De dag dat ik verliefd werd op ballet, was de dag dat ik mezelf opgaf voor wat nu een leven van onzichtbaarheid lijkt.
Ondanks duidelijk talent groeide ik op met docenten die me negeerden in de les; daardoor ging ik harder werken. Ik maakte carrière bij onder meer het Oakland Ballet, het North Carolina Dance Theatre en BalletX, ondanks het feit dat ik werd genegeerd door regisseurs die me alleen leken te hebben aangenomen om een hokje af te vinken. Ik werd de zichtbare penning, terwijl ik me volkomen onzichtbaar voelde.
Ik werd door Roslyn Sulcas van The New York Times “een choreograaf om in de gaten te houden” genoemd voor werk dat ik presenteerde tijdens The Young Choreographers Showcase in 2010. En toch ben ik de enige choreograaf van het festival van dat jaar die nooit een opdracht van een balletgezelschap heeft gekregen. Ik noemde mezelf “The Invisible Choreographer to Watch.” Ik realiseerde me dat als ik enige zichtbaarheid wilde, ik mijn eigen kansen zou moeten creëren, door zelf dansers aan te nemen en mijn werk te presenteren. En zo werd Ballet Boy Productions geboren. Ik geloof echter dat je om echt te groeien kansen nodig hebt die opdrachten van bedrijven kunnen bieden.
Julia Crawford, Courtesy Ja’ Malik
Jared Allan Brunson en Maxfield Haynes in Ja’ Malik’s A Love Sonnet
Nu loopt 2020 op zijn einde. En ik vecht dubbele plicht: om in leven te blijven als zwarte man in Amerika, en ook als zwarte mannelijke artiest in de balletwereld. Een wereld die geen idee lijkt te hebben wie ik ben, en er ook niet om lijkt te geven dat ik geen werk wil maken met evocaties van hiphop of de zwarte cultuur, waarbij ik in de eerste plaats mijn cultuur exploiteer voor het plezier van anderen.
Ik ben een van de zeer weinige zwarte mannelijke choreografen die volledig in het ballet is opgegroeid. Mijn rolmodellen zijn schaars en ver te zoeken. Dwight Rhoden en Alonzo King springen eruit. Net als ik gebruiken deze twee mannen het balletvocabulaire in werken die spreken tot de hedendaagse wereld waarin we leven, zonder onze cultuur te reduceren voor applaus. Toch vind ik hun stem niet zo zichtbaar als die van veel van de leidende choreografen in de hedendaagse balletwereld.
Deze onzichtbaarheid in de “balletmaatschappij” begint slopend te worden en kost me een verdienstelijke carrière, evenals een middel om financieel te overleven. Het is ontmoedigend elke keer als ik een afwijzingsbrief ontvang, vooral als ik naar het aantal views op YouTube kijk en erachter kom dat ze niet eens naar mijn werk hebben gekeken. Het doet me afvragen waarom ik zonder overweging ben afgewezen. Als ik kijk naar het veld van werkende balletchoreografen, dat vol zit met blanke mannen, kan ik niet anders dan denken dat het aan het ras moet liggen.
Ik schrijf dit niet als een pleidooi om me alsjeblieft aan te nemen. Ik schrijf dit als een pleidooi voor mezelf en voor andere zwarte artiesten om gezien te worden!
We zijn hier met luide en speciale stemmen. Ons vak aan het oefenen voor het moment dat we zichtbaar worden. Werken maken die niet alleen over de zwarte ervaring spreken, maar over de menselijke ervaring. Een ervaring die anders tot stand komt door wie we zijn.
Ik hoop dat we, tegen de tijd dat we zichtbaar worden en uitsluitend op onze verdiensten worden beoordeeld, nog in leven zijn om het mee te maken. Ik hoop dat wij, als zwarte artiesten, zichtbaar worden, zodat onze verhalen kunnen schitteren.
