Puppy Strangles (ook wel genoemd Juveniele Cellulitis of Steriele Granulomateuze Dermatitis en Lymphadenitis)
klassiek voor wurgslijmziekte
Wurgslijmziekte bij puppy’s is een klassieke ziekte die gelukkig niet vaak voorkomt. De ziekte steekt plotseling de kop op en manifesteert zich als een duidelijke zwelling van de snuit, de oogleden en het gezicht bij puppy’s tussen de 3 weken en 6 maanden oud. Het kan lijken alsof de pup gebeten is door een insect of een spin.
Weldra worden de lymfeklieren in de keel erg vergroot, waardoor de pup de bof lijkt te hebben. Het duurt niet lang voordat de zwelling plaats maakt voor puistjes die scheuren, bloeden en korsten vormen. De binnenkant van de oorschelpen is ook vaak betrokken en soms komen laesies op andere lichaamsdelen voor. De laesies zijn pijnlijker dan dat ze jeuken.
Koorts, zwelling van de gewrichten en verlies van eetlust komen bij ongeveer 25 procent van de patiënten voor. Als de behandeling wordt uitgesteld, kan blijvende haaruitval ontstaan op de zwaarst getroffen plaatsen. Als de pup ziek genoeg is, kan de aandoening levensbedreigend zijn.
Rassen met een verhoogde aanleg zijn onder andere de Golden Retriever, de Teckel en de Gordon Setter.
Behandeling
De kern van de behandeling voor deze aandoening is immuunsuppressie. Hoge doses corticosteroïden zoals prednison zijn nodig omdat deze aandoening een immuun-gemedieerde ziekte lijkt te zijn. Met andere woorden, het immuunsysteem van de pup werkt buitensporig en onaangepast en dat moet worden getemperd. Antibiotica kunnen nodig zijn voor de secundaire infecties, maar antibiotica alleen zullen deze aandoening niet behandelen. Als het overactieve immuunsysteem eenmaal is onderdrukt, gaat de verbetering meestal snel.
Pups met strangles zien er tamelijk karakteristiek uit en worden meestal op grond daarvan gediagnosticeerd. Dat gezegd hebbende, omdat de behandeling het onderdrukken van het immuunsysteem inhoudt, is het het beste om aandoeningen uit te sluiten die er misschien op lijken, maar waarvoor immuunsuppressie niet geschikt zou zijn. Gegeneraliseerde demodectische schurft, een infectie met schurftmijten, is ook georiënteerd op het gezicht en kan lijken op juveniele cellulitis. Huidafkrabsels kunnen worden uitgevoerd om te controleren op de aanwezigheid van mijten. Een huidbiopsie moet eventuele vragen over welke aandoening aanwezig is oplossen.
Een ernstige infectie kan worden uitgesloten door de inhoud van het puistje onder de microscoop te bekijken en te constateren dat er geen bacteriën aanwezig zijn, ondanks het dramatische aantal ontstekingscellen. Er kan echter sprake zijn van een secundaire infectie en in dat geval moet de arts de diagnose stellen op basis van een klinisch oordeel over het uiterlijk van de laesies en de voorgeschiedenis van de patiënt.
De aandoening verdwijnt meestal na 10 tot 14 dagen en komt niet meer terug.
