Can ADHD Symptoms be Feigned?
Om een lang verhaal kort te maken, zoals het spreekwoord zegt, volgens het beschikbare onderzoek kunnen de symptomen van ADHD gemakkelijk worden geveinsd, vooral wanneer de symptomen worden beoordeeld met checklists. Dit zijn de conclusies van de vijf beschikbare studies die we hebben gevonden in de PsycINFO en PubMed databases, en ze rapporteren consistente bevindingen.
In de vroegste studie die we konden vinden, onderzocht Quinn3 twee groepen studenten, een groep met ADHD (n=16) en de andere groep bestaande uit voorbereide malingers (n=44). Bij het testen op ADHD waren de “malingers” in staat om met succes positieve scores te faken op een schaal voor symptomen in de kindertijd en de huidige symptomen (d.w.z. de ADHD Behavior Rating Scale), maar niet op de Integrated Visual and Auditory Continuous Performance Test.
In een publicatie uit 2007 onderzocht Fisher4 het vermogen van universiteitsstudenten om testresultaten te faken op twee individuele ADHD beoordelingen. Wanneer ze de ADHD Behavior Checklist en de College ADHD Response Evaluation kregen, waren veinzers in staat om ADHD uitkomsten te simuleren op respectievelijk 77 en 93 procent van de items. Geen van beide schalen was succesvoller dan de andere in het voorkomen van valse positieven.
In een Canadese studie uit 2007 onderzochten Harrison e.a.5 70 studenten (35 controles en 35 fakers) en vergeleken hen met 72 personen in een archiefdatabase met een bevestigde diagnose van ADHD. In deze studie vonden de onderzoekers weliswaar enkele verschillen tussen de subgroepen in hun antwoorden op de Conners Adult ADHD Rating Scale en de Woodcock Johnson Psychoeducational Battery-III, maar zij concludeerden dat de symptomen van ADHD gemakkelijk kunnen worden gefabriceerd, vooral wanneer de diagnose uitsluitend is gebaseerd op symptoom-checklistgegevens.
In een studie uit 2008 verdeelden Frazier e.a.6 98 universiteitsstudenten in de volgende drie studiegroepen: controles, ADHD-simulanten, en simulanten van leesstoornissen. In deze studie waren er geen specifieke ADHD-maatregelen om te vervalsen; met andere woorden, de simulatie van een ADHD-diagnose werd niet daadwerkelijk getest. De drie studiegroepen vertoonden echter aanwijsbare patronen/verschillen op het Validity Indicator Profile en de Victoria Symptom Validity Test, wat suggereert dat fakers van ADHD kunnen worden gedetecteerd met behulp van deze maten.
In een studie uit 2010 verdeelden Booksh e.a.7 110 universiteitsstudenten in controles en malingerders. Net als in de studie van Harrison e.a.5 werden deze groepen vervolgens vergeleken met een archiefmonster van 56 studenten die eerder waren gediagnosticeerd met ADHD. De onderzoekers gaven negen verschillende beoordelingen; ten minste vier van deze metingen waren ontworpen om de diagnose ADHD te onderzoeken. Aan het eind van de studie concludeerden de onderzoekers dat, “… er geen consistente significante prestatieverschillen waren gevonden tussen individuen met ADHD en die simuleren…” Als gevolg van deze bevindingen benadrukken de auteurs het belang van het verkrijgen van diagnostische informatie uit meerdere bronnen, waaronder zelfrapportage, objectieve beoordeling, observationele beoordeling, en/of rapporten van anderen.
In het laatste onderzoeksartikel dat we konden vinden, verdeelden Soliman et al8 80 universiteitsstudenten in de volgende drie studiegroepen: controles (n=14), fakers (n=30), en studenten met echte ADHD (n=29). Een van de meest interessante aspecten van deze studie was de duidelijkheid in het proceduregedeelte over de eigenlijke training van de fakergroep. Fakers kregen slechts vijf minuten om een kort klinisch scenario door te lezen, internetinformatie door te nemen die werd gepresenteerd als een pseudo-webpagina, en aantekeningen te maken. Na deze korte training legden alle deelnemers een uitgebreide reeks tests af (12 in totaal). Net als de vorige onderzoekers stelden de onderzoekers vast dat symptoomchecklists (bv. de ADHD Rating Scale, Conners’ Adult ADHD Rating Scale-Self-Rating Form Long) bijzonder gevoelig waren voor faken.
Wat kunnen we uit deze studies concluderen? Ten eerste, ADHD symptoom checklists zijn gemakkelijk te vervalsen. Ten tweede is er tamelijk geavanceerd testmateriaal nodig om inconsistenties in de tests aan te tonen die zouden wijzen op het veinzen van ADHD symptomen. Hoewel de beoordeling op inconsistenties geruststellend is, kan men zich afvragen of de vereiste deskundigheid op het gebied van de administratie, de tijd en de kosten van deze tests haalbaar zijn in een universitaire setting met grote aantallen studenten. Ten derde, volgens de gegevens van Soliman e.a.8 kost het een individu zeer weinig tijd om zich voor te bereiden op het verslaan van een ADHD testmaatregel.
