De afgelopen jaren heb ik geleerd om de cruciale rol te waarderen die persoonlijke agency speelt in mijn persoonlijke waardensysteem. En ik ben ervan overtuigd dat een diep gevoel van persoonlijke agency een essentieel ingrediënt is voor elke vorm van gezonde samenwerking, of het nu gaat om een persoonlijke relatie of om het bedrijf waar je voor werkt. Je kunt alleen een gezonde samenwerking hebben als de medewerkers hun eigen agency erkennen in het beheren van de gezondheid van de samenwerking. Maar helaas is dat vaak niet het geval.
Mijn eigen gevoel van persoonlijke agency is niet onder de beste omstandigheden ontwikkeld, waarschijnlijk als een coping-mechanisme voor het omgaan met late kindertijd / vroege adolescente ervaringen. Vandaag beschouw ik het als een grote bron van kracht, maar het heeft wel zijn schaduwzijde. Onlangs heb ik geleerd om te waarderen dat ik vaak gedrag dat een gebrek aan persoonlijke agency aantoont als enigszins triggerend ervaar.
Wikipedia definieert een “gevoel van agency” als:
Het subjectieve bewustzijn van het initiëren, uitvoeren en controleren van de eigen volitionele acties in de wereld. Het is het pre-reflectieve bewustzijn of het impliciete besef dat ik het ben die lichaamsbeweging(en) uitvoert of gedachten denkt.
Ik ben geneigd een term beter te begrijpen door naar zijn tegendeel te kijken. En dat kunnen we het beste doen door persoonlijke “agency” te koppelen aan een iets academischer term, bedacht door de bekende psycholoog Julian Rotter, genaamd “Locus of Control”, uitgelegd in deze prachtige illustratie:
Of door deze meer ingewikkelde tabel:
Een iets academischer manier om persoonlijke agency uit te leggen is dus om het te beschrijven als een sterke interne locus of control.
Ik beschouw het helpen van mensen bij het ontwikkelen van een sterk gevoel van persoonlijke agency als een van de krachtigste manieren om mensen in staat te stellen te groeien en deel uit te maken van gezonde organisaties. En ik ben erg nieuwsgierig naar manieren om dat te bereiken.
De taal die we gebruiken en de organisatorische systemen die we ontwerpen, versterken soms onbedoeld een gevoel van gebrek aan agency (soms aangeduid als “aangeleerde hulpeloosheid” of “slachtofferschap”).
Een andere krachtige hefboom, voorgesteld door Steven Covey, en meer recent door James Clear, is focus. Covey maakt een interessant onderscheid, tussen onze “circle of concern” en onze “circle of control” die Clear welsprekend uitlegt:
Circles of Concern zijn de dingen waar je vaak tijd en energie aan verspilt om je zorgen over te maken, maar waar je weinig tot geen controle over hebt. Ondertussen zijn de Cirkels van Controle de dingen die u in uw dagelijks leven kunt beïnvloeden.
Als voorbeeld, de overgrote meerderheid van nieuwsverhalen – oorlog en terrorisme, de economie en de aandelenkoersen, roddels over beroemdheden en politieke schandalen – vallen vierkant in de Cirkel van Bezorgdheid. Ze kunnen gemakkelijk je tijd en energie opslokken, maar je hebt vrijwel geen controle over deze gebeurtenissen.
Andere voorbeelden zijn boos worden over wat iemand op Facebook heeft gepost, je zorgen maken over wat andere mensen over je denken, of wensen dat je kinderen betere keuzes zouden maken (een geldige wens, maar nog steeds buiten je controle).
Covey’s advies is om onze focus te verleggen van onze “circle of concern” naar onze “circle of control”. Zelfs op het eerste gezicht lijkt het erop dat de introductie van dit onderscheid mensen kan helpen de persoonlijke macht te zien die ze al hebben, en hopelijk, na verloop van tijd, die cirkel naar buiten te laten groeien.
