Etikettering van genetisch gemodificeerd (GGO) – of bio-engineering (BE) – voedsel blijft een veelbesproken onderwerp. Toegegeven, de feiten kunnen verwarrend zijn.
Om te beginnen is het veel gangbaarder dan de meeste consumenten beseffen. Volgens het Amerikaanse ministerie van Landbouw (USDA) is tot 92% van de maïs bio-gemanipuleerd, 94% van de sojabonen, en 96% van de katoen. Sommige schattingen suggereren dat driekwart van het voedsel in de gemiddelde supermarkt op de een of andere manier is bio-engineered.
Maar, als je het consumenten vraagt, zijn ze nog steeds diep verdeeld over BE-voedsel. Uit een onderzoek van 2018 van het Pew Research Center bleek dat 49% van de Amerikanen gelooft dat BE-voedsel slecht is voor hun gezondheid. Dat aantal was 10 punten gestegen ten opzichte van een vergelijkbare enquête twee jaar eerder.
Of het nu komt door de toenemende prevalentie van BE-voedsel, of het groeiende wantrouwen van het publiek, het Congres nam in 2016 de National Bioengineered Food Disclosure Standard aan, die de USDA belastte met het vaststellen van een etiketteringsstandaard voor BE-voedsel.
In het kort vereist de wet BE-etikettering voor voedingsmiddelen en dranken bestemd voor menselijke consumptie die meer dan 5% bio-engineered ingrediënten bevatten.
Uitzonderingen omvatten:
-
Voedingsmiddelen afkomstig van dieren, zoals eieren, vlees en melk.
-
Geraffineerde ingrediënten, zoals oliën en suikers.
-
Levensmiddelen geserveerd in een restaurant.
-
Levensmiddelen vervaardigd en verkocht door kleine producenten (buurtwinkels, enz.).
-
Alle non-food producten.
De etiketten moeten op een van de volgende drie manieren worden aangebracht:
-
Als tekst op de verpakking van levensmiddelen.
-
Als een symbool ter identificatie van bio-engineering.
-
Als een scanbare elektronische of digitale link.
Opgesteld op 19 februari 2019, ging de implementatie van deze regel pas op 1 januari 2020 van start. Kleinere fabrikanten hadden echter tot 1 januari 2021 de tijd, terwijl de verplichte naleving pas op 1 januari 2022 ingaat.
Is BE-etikettering goed voor de consument? Kan het fabrikanten schaden die BE’s in hun producten gebruiken?
Het is moeilijk om de ene of de andere kant te kiezen. Om het onderwerp te verduidelijken, hebben we een lijst samengesteld met een aantal voor- en nadelen van verplichte GGO-etikettering.
Verplichte vs. vrijwillige etikettering
Er is een verschil tussen verplichte en vrijwillige BE-etikettering. Allereerst gaat vrijwillige etikettering meer over marketing aan de consument, door BE-bewuste shoppers te laten weten dat producten geen bio-engineering ingrediënten bevatten.
Verplichte etikettering daarentegen gaat aanzienlijk verder en vereist dat alle voedingsmiddelen die BE ingrediënten bevatten de consument informeren.
Voors en tegens van verplichte GMO etikettering
Voors:
Recht om te weten: Consumenten hebben het recht om te weten wat er in hun voedsel zit. En als een consument bezorgd is over BE-ingrediënten in zijn voedingsproducten, zal etikettering helpen bij zijn aankoopbeslissingen.
Helpt Vegetariërs, Veganisten en Bepaalde Religies: Door etiketten op BE-producten aan te brengen, kunnen vegetariërs, veganisten en aanhangers van bepaalde godsdiensten snel vaststellen of een product gemodificeerd is.
Iedereen doet het: Ten minste 64 landen over de hele wereld, waaronder de Europese Unie, Australië, Brazilië, China, Japan en Rusland, hebben op zijn minst enkele BE-etiketteringsvoorschriften voor levensmiddelen. En de overgrote meerderheid van de Amerikaanse consumenten steunt verplichte BE-etikettering.
CONS:
Onvoldoende inzicht in GGO’s: Hoewel de consument met een etiketteringssysteem snel kan bepalen welke producten BE-ingrediënten bevatten, is er nog steeds een aanzienlijk deel van de bevolking dat niet helemaal begrijpt wat de termen “genetisch” of “bio-engineering” betekenen. Dit gebrek aan kennis kan voor veel fabrikanten nadelig zijn, omdat consumenten het etiket als een waarschuwing kunnen zien. Uit een FooDS-enquête uit 2015 bleek bijvoorbeeld dat ongeveer 80% van de Amerikanen voorstander is van verplichte etikettering van GGO-voedsel dat “met behulp van gentechnologie is geproduceerd”. Toch zeiden ze ook dat ze “verplichte etiketten op voedingsmiddelen die DNA bevatten” zouden steunen.
Kosten zouden naar beneden sijpelen: Fabrikanten beweren nog steeds dat de totale implementatiekosten onbetaalbaar zijn en uiteindelijk zouden kunnen doorsijpelen naar de portemonnee van de consument, waardoor de prijzen in de supermarkt zouden stijgen.
Er zijn al niet-GGO-producten: Voor consumenten die de voorkeur geven aan niet-GGO-producten, liggen ze al in de schappen.
Met de verplichte BE-etikettering is het belangrijker dan ooit dat fabrikanten precies weten waar hun ingrediënten vandaan komen en wat de specificaties van elke partij zijn om ervoor te zorgen dat ze altijd voldoen aan wat er ook op het etiket van de eindproducten staat.
TraceGains heeft een netwerkoplossing voor specificatiebeheer gebouwd die het specificatieproces snel en eenvoudig maakt. Bedrijven kunnen snel specificaties van grondstoffen en afgewerkte producten creëren, publiceren en bijwerken, en daarbij het vervelende beheer van wijzigingen en versiecontroleprocessen automatiseren. Doe mee met TraceGains voor een webinar om te leren hoe genetwerkt specificatiebeheer teams in staat stelt specificaties voor grondstoffen en afgewerkte producten te creëren, publiceren en bij te werken in één enkel genetwerkt platform. Registreer hier.
