In 1875 nam het Congres de Civil Rights Act aan, die rassendiscriminatie verbood bij de toegang tot openbare accommodaties en faciliteiten. In de daaropvolgende jaren klaagde een aantal Afro-Amerikanen bedrijven aan die hen de toegang tot gesegregeerde faciliteiten ontzegden. In 1883 hoorde het Hooggerechtshof vijf van deze zaken en vernietigde op 15 oktober 1883 de Civil Rights Act van 1875 in een 8-1 beslissing die bekend staat als de Civil Rights Cases.
In de Civil Rights Cases oordeelde het Hof dat het Veertiende Amendement, dat werd aangehaald als de grondwettelijke machtiging voor de Civil Rights Act van 1875 en dat “gelijke bescherming van de wetten” mandateert, niet van toepassing is op particuliere entiteiten. Volgens het Hof was de “Equal Protection Clause” van het Veertiende Amendement alleen van toepassing op handelingen van staatsregeringen of wetten die door staatsregeringen waren aangenomen. Minder dan twintig jaar na de ratificatie van het Dertiende Amendement schreef Joseph Bradley voor de meerderheid en trok hij de noodzaak en geschiktheid in twijfel van wetten die tot doel hadden zwarten te beschermen tegen discriminatie:
“Wanneer een man uit de slavernij is gekomen en, met behulp van weldadige wetgeving, de onafscheidelijke bijkomstigheden van die staat heeft afgeschud, moet er een bepaald stadium in de voortgang van zijn verheffing zijn waarin hij de rang van een gewone burger inneemt en ophoudt de speciale favoriet van de wetten te zijn, en waarin zijn rechten als burger of als man moeten worden beschermd op de gewone manieren waarop de rechten van andere mensen worden beschermd.”
De beslissing van het Hooggerechtshof in de Civil Rights Cases elimineerde de enige federale wet die rassendiscriminatie door individuen of particuliere bedrijven verbood, en liet Afro-Amerikanen die het slachtoffer waren van particuliere discriminatie over om hun toevlucht te zoeken tot onsympathieke staatsrechtbanken. Rassendiscriminatie op het gebied van huisvesting, restaurants, hotels, theaters en werkgelegenheid raakte steeds meer verankerd en bleef generaties lang bestaan. Het zou meer dan tachtig jaar duren voordat de federale regering opnieuw een poging deed om discriminatie te verbieden met de Civil Rights Act van 1964.
