Een relatie is geen eenrichtingsverkeer of een liefde die vanzelf overgaat. Zelfs als je zoveel van de persoon houdt, is er altijd iets dat moet worden opgeofferd, omdat naarmate de tijd verstrijkt, liefde alleen gewoon niet genoeg is.
Er waren tijden dat ik geloofde dat ik voor jou geboren was, tijden dat ik mijn vingers voor jou kruiste, en dacht dat we geschapen waren om elkaar gelukkig te maken voorbij onze onvolkomenheden. Maar ik denk dat, alles wat ik kon alleen maar wishful thinking.
Ik probeerde te vechten tegen onze onverschilligheid, de afstand, de verveling die plotseling vorm aannam en geen van ons beiden besefte dat die gevechten op een bepaalde manier moesten eindigen. We bereikten het punt waar we beiden moe werden en de dingen gewoon lieten gebeuren, en alles gebeurde tegen iemands wens in. Misschien waren we gelukkig, of misschien ook niet meer.
We hadden vele mooie momenten toen we elkaar voortdurend virtueel zagen. Maar de afstand, op een of andere manier, won het van ons en we konden het niet gewoon negeren. Dingen werden langzaam eentonig en nogal koud. Koude schouders, hartstochtloze gesprekken en tanende gevoelens begonnen duidelijk te worden. En langzaam, omdat de dingen veranderden voordat we het ons zelfs realiseerden, deed het soms zelfs pijn. Hoezeer we ook probeerden te bevriezen.
In die zin is het niet altijd leuk, niet altijd gelukkig, als twee mensen ver uit elkaar zijn. Het duurde zo lang voordat we doorkregen dat het moeilijk werd om elkaar gelukkig te maken.
En omdat we er niet voor kozen om blind of egoïstisch te zijn, besloten we op een dag om onze eigen weg te gaan – het laatste wat we niet wilden doen. Op een dag realiseerden we ons dat sommige dingen niet goed waren.
Ik denk dat alles zijn grenzen en einde heeft. Liefde wint, zeker, maar niet altijd.
Realistisch zijn in moeilijke situaties kan ons in feite voeden om de echte wij te zijn. Dat het openen van onze ogen onze ziel zal triggeren in een bepaald eenzaam moment dat we probeerden te onderdrukken.
Ik waardeer altijd je vriendelijkheid, je optimistische houding tegenover alles. Je hebt me geleerd altijd aardig te zijn, waar ik ook ben, in welke situatie ik ook ben. Je ziet altijd het goede in alles. Dank je dat je van me houdt ondanks mijn onvolkomenheden. Bedankt dat je aan mijn zijde stond toen alles bijna op zijn kop stond. Bedankt voor alle ijskoude emmers met grappen en gelach.
Moreno, ik wou dat je nooit de blik op mijn gezicht zou vergeten toen we elkaar voor het eerst ontmoetten, hoe bang ik was om weer verliefd te worden of in een toegewijde lange afstandsrelatie te zitten. Ik was bang, omdat ik altijd het meisje zou zijn dat je ontmoette, iemand die bang was iemand te verliezen van wie ze hield. Ik was niet op zoek naar echte liefde, maar ik geloofde altijd in het goede in jou. Ik zal je elk uur missen, en tussen die uren, elke dag, die heerlijke en intieme tijden die we samen deelden alsof er geen staartje aan zat. Ik zal je voor altijd dankbaar zijn voor de herinneringen die we creëerden uit onze verloren verbeelding. Dank je voor je eindeloze geduld, voor je eindeloze steun en voor je onvoorwaardelijke liefde.
Onze relatie was niet perfect, maar we streefden ernaar er een van te maken.
Houden van iemand is een makkelijke zaak, maar omdat houden van je soms kan versplinteren, laat ik je gaan. Het is niet makkelijk, maar ik moet wel.
Als er alleen maar mogelijkheden waren, zou ik je het liefst stevig vasthouden en je handen vasthouden, maar mijn kracht is afgetroefd door mijn zwakte. Ik heb altijd geloofd dat we het kunnen overwinnen, zoals die eindeloze willekeurige kleine gevechten waar we alleen maar om lachten. Dit doet ons zo’n pijn, dat is zeker. Het doet ons meer pijn dan we ons ooit kunnen voorstellen, maar tijd kan alles genezen. En alleen de tijd kan het vertellen. Wij kunnen dat nooit. Laten we onze harten voorlopig laten rusten; ze zullen weer genaaid zijn voor we het weten.
Laten we niet vergeten dat we maar twee mensen zijn die houden van iemand die we maar één keer in ons leven noemen. En omdat we geen egoïstische mensen zijn, houden we zo veel van elkaar en dat is normaal.
Hoewel we het misschien op deze manier beëindigen, wil ik dat je weet dat je een van de beste mensen bent die ik ooit heb gehad en mijn deur zal je altijd weer verwelkomen. Ik moet je laten gaan, niet omdat ik dat wil, maar omdat ik dat moet. Dit moet het beste zijn voor ons beiden, zodat we kunnen groeien en ons leven kunnen leiden zoals we willen, en misschien zijn we de volgende keer dat we elkaar ontmoeten, allebei andere personen. Tegen die tijd hebben we zoveel geleerd van de pijnen en hartpijnen.
Elke pijn is een ander begin.
Laten gaan betekent niet dat we al het moois dat we hebben gedeeld vergeten; het betekent alleen dat we de betere manier kiezen om de versie van onszelf te verbeteren. Ik hou van je. Tot ziens. 
