Hoewel de belangrijkste gebeurtenissen van de roman eindigen met de moord op Gatsby en de zelfmoord van George, sluit The Great Gatsby af met een hoofdstuk waarin Nick nadenkt over de nasleep van Gatsby’s dood. Dit laatste hoofdstuk geeft Nick meer informatie over de mysterieuze Gatsby en zijn strijd om de sociale ladder te beklimmen. Nick ontmoet Gatsby’s vader, Henry C. Gatz, een “plechtige” en “hulpeloze” oude man die geloofde dat zijn zoon een mooie toekomst had. Mr. Gatz ontdekt ook verslagen van Gatsby’s zelfverbeteringsroutines en deelt die met Nick door te zeggen: “Jimmy zou zeker vooruit komen.” Het laatste hoofdstuk werpt niet alleen licht op Gatsby’s karakter, maar laat ook zien hoe alleen Gatsby eigenlijk in het leven stond. Hoewel Nick contact opneemt met veel van Gatsby’s kennissen als hij de begrafenis organiseert, komt er bijna niemand opdagen om eer te betuigen. Daisy, die met Tom is weggelopen, neemt niet eens de moeite om bloemen of een briefje te sturen. De enige die verschijnt, afgezien van Nick en Mr. Gatz, is Owl Eyes, die de begrafenis afsluit met woorden die het tragische leven van Gatsby samenvatten: “The poor son-of-a-bitch.”
In de laatste bladzijden van het boek koppelt Nick zijn verhaal over Gatsby aan het idee van de Amerikaanse Droom, een idee waarvan Nick zich voorstelt dat het is ontstaan toen Nederlandse zeelieden voor het eerst aankwamen op de plaats die later New York zou worden. Nick recreëert het historische moment van ontdekking: “Ik werd me bewust van het oude eiland hier dat ooit bloeide voor de ogen van de Nederlandse zeelieden – een frisse, groene borst van de nieuwe wereld. Zijn verdwenen bomen, de bomen die plaats hadden gemaakt voor Gatsby’s huis, hadden ooit fluisterend toegegeven aan de laatste en grootste van alle menselijke dromen…” De Nederlanders maakten zowel letterlijk als figuurlijk de weg vrij voor Gatsby. Niet alleen hakten zij de bomen om waar later zijn huis zou worden gebouwd, maar daarmee legden zij ook de basis voor een “nieuwe wereld” die later de Verenigde Staten van Amerika zou worden. In Nick’s gedachten was het moment van de eerste ontdekking misschien wel “de laatste keer in de geschiedenis” dat de mens iets groots tegenkwam dat voldeed aan zijn natuurlijke “verwonderingsvermogen”. Vandaar dat de Amerikaanse Droom al was geboren voordat Amerika zelfs maar was ontstaan.
Nick verbindt de Amerikaanse Droom met Gatsby’s liefde voor Daisy, in die zin dat beide onbereikbaar zijn. Zoals Nick op de laatste bladzijde van de roman uitlegt, heeft Gatsby jarenlang gehoopt op een gelukkige toekomst met Daisy, maar deze toekomst is altijd ver weg in de verte gebleven. Nick beweert dat Gatsby’s hoop voor de toekomst ongrijpbaar was omdat die helemaal geen betrekking had op de toekomst. In plaats daarvan voerde deze hoop hem in feite “onophoudelijk terug naar het verleden,” terug naar dat beloftevolle moment waarop de Nederlandse zeelieden voor het eerst Amerika in het vizier kregen. Nick verwoordt de zaak als volgt: “Hij had een lange weg afgelegd naar dit blauwe grasveld, en zijn droom moet hem zo dichtbij hebben geleken dat hij nauwelijks kon nalaten hem te grijpen. Hij wist niet dat hij al achter hem lag.” Uiteindelijk zijn dus zowel Gatsby als Amerika tragisch omdat ze gevangen blijven in een oude droom die geen werkelijkheid is geworden en dat misschien ook nooit zal worden.
