‘Valentie’, zoals gebruikt in de psychologie, met name bij het bespreken van emoties, betekent de intrinsieke aantrekkelijkheid (positieve valentie) of aversie (negatieve valentie) van een gebeurtenis, object of situatie. De term wordt echter ook gebruikt om specifieke emoties te karakteriseren en te categoriseren. Bijvoorbeeld, de emoties die in de volksmond “negatief” worden genoemd, zoals woede en angst, hebben een “negatieve valentie”. Vreugde heeft een “positieve valentie”. Positief-valente emoties worden opgeroepen door positief-valente gebeurtenissen, voorwerpen of situaties. De term wordt ook gebruikt over de hedonische toon van gevoelens, affect, bepaald gedrag (bijvoorbeeld benaderen en vermijden), het al dan niet bereiken van doelen, en conformiteit met of overtreding van normen. Ambivalentie kan worden gezien als een conflict tussen positieve en negatieve valentiedragers.Fact|date=september 2007
Geschiedenis van het gebruik
De term kwam in het Engels in gebruik in de psychologie met de vertaling uit het Duits in 1935 van werken van Kurt Lewin. Ambivalentie heeft een langere geschiedenis.Fact|date=september 2007
Criterium voor Emotie
Valenentie is een criterium dat in sommige definities van emotie wordt gebruikt. De mogelijke afwezigheid van valentie wordt aangevoerd als een reden om verrassing, gezien als de schrikreactie, uit te sluiten van de lijst van emoties, hoewel sommigen het wel zouden opnemen.
Meting
Valentie zou een nummer kunnen krijgen en behandeld kunnen worden alsof het gemeten wordt, maar de geldigheid van een meting gebaseerd op een subjectief verslag is twijfelachtig. Metingen op basis van waarnemingen van gezichtsuitdrukkingen, met behulp van FACS, en micro-expressies (Zie Ekman.) of op basis van moderne functionele hersenbeeldvorming kunnen dit bezwaar ondervangen.
Voetnoten
