glasvezelkabels worden gesplitst met behulp van een speciaal booglasapparaat, waarbij de installatiekabels aan de uiteinden worden verbonden met de respectieve “pigtails” – korte afzonderlijke vezels met glasvezelconnectoren aan één uiteinde. De splicer stelt de lichtgeleidende kernen van de twee uiteinden van de te splicen glasvezels nauwkeurig af. Bij moderne apparaten gebeurt de afstelling volledig automatisch, terwijl dit bij oudere modellen handmatig gebeurt met behulp van micrometerschroeven en een microscoop. Een ervaren splicer kan de vezeleinden binnen enkele seconden nauwkeurig positioneren. Vervolgens worden de vezels met een elektrische boog aan elkaar gesmolten (gelast). Aangezien geen extra materiaal wordt toegevoegd, zoals bij autogeen lassen of solderen, wordt dit een “fusielas” genoemd.
Afhankelijk van de kwaliteit van het lasproces worden dempingswaarden op de laspunten bereikt van 0,3 dB, met goede laspunten ook onder 0,02 dB. Bij toestellen van de nieuwere generatie gebeurt de uitlijning automatisch door motoren. Hier maakt men onderscheid tussen kern- en mantelcentrering. Bij core centering (meestal single-mode vezels) worden de vezelkernen uitgelijnd. Een eventuele kernafwijking ten opzichte van de mantel wordt gecorrigeerd. Bij mantelcentrering (meestal bij multimode vezels) worden de vezels door middel van elektronische beeldverwerking voor de splits aan elkaar aangepast.
Wanneer met goede apparatuur wordt gewerkt, ligt de dempingswaarde naar ervaring op max. 0,1 dB. Metingen worden verricht met speciale meetapparatuur waaronder optische time-domain reflectometrie (OTDR). Een goede las moet over de gehele afstand een demping van minder dan 0,3 dB hebben. Afgewerkte glasvezellassen worden ondergebracht in splice boxes.
Een onderscheid wordt gemaakt:
- Fusion splice
- Adhesive splicing
- Crimp splice of NENP (no-epoxy no-polish), mechanische splice
