Uitgevers, filmproducenten, kunstenaars, auteurs, musici en hun erfgenamen, alsmede bedrijfseigenaren van auteursrechten zijn verheugd over de recente beslissing dat de Copyright Term Extension Act (CTEA) uit 1998 een geldige wet is. Een coalitie van archivarissen, wetenschappers en internetuitgevers voerde aan dat het Congres de grondwettelijke richtlijn dat het auteursrecht slechts voor “beperkte tijd” mag worden beschermd, had overschreden. Ook zou de CTEA – ook bekend als de Sonny Bono Copyright Extension Act – in strijd zijn met het First Amendment recht op vrije meningsuiting.
Maar in Eldred v. Ashcroft, oordeelde het U.S. Supreme Court op 15 januari 2003 dat de CTEA niet in strijd was met de Amerikaanse grondwet. De CTEA voegt 20 jaar toe aan de duur van de bescherming die auteursrechtelijk beschermde werken reeds genieten. Creatieve werken zijn nu beschermd voor het leven van de auteur plus 70 jaar, of in het geval van werken, waarvan het auteursrecht in handen is van een rechtspersoon, beschermd voor 95 jaar vanaf de datum van eerste publicatie.
Op het spel stond het recht om werken te gebruiken die in de Jazz Age waren gecreëerd, waaronder de muziek van George Gershwin, de boeken van Ernest Hemingway en F. Scott Fitzgerald, en vroege Mickey Mouse cartoons – vandaar een andere populaire CTEA bijnaam “The Mickey Mouse Act.”
Zonder de uitbreiding zouden de auteursrechten op deze werken en nog veel meer zijn verlopen, waardoor ze vrij beschikbaar zouden zijn voor het publiek. Met de verlenging moeten gebruikers echter licenties blijven verkrijgen en licentierechten blijven betalen. De door de beslissing van het Hof getroffen inkomsten lopen naar schatting in de miljarden dollars.
De zaak begon toen eiser Eric Eldred enkele gedichten van Robert Frost op zijn Internet website archief wilde publiceren. Met de hulp van het Berkman Center van de Harvard Law School en een hoogleraar in de rechten van Stanford, Lawrence Lessig, werd een coalitie georganiseerd. Daaronder bevonden zich een bedrijf dat oude films restaureert, een kerkkoorleider en Dover Publications, de uitgever van goedkope uitgaven van klassieke boeken die in het publieke domein zijn terechtgekomen.
De coalitie spande in 1999 een rechtszaak aan bij het U.S. District Court in Washington, D.C. Toen die rechtszaak geen succes had, werd er beroep tegen aangetekend, eerst bij het D.C. Circuit Court en ten slotte door een verzoekschrift voor een writ of certiorari bij het Supreme Court.
Voorstanders van de grondwettigheid van de uitbreiding waren onder meer individuele scheppende kunstenaars als Bob Dylan en Carlos Santana, erfgenamen van auteurs als Theodor Geisel (Dr. Seuss), organisaties voor uitvoeringsrechten BMI, ASCAP en SESAC, en bedrijfseigenaren van auteursrechten waaronder AOL Time Warner en de Walt Disney Company.
Zij voerden aan dat de harmonisatie met de internationale wetgeving die door de CTEA tot stand is gebracht, het onderliggende doel van het auteursrecht bevordert, te weten, het bevorderen van de vooruitgang van wetenschap en kunst, in die zin dat het op één lijn brengen van de V.S. met de Europese Unie (E.U.) en andere landen in de wereld eerlijke handel en gelijke concurrentie bevordert. Het doel zou ook worden gediend omdat de CTEA de restauratie en het behoud van eerder gemaakte werken aanmoedigt.
Voorstanders betoogden dat de wet de vrije meningsuiting belemmerde en de creativiteit verstikte. Zij verwezen naar de Auteursrechtclausule van de Grondwet – die, daar is iedereen het over eens, het doel heeft om auteurs een stimulans te geven door hen exclusieve rechten op hun werken te verlenen. Zij stelden dat, omdat de CTEA van toepassing is op zowel bestaande werken als toekomstige werken, er geen stimulans kan zijn om te creëren met betrekking tot reeds gecreëerde werken. Zij beweerden ook dat het Congres de duur van de bescherming van het auteursrecht ten onrechte had opgerekt, zodat deze vrijwel eeuwigdurend zou zijn.
Het Hooggerechtshof verwierp de argumenten van de tegenstanders met een meerderheid van 7 tegen 2 en liet het Congres in de steek en handhaafde de CTEA. De beslissing kwam weliswaar niet onverwacht, maar werd toch ervaren als een klap voor bepaalde Internet archivarissen en bibliothecarissen. Net als in de Napster zaak, die werd beslist door federale rechtbanken in Californië, steunde het Hooggerechtshof de rechten van auteursrechthebbenden boven die van internetgebruikers.
Justice Ruth Bader Ginsberg, die schreef voor de meerderheid, vond dat de grondwet “het Congres veel speelruimte geeft”, dat “het Congres binnen zijn bevoegdheid handelde” en dat de CTEA “een rationele wet” is. De opinie onderzocht de geschiedenis van het auteursrecht vanaf 1790 en merkte op dat alle eerdere uitbreidingen ook van toepassing waren op reeds bestaande werken en dat het niet aan het Hof was “om deze benadering te heroverwegen”. Ginsberg merkte ook op dat de CTEA een stimulans zou zijn om afgeleide werken te verspreiden.
Het Hof verwierp ook het argument dat de CTEA inbreuk maakte op de vrijheid van meningsuiting volgens het Eerste Amendement. Justice Ginsberg legde uit dat de Copyright Act al bepalingen bevat om de vrijheid van meningsuiting te waarborgen. De bescherming van het auteursrecht strekt zich niet uit tot ideeën, procedures, systemen, werkwijzen, concepten, principes of ontdekkingen, en de doctrine van eerlijk gebruik biedt een evenwicht tussen de bescherming van het auteursrecht en de vrijheid van meningsuiting.
De tegenstanders van de CTEA maakten niet alleen bezwaar tegen de wet zelf, maar ook tegen het proces en het beleid achter de totstandkoming ervan. Ginsberg leek enig geloof te hechten aan dat argument door te stellen: “We are not at liberty to second-guess Congressional determinations and policy judgments of this order, however discutable or arguably unwise they may be.”
Two justices dissented: Stephen Breyer uitte zijn bezorgdheid over de economische gevolgen van de CTEA, en John Paul Stevens vreesde dat het Hof het publieke belang van vrije toegang tot creatieve werken niet zou beschermen. Hoewel de andere leden van het Hof op deze punten niet overtuigd bleven, werden de tegenstanders van de petitie aangemoedigd dat ze gehoord waren.
Als resultaat van de beslissing van het Hof zullen de eigenaars van auteursrechten op reeds bestaande werken het recht hebben om royalty’s en andere licentievergoedingen te blijven ontvangen. Internetarchivarissen zullen de keuze hebben om te betalen of te wachten tot het verstrijken van de verlengde termijn om werken zonder toestemming te gebruiken. Auteurs en scheppers van nieuwe werken zullen, vooruitblikkend, een langere beschermingstermijn krijgen, een termijn die nu in overeenstemming is met de rest van de ontwikkelde wereld.
De Auteurswet erkent dat scheppers niet altijd veel onderhandelingsmacht hebben, vooral niet in het begin van hun carrière. Hij voorziet in bepaalde beëindigingsrechten zodat auteurs en hun families de kans krijgen om opnieuw te onderhandelen over bepaalde licenties en overdrachten tegen voordeligere voorwaarden.
De Auteurswet van 1976 eiste dat deze rechten binnen een bepaalde tijd werden uitgeoefend; als de rechten niet werden uitgeoefend, vervielen ze. De CTEA geeft auteurs en hun erfgenamen nu een extra mogelijkheid om bepaalde beëindigingsrechten uit te oefenen die onder de Auteurswet van 1976 zouden zijn vervallen.
In het licht van de beslissing van het Hof kunnen estate planners bepaalde beslissingen willen herzien, aangezien de CTEA de termijn van auteursrechten verlengt, waardoor hun waarde als opzegbare belangen toeneemt. Auteurs en hun erfgenamen zullen misschien ook hun recht willen uitoefenen om bepaalde overdrachten te beëindigen. Het is nu een geschikt moment om intellectuele-eigendomsportefeuilles te herzien, waaronder registraties van auteursrechten, verlengingen en licentieovereenkomsten, aangezien bepalingen uit verschillende auteursrechtwetten hierbij betrokken kunnen zijn – de Copyright Act van 1909, de Copyright Act van 1976, evenals de CTEA.
