Dit alarmerende probleem dreef ons ertoe onze gratis Post-Disposable Activation Kit te maken, en het is de reden waarom we zo veel praten over het gevaarlijke idee dat recycling alle problemen zal oplossen, terwijl in feite het belangrijkste probleem is dat we wegwerpbaarheid hebben genormaliseerd tot het punt waar alles waardeloos is. En recycling is niet alleen een beetje milieu-folklore, maar dat geldt ook voor veel van de bioplastics die op de markt worden gebracht als duurzame ontwerpoplossingen.
Bioplastics zijn kunststoffen die zijn gemaakt van polymeren op bio-basis, die zijn ontworpen om te presteren als normale petrochemische kunststoffen. In bijna alle gevallen hebben ze bepaalde omstandigheden nodig om af te breken (zuurstof en zonlicht, die bijvoorbeeld niet aanwezig zijn op een stortplaats of in de oceaan). Naast de problemen in verband met het beheer aan het einde van de levenscyclus, is voor de productie ervan ook een bepaalde hoeveelheid petrochemische stoffen nodig, zodat er vaak een vergelijkbare hoeveelheid “plastic producten” in zit. Aangezien de productie van plastic tassen bovendien veel energie en andere hulpbronnen vergt, is een “vriendelijker” plastic helemaal niet nuttig wanneer de levenscyclusbenadering wordt toegepast. De FTC begon in 2013 hard op te treden tegen de misleidende claims van fabrikanten van bioplastic en deelde in 2014 meer waarschuwingen uit aan marketeers.
Dit was jaren geleden het geval in Australië toen een plastic tassenbedrijf overstapte op ‘biologisch afbreekbaar’ plastic, dat technisch gezien niet volledig afbreekt, maar in plaats daarvan gewoon afbreekt in kleinere delen, tenzij het wordt verwerkt in een vergister die speciaal is ontworpen om de voorwaarden voor biologische afbraak te creëren. Wat eigenlijk nodig is, is een composteerbare zak, en dat is iets heel anders. De tas maakte grote milieuclaims en de waakhond voor consumentenzaken heeft hen beboet en geëist dat ze de verkoop van het product stopzetten omdat het volledig vals was. Australië heeft zelfs een hele gids over hoe je greenwashing kunt vermijden!
Als consumenten hebben we de macht om greenwashing te doorzien en bullshit te noemen waar het hoort, in plaats van te vervallen in de veilige overtuiging dat er eenvoudige oplossingen zijn voor complexe problemen. We kunnen druk blijven uitoefenen op bedrijven om echt levensvatbare, post-wegwerp, duurzame en circulaire ontwerpoplossingen te creëren door onze eigen gewoonten en gedragingen te veranderen om de meer duurzame opties te ondersteunen. Wij geloven dat al deze problemen op te lossen zijn met een goed ontwerp, een systeemdenken en diensten die de manier herconfigureren waarop we in onze menselijke behoeften voorzien zonder daarbij de aarde te beschadigen. Als u wilt deelnemen aan de wereldwijde post-disposable redesign-uitdaging, bekijk dan deze set ontwerpopdrachten die we hebben gemaakt.
BUST MORE ECO-MYTHS
Greenwashing draait allemaal om misleiding, het tonen van één ding dat je afleidt van wat er echt aan de hand is. Het belangrijkste probleem is dat greenwashing kostbare ruimte inneemt in de strijd tegen belangrijke milieukwesties zoals klimaatverandering, plasticvervuiling van de oceanen, luchtvervuiling en het wereldwijd uitsterven van soorten. Het trieste is dat veel bedrijven dit per ongeluk doen, omdat ze niet de expertise hebben om te weten wat echt goed is voor het milieu, en wat niet.
We naderen een kritieke tijd waarin meer organisaties en individuen overgaan op duurzaam ontwerp en afvalvrije leefpraktijken, en hele gemeenschappen wegwerpplastic verbieden, Het is belangrijk om snel gevallen van greenwashing te kunnen identificeren, en deze te vervangen door echt duurzame praktijken, zowel als consument en als werknemer (wat in de UnSchool-cursus over duurzaamheid in meer detail wordt behandeld). Met hulpmiddelen zoals levenscyclusanalyses kunnen organisaties begrijpen wat er gebeurt als ze veranderingen doorvoeren en ervoor zorgen dat als ze beweringen doen over de eco-credentials, deze worden gevalideerd en niet alleen maar verondersteld.
