Bij New Minimalism praten we veel over in het huidige moment zijn. We lossen rommelproblemen op die in het huis bestaan, vandaag. We herontwerpen de indeling met behulp van de meubels en materialen die al aanwezig zijn in het huis. Wij helpen cliënten om te omarmen wie ze nu zijn door verouderde versies van zichzelf los te laten – wat vaak weerspiegeld wordt in hun bezittingen.
Wat zowel Cary als ik hebben geleerd door onze persoonlijke meditatie- en yogapraktijken is dat de geest een eigen leven leidt (vaak aangeduid als “mind chatter”, het ego, de identiteit), en dat deze wilde en weerbarstige geest gewoontegetrouw in het verleden blijft hangen of ons naar de toekomst trekt zonder dat we het ons zelfs maar realiseren. De geest is heel goed in het vermijden van het huidige moment.
Wat is hier zo erg aan? Als je te veel tijd besteedt aan het ophalen van herinneringen aan het verleden, of aan wensen dat je iets anders had gedaan, leef je uiteindelijk je leven daar 100% tijd. Je mist ook de kans om alle mooie dingen te waarderen die om je heen gebeuren – op dit moment!
Het is gemakkelijk te begrijpen waarom leven in het verleden een keerzijde heeft. Maar hoe zit het met de planning voor de toekomst? Micro-management van uw pad voorwaarts is moeilijk te weerstaan, en nog moeilijker om de potentiële keerzijde te zien. Je slimheid gebruiken om te plannen / strategeren / anticiperen is in wezen wat ons menselijk maakt, toch?
En toch! Dit vooruitkijken kan leiden tot verwachtingen, het verlangen dat iets precies zo uitpakt als gepland. Als het beste plan niet werkt, kun je teleurgesteld en gefrustreerd raken. Zoals Marianne Williamson schrijft: “Doelen stellen is proberen om de wereld te laten doen wat wij willen dat ze doet. Het is geen spirituele overgave.”
Dus hier zijn we in februari, een maand nadat je goede voornemens hebt gemaakt voor het komende jaar. Maar hoe passen deze voornemens, deze doelen in het leven in het huidige moment? Al deze vragen brachten me ertoe de volgende vraag te googelen:
Wat ik heb geverifieerd is dat de boeddhistische leer het stellen van doelen niet noodzakelijk afkeurt. Er zijn doelen binnen de praktijk: “ontwaken”, om verlichting te bereiken, om lijden te verlichten. Toch denk ik dat het belangrijke onderscheid hier is dat dit niet noodzakelijk einddoelen zijn. In plaats daarvan vereisen ze de discipline en toewijding van de dagelijkse praktijk. Ik denk dat deze dichotomie het meest fascinerende is — het verschil tussen het bereiken van een einddoel versus de beoefening van voortdurende discipline en toewijding aan een waarde. Want groei, groei is een essentieel onderdeel van de beoefening.
Of je je nu identificeert met de boeddhistische leer of niet, het stellen van doelen heeft zijn plaats in het leven. Het is geweldig om je vooruitgang te meten, om te weten waar je staat, om een visie te creëren van waar je wilt zijn, en om de tussenliggende stappen in te vullen. Er is niets inherent slecht aan het stellen van doelen, maar als een cultuur die geneigd is om te bereiken, moeten we afgestemd blijven op de motivatie achter onze doelen. Komen je doelen voort uit het vergelijken van jezelf met anderen? Of heb je het gevoel dat je bepaalde dingen moet afvinken om een volledig functionerende, “succesvolle” volwassene te zijn?
Ik werkte voor een bedrijf dat veel tijd besteedde aan het stellen van doelen voor werknemers. Het was geweldig! Het was zo verfrissend om die tijd te nemen om echt na te denken over wat ik wilde en wat ik waardeerde. Maar wat interessant was, was dat de doelen van iedereen op elkaar begonnen te lijken! Ik denk dat toen iedereen eenmaal de doelen van de anderen begon te lezen, het leek alsof iedereen “een marathon lopen” in zijn gezondheidsdoelen had staan. Doelen stellen op basis van jezelf vergelijken met anderen is de snelste weg naar ongelukkigheid en ontevredenheid. Want dan ben je niet intrinsiek gemotiveerd om doelen te bereiken die niet de jouwe zijn, en het niet halen van je doelen kan leiden tot frustratie.
