De botte realiteit van het leven na Andy, zoals te zien in Stab nummer 58, nu verkrijgbaar.
Woorden door Derek Rielly
Foto’s door Kane Skennar
Styling door Tara Williams
Haar en make-up door Rachael Brook @ DLM
Video door Petty Thieves
Alle badmode door Acacia, door Naomi Newirth en Lyndie Irons
Om te beginnen houdt Lyndie Irons zich niet bezig met de feelgood, alles-gebeurt-voor-een-reden mystiek die de dood van haar man omringt. Ze ziet geen schildpad in Hanalei Bay en gelooft niet dat het zijn reïncarnatie is; ze staart niet naar een regenboog en denkt niet dat deze werd bezorgd door een hemelse boodschapper in Billabong rising sun trunks.
Lyndie Irons, nog steeds maar 29, is een nuchtere meid uit Encinitas, Californië, die verliefd werd op en trouwde met de beste surfer van Hawaii ooit. En toen stierf hij te ver van huis, vijf weken voordat hun eerste kind werd geboren. Dat is geen poëzie.
“Ik ben kwaad,” zegt Lyndie onomwonden. “Vroeger had ik een spirituele kant, maar nu word ik zo ziek van mensen die me vertellen dat het met een reden was of dat God hem koos of dat het zijn tijd was om te gaan. Dat was het niet.” Maar, zegt Lyndie fluisterend… maar.
En, dit is een interessante maar.
Om naar Sydney te komen voor onze shoot, moesten Lyndie en haar zoon, Axel Andy Irons, om middernacht vanuit Denpasar Brisbane International binnenstormen, waar Lyndie had gewerkt aan de productiekant van haar bikinilabel Acacia met haar partner Naomi Newirth, en vervolgens op een vriend leunen om hen naar de Gold Coast te brengen voor hun vlucht naar Sydney ’s ochtends.
Tijdens de rit van een uur naar het zuiden, naar de GC, zaten moeder en zoon tegen elkaar aangedrukt op de achterbank, Ax in zijn babystoeltje, Lyndie ertegenaan gevouwen. In de vervagende momenten voor de slaap, en op dit moment vertelt Lyndie me opnieuw dat ze elke vorm van spirituele dimensie rond de dood van The Champ verafschuwt, begon Ax haar haar te aaien en op haar hoofd te kloppen.
“Hij is lief voor me, maar hij is te klein om te weten hoe dat te doen,” zegt Lyndie. “Maar hij aaide herhaaldelijk over mijn hoofd en haar en ik keek even naar hem op en hij staarde me recht aan en hij leek precies op Andy. Hij heeft geen seconde van de hele rit geslapen. Ik had het gevoel dat Andy daar was en me liet slapen. Ik had het gevoel dat hij over me waakte, dat hij wist dat ik moe was, wist dat ik slaap nodig had…”
Lyndie huilt en ik stop de band.
Het is achttien maanden geleden sinds die vreemde dag in november 2010, toen onze telefoons oplichtten met berichten van pro-surfervrienden in Puerto Rico.
Achttien maanden sinds vampiers zijn verhaal plunderden, in het belang van de volksgezondheid en moraal, blijkbaar. Zeker niet voor de lugubere en speculatieve nieuwsgierigheid die de dood van een beroemde jongeman omringt. De lip-smakkende toespelingen!
We houden zeker van de Irons’. We namen Andy mee op zijn allereerste reis naar Australië toen hij 17 was en anderhalf decennium later gooien we nog steeds dobbelstenen op vliegvelden met zijn broertje. Ondersteund door Andy’s ouders, Phil en Danielle, die gescheiden zijn maar nu weer in hetzelfde huis wonen zodat ze dicht bij Ax kunnen zijn, en vrienden als Dustin Barca en zijn vrouw Stephanie.
Het is niet makkelijk. En het zal lang duren voordat iemand in de buurt komt van het vervangen van haar zielsverwant.
Andy vierde zijn 25e verjaardag in Encinitas met Kala en Kamalei Alexander, Koby Abberton en Blair Marlin toen ze elkaar ontmoetten. Andy duwde Lyndie tegen een boom en kuste haar die nacht voor het eerst; een week later vertelde hij haar dat hij verliefd was. “Vanaf die eerste kus wist ik dat hij de ware was. In die eerste seconde. Ik wist dat we altijd samen zouden zijn.”
Lees meer in de digitale editie. Hier verkrijgbaar.
