zijn potentiële bruidegoms nog steeds aanvaardbaar als zij “lang, donker en knap” zijn. In feite plaatsen veel van deze kleurige advertenties eerlijkheid op hetzelfde voetstuk als de opleidingskwalificaties van een vrouw. Bovendien heeft een recente studie aangetoond dat Indiase schoonmoeders huidskleur als een belangrijke factor beschouwen bij het kiezen van hun toekomstige schoondochters. De recente Netflix-serie Indian Matchmaking toonde hetzelfde onrechtvaardige fenomeen in verschillende afleveringen.
In een samenleving waarin mensen geconditioneerd zijn om eerlijkheid van huidskleur automatisch te zien als gelijkwaardig aan eerlijkheid van karakter, creëert colorisme ook ongelijkheid in termen van kansen voor individuen met een donkere huidskleur. Werkgevers beoordelen potentiële vrouwelijke sollicitanten vaak op basis van hun huidskleur, die uiteindelijk de doorslag geeft voor hun “aantrekkelijkheid”. Kavitha Emmanuel, de directeur van Women of Worth, een organisatie in Chennai, startte in 2019 een campagne genaamd “Dark Is Beautiful” om gendergekleurdheid in India te bestrijden. In een interview met New York Times zei Emmanuel dat op gebieden als entertainment, horeca en modellenwerk, een lichte huid een belangrijke kwalificatie is voor vrouwen in India.
De weg vooruit
Een probleem dat zo alomtegenwoordig is als colorisme in India kan niet eindigen met een enkele rebranding, een enkel donker model op een billboard, of een enkele vernietigende Instagram-post. Het is echter absoluut noodzakelijk om het gesprek over colourism gaande te houden, zodat toekomstige Indiase generaties hun donkere huidskleur niet als een vloek zien. Om te leren trots te zijn op onze ’tarweachtige’, ‘honingkleurige’ en ‘donkere’ huidskleuren, moeten we eerst de jarenlange conditionering afleren die huidskleur tot de belangrijkste maatstaf van iemands waarde maakt.
Ook te lezen: I Don’t Wish to Be Fair And Lovely I Am Happy Being Dark And Ugly
Picture Credits: Times of India
Tarini Gandhiok is een stagiaire bij SheThePeople.TV
