“Zonder ‘ethische cultuur’ is er geen redding voor de mensheid.”
-Albert Einstein, op onze 75ste verjaardag
In 1876 werd de New York Society for Ethical Culture (NYSEC) opgericht door Dr. Felix Adler, die zowel visionair als revolutionair was. Dr. Adler stelde een nieuwe beweging voor die zich zou inzetten voor de bevordering van sociale rechtvaardigheid voor iedereen. Hij stelde voor dat de beweging de principes van ethiek onder volwassenen en kinderen zou bevorderen door middel van onderwijs, en dat de leden van de Society hun religieus geweten tot uitdrukking zouden brengen door morele en humane acties. Deze ideeën blijven de hoekstenen van de filosofie van de New York Society for Ethical Culture, die op 21 februari 1877 werd opgericht.
In overeenstemming met haar sociale en morele verplichtingen startte de Society in 1877 al snel twee grote projecten. Het eerste was de oprichting van de District Nursing Service, een voorloper van de Visiting Nurse Service, die vandaag de dag nog steeds actief is. Het tweede project was de oprichting van de eerste gratis kleuterschool in de Verenigde Staten, en in 1880 werd de Workingman’s School gecharterd. In 1895 werd de school gereorganiseerd en werd zij de Ethical Culture School. Een hogere school, The Fieldston School, werd in 1928 toegevoegd.
Onder leiding van Dr. Adler werkte de Society aan de verbetering van de omstandigheden in huurhuizen, richtte de Mothers’ Society to Study Child Nature (later de Child Study Association) op, en hielp bij de oprichting van de Visiting and Teaching Guild for Crippled Children in 1889. Stanton Coit en leden van de Society hielpen bij de oprichting van de Settlement House Movement in New York. In 1901 werd door de Down-Town Ethical Society Camp Felicia opgericht, waar kinderen uit de sloppenwijken van de stad een voorproefje kregen van het plattelandsleven. Leden van de Society hadden clubs, bibliotheken, gymnastiekzalen, programma’s voor beroepsopleiding, een kleuterschool, een club voor moeders, opvoedkundige klassen en twee arbeidsbureaus, die zich ontwikkelden tot onafhankelijke organisaties als The Hudson Guild, Henry Street Settlement en the Neighborhood Guild.
De leden van de Society leverden ook een bijdrage op het gebied van individuele rechten. Hoewel vrouwen aanvankelijk waren uitgesloten van het lidmaatschap van de Society en waren verbannen naar de Ladies Auxiliary, nam de Society in 1903 een vrouw, Anna Garlin Spencer, in dienst als Associate Leader.
Terwijl de Society nog onder leiding stond van Dr. Adler, bood zij diverse prominente Amerikanen een platform om zich uit te spreken over burgerrechten, waaronder Booker T. Washington, W.E.B. Du Bois, en James Weldon Johnson. Johnson, schrijver, activist en een van de grondleggers van de Harlem Renaissance, was vijftien jaar lang lid van de New York Society. In 1909 ondertekenden de leiders van de Society for Ethical Culture een petitie waarin werd opgeroepen tot de oprichting van de National Association for the Advancement of Colored People (NAACP). Dr. Adler maakte vanaf 1910 ook deel uit van het eerste uitvoerend comité van de National Urban League.
Ook in 1910 bouwde de Society, die tot dan toe in Carnegie Hall bijeenkwam, een ontmoetingshuis aan 64th Street en Central Park West, naast de school die in 1902 in gebruik was genomen. Het gebouw werd ontworpen door de bekende architect Robert D. Kohn (die later voorzitter van de Society werd). Dit historische gebouw heeft met de hand uitgesneden eiken lambrisering en buitengewone glas-in-lood ramen. Het is een onderscheidend voorbeeld van Art Nouveau architectuur.
Keer op keer toonden Adler en degenen die hem volgden, het vermogen om de meest urgente sociale kwesties van de tijd te herkennen en anderen te leiden om de uitdagingen aan te gaan die deze met zich meebrachten. Toen hij in 1933 stierf, liet hij een genootschap van toegewijde leden en leiders na. Leider John Lovejoy Elliott, die tot aan zijn dood in 1942 in dienst bleef, hielp bij de oprichting van het National Civil Liberties Bureau, de voorloper van de American Civil Liberties Union.
In de jaren ’40 zochten de leiders van de Society, Jerome Nathanson en Algernon D. Black, een evenwicht tussen sociaal activisme en intellectuele bezigheden. Black zette zich actief in tegen discriminatie op het gebied van huisvesting, was voorzitter van de Civilian Police Review Board en nam deel aan het Committee for a SANE Nuclear Policy. In 1944 richtte hij het Encampment for Citizenship op, een zomerprogramma voor jonge volwassenen met als doel politiek activisme en vrijwilligerswerk aan te moedigen en de deelnemers te onderwijzen in burgerlijke verantwoordelijkheid, deelname aan de regering en tolerantie voor diversiteit. Eleanor Roosevelt was al vroeg een voorstander van het programma.
De voormalige First Lady was zelfs al lange tijd bevriend met de Society en haar werk en steunde het. Op 26 april 1949 sprak zij een speciale ledenvergadering van de NYSEC toe. Reflecterend op de vele successen van de Society, zei ze:
“Ik denk dat u waarschijnlijk meer dan enige andere groep in de stad heeft bijgedragen aan betere omstandigheden in tehuizen, betere omstandigheden tussen verschillende rassengroepen binnen de stad, en ik denk dat dat een zeer grote prestatie is.”
In 1959 was de vrouwenconferentie van de Society een belangrijke deelnemer aan de ontwikkeling van de Planned Parenthood-kliniek aan de Upper West Side van Manhattan. De Social Service Board van de Society sponsorde talrijke gemeenschapsdienstactiviteiten, waaronder een bijlesprogramma dat in 1965 van start ging en dat leidde tot Public School Partnerships. In de jaren zeventig werd begonnen met een doorlopend programma voor oudere leden dat het hele jaar door liep.
In recentere jaren hielp onze Sociale Dienst met het organiseren van een dakloze kunstenaars- en schrijversworkshop en werd medesponsor van een daklozenopvang in het ontmoetingshuis. De SSB richtte ook het Supervised Visitation Project op, dat ouders die van hun kinderen gescheiden zijn in staat stelt hen in een veilige en ondersteunende omgeving te bezoeken.
In de afgelopen twintig jaar heeft de vereniging zich ingezet voor zaken als de intrekking van de doodstraf met New Yorkers for Alternatives to the Death Penalty, de intrekking van de Rockefeller Drug Laws met de Correctional Association en Drop the Rock en de samenwerking met The Innocence Project om geld in te zamelen voor DNA-testen van ten onrechte beschuldigde gevangenen.
Huidig organiseren we honderden gemeenschapsprogramma’s per jaar, waarbij pleitbezorging, sociale rechtvaardigheid en onderwijs nog steeds voorop staan in ons werk. We houden forums over belangrijke sociale kwesties, en discussies over ethiek en filosofie. We werken samen met organisaties als The Nation Institute, Demos, Amnesty International en de ACLU om evenementen te co-sponsoren die het algemeen belang dienen. Oorlogsvraagstukken, sociaal beleid en mensenrechten zijn hier besproken door bekende gasten als Al Gore, Paul Krugman, Cornel West, Naomi Klein, Toni Morrison en anderen.
Tot op de dag van vandaag laat de New York Society for Ethical Culture zich leiden door onze grondbeginselen van sociale rechtvaardigheid voor iedereen en de vooruitgang van iedereen door ethisch handelen. Wij blijven gegrondvest op de idealen dat alle menselijke wezens waardevol zijn en dat het onze verantwoordelijkheid is om van de wereld een betere plaats te maken.
Felix Adler, onze stichter
Dr. Felix Adler (1851-1933) was de stichter van de Ethische Cultuurbeweging. Hij werd geboren in Alzey, Duitsland, als zoon van een rabbi, Samuel Adler. Toen Felix zes jaar oud was, werd zijn vader benoemd tot hoofdrabbijn van Temple Emanu-El in New York City en emigreerde zijn familie naar de Verenigde Staten. Adler behaalde in 1870 zijn bachelorgraad aan de Columbia University, en toen hij al als zijn vaders opvolger werd beschouwd, werd hij naar de Universiteit van Heidelberg gestuurd om zich voor te bereiden op het rabbinaat.
Bij zijn terugkeer in Amerika vroeg de gemeente van zijn vader hem een preek vanaf de kansel te houden. Die toespraak, The Judaism of the Future, deed veel stof opwaaien omdat hij God niet had genoemd. Toen hem rechtstreeks werd gevraagd of hij in God geloofde, antwoordde de jonge Felix: “Ja, maar niet in jullie god.” Zo eindigde zijn toekomst bij Temple Emanu-El. Maar in die toespraak zaten de kiemen van de Ethische Cultuur.
Tijdens de twee jaren die volgden, doceerde Adler Hebreeuws en Oosterse talen aan de Cornell Universiteit. Zijn openhartige houding en zijn overtuigingen leidden tot de kritiek dat hij “gevaarlijk” was voor zijn studenten, en hij gaf het professoraat op in 1876.
Datzelfde jaar, op 24-jarige leeftijd, richtte Adler de New York Society for Ethical Culture op. Zijn lezingen voor de Society op zondagen waren zeer bekend en werden druk bezocht, en er werd regelmatig over bericht in de New York Times. Adlers geloof in de daad boven het credo leidde ertoe dat de Society projecten stimuleerde die zich richtten op de armen en minderbedeelden in de gemeenschap.
In 1902 kreeg Adler de leerstoel voor politieke en sociale ethiek aan de Columbia University, die hij bekleedde tot aan zijn dood in 1933. Adler, bekend als docent en schrijver, was rector van de Ethical Culture School tot aan zijn dood in 1933. Gedurende zijn hele leven keek hij altijd verder dan de onmiddellijke zorgen van familie, arbeid en ras naar de uitdaging op lange termijn van het heropbouwen van instellingen zoals scholen en regering om grotere rechtvaardigheid in menselijke relaties te bevorderen. Binnen Adlers ethische filosofie bleef samenwerking in plaats van competitie de hogere sociale waarde.
Adler was in 1904 de oprichtende voorzitter van het Nationale Comité voor Kinderarbeid. In 1917 was hij lid van het Civil Liberties Bureau, dat later het American Civil Liberties Bureau werd en vervolgens de American Civil Liberties Union (ACLU). In 1928 werd hij voorzitter van de oostelijke afdeling van de American Philosophical Association. Als lid van de New York State Tenement House Commission maakte Adler zich niet alleen zorgen over de overbevolking, maar ook over de toename van besmettelijke ziekten als gevolg van overbevolking. Hoewel hij geen voorstander was van vrije volkshuisvesting, sprak Adler zich uit over de hervorming van de huurders en de huren die hij exorbitant vond. In 1885 richtten Adler en anderen de Tenement House Building Company op om “model”-huurhuizen te bouwen die voor $8-$14/maand werden verhuurd. Tegen 1887 waren er zes modelgebouwen opgetrokken aan de Lower East Side van Manhattan. Hoewel critici voorstander waren van restrictieve wetgeving om het wonen in huurkazernes te verbeteren, was de modelwoning een progressieve stap voorwaarts.
Tegen het einde van de jaren 1890, met de toename van internationale conflicten, verlegde Adler zijn aandacht van binnenlandse kwesties naar de kwestie van het Amerikaanse buitenlandse beleid. Terwijl sommige tijdgenoten de Spaans-Amerikaanse oorlog van 1898 beschouwden als een daad om de Cubanen te bevrijden van de Spaanse overheersing, zagen anderen de Amerikaanse overwinningen in het Caribisch gebied en de Filippijnen als het begin van een expansionistisch imperium. Adler steunde aanvankelijk de oorlog, maar uitte later zijn bezorgdheid over de Amerikaanse soevereiniteit over de Filippijnen en Puerto Rico, en concludeerde dat de buitenlandse politiek van de VS eerder door een imperialistisch dan een democratisch doel werd geleid. De Ethische Cultuur bevestigt “de hoogste waarde van de persoon” en Adler legde dit beginsel bovenop de internationale betrekkingen, in de overtuiging dat geen enkele groep aanspraak kon maken op superieure instellingen en levensstijlen.
In tegenstelling tot veel van zijn tijdgenoten tijdens de Eerste Wereldoorlog, vond Adler niet dat de nederlaag van Duitsland alleen de wereld veilig zou maken voor democratie. Vrede kon alleen worden bereikt, dacht hij, als de representatieve democratische regeringen niet-imperialistisch bleven en als de wapenwedloop werd beteugeld. Adler verzette zich dan ook tegen het Verdrag van Versailles en de Volkenbond. Als alternatief stelde hij een “Parlement der Parlementen” voor, gekozen door de wetgevende organen van de verschillende naties en gevuld met verschillende klassen van mensen, in plaats van speciale belangen, zodat de gemeenschappelijke grond en niet de nationale verschillen zouden overheersen.
Adler gaf gedurende zijn hele leven veel lezingen en publiceerde werken als Creed and Deed (1878), Moral Instruction of Children (1892), Life and Destiny (1905), The Religion of Duty (1906), Essentials of Spirituality (1908), An Ethical Philosophy of Life (1918), The Reconstruction of the Spiritual Ideal (1925), en Our Part in this World.
Hij bleef de Senior Leader van de Society tot aan zijn dood in 1933 op 81-jarige leeftijd.
