“Tekenseizoen” bestaat het hele jaar door in Noord-Californië. Het risico is het grootst in de lente en vroege zomer door een overvloed aan jonge teken, de zogenaamde nimfen (de meest virulente levensfase). De piek van de diagnose loopt echter door tot in juli, omdat het een paar weken kan duren voordat je je realiseert dat je de ziekte hebt.
De zomer is ook bijzonder gevaarlijk voor de ziekte van Lyme omdat mensen dan de meeste tijd buiten doorbrengen, en veel van de mooiste wandelgebieden hebben de neiging om door teken geteisterd te zijn.
De meeste mensen associëren de ziekte van Lyme met het noordoosten van de VS en het noordwesten van de Midwest, en dat is niet voor niets; de overgrote meerderheid van de gevallen wordt daar gemeld, voornamelijk doordat het landschap is bedekt met een uitstekende habitat voor teken. Aan de westkust is het risico reëel, maar het is anders.
“Er zijn zeker patches in Californië waar het risico net zo hoog is als in het oosten – het is gewoon niet dezelfde ruimtelijke omvang,” zegt Dan Salkeld, onderzoekswetenschapper aan de Colorado State University.
De algehele overvloed van Lyme-teken is relatief laag aan de westkust; het risico is echter ongelijk verdeeld. Wandelaars kunnen van een gebied met een hoog risico naar een gebied met een laag risico gaan en het nooit weten.
In Californië, “Je kunt in één vallei zijn en de percentages van Lyme kunnen net zo hoog zijn als in upstate New York, Connecticut of Rhode Island,” zegt Nate Nieto, een microbioloog aan de Northern Arizona University in Flagstaff. “Dan ga je over een bergkam, de habitat verandert volledig – en er is niets.”
Een deel van wat Californiërs in gevaar brengt, is een gebrek aan bewustzijn – bij het publiek en zelfs bij artsen. Veel van het onderzoek en de informatie over de volksgezondheid is gebaseerd op de ecologie van de oostkust en is mogelijk niet van toepassing op het westen.
Voor veel Californische artsen is de ziekte van Lyme gewoon niet op de radar, hoewel volgens de Bay Area Lyme Foundation met Lyme besmette teken zijn aangetroffen in 42 van de 58 provincies van Californië (hoogste incidentie waren in Trinity, Humbolt en Mendocino met ingang van 2014). Ongeveer 100 gevallen van de ziekte van Lyme worden elk jaar gemeld in Californië, maar volgens Supervising Public Health Biologist Kerry Padgett van het staatsdepartement van Volksgezondheid, is de ziekte waarschijnlijk meer wijdverspreid.
“Er is een onderdiagnose en onderrapportage van de ziekte van Lyme in Californië,” zegt Padgett.
Hoe Teken ons ziek maken
De ziekte van Lyme wordt veroorzaakt door een microscopische spiraalvormige bacterie genaamd borrelia burgdorferi. Aan de westkust leeft deze ziekte van Lyme veroorzakende bacterie in de ingewanden van de westelijke zwartpootteek en kan in de bloedstroom van gebeten dieren terechtkomen.Teken leven over het algemeen twee of drie jaar. Ze worden Lyme-vrij geboren en zullen Lyme oplopen of overdragen tijdens het voeden, eenmaal tijdens elk van hun drie levensstadia.
Wanneer een met Lyme besmette teek bijt, duurt het meestal 36-48 uur voordat de bacterie de reis van de darm van de teek naar hun mond en naar het bloed van hun gastheer heeft afgelegd. Het proces kan zo weinig als 24 uur duren.
Slechts 15-20 procent van de achterpootteken bevatten de ziekte van Lyme tijdens hun nimfenstadium, en dat aantal is veel lager, 1-2 procent, bij volwassenen.
Een bos vol vijanden
Om het ziekterisico van een bepaalde plaats te bepalen, kijken onderzoekers naar het favoriete voedsel van de teek.
Het meest voorkomende reservoir van de ziekte van Lyme – de soort die teken aanvankelijk infecteert – is de westelijke grijze eekhoorn.
Dus vermijd het leefgebied van de grijze eekhoorn en je bent veilig? Niet zo snel.
Enter de blauwbuikhagedis (ook bekend als de westelijke omheininghagedis), die van nature immuun is voor de ziekte van Lyme, en speciale eiwitten in zijn bloed heeft die besmette teken van de ziekteverwekker zal reinigen.
Dus, een teek kan zich voeden met een eekhoorn en Lyme oplopen, die vervolgens kan worden geneutraliseerd wanneer hij een hagedis bijt.
“Als je in dicht zwart eikenbos gaat, wat een uitstekende habitat is voor teken en eekhoorns, vinden we een hoger aandeel van besmette teken,” legt Salkeld uit. “Als je echter naar een open plek gaat met meer licht, ga je meer hagedissen vinden, en de prevalentie van Lyme daalt.”
De ziekte van Lyme omvat veel verschillende soorten en is ecologisch complex, waardoor het een berucht moeilijk probleem is om op te lossen voor onderzoekers en volksgezondheidsfunctionarissen.
“De geneeskunde heeft de neiging om een vaccin of een duidelijke antibiotische zilveren kogel te willen, en ik denk niet dat het Lyme-systeem ons die luxe geeft,” zegt Nieto.
“De ziekte van Lyme is iets dat we in de wetenschappelijke wereld een complex systeem noemen, wat betekent dat er hier een heleboel aan de hand is,” vervolgt hij. “Er is een groep gastheren, er is een groep vectoren en er is een groep ziekteverwekkers, en dat maakt het moeilijk.”
Een ziekteverwekker in kaart brengen
Het diverse landschap van Californië en de complexe wisselwerking tussen soorten maakt het voorspellen van Lyme lastig. Maar het grootste risico voor Californiërs is misschien wel een gebrek aan bewustzijn. Artsen hier zijn minder geneigd Lyme te vermoeden wanneer patiënten binnenkomen met karakteristieke symptomen.
“Ik heb met artsen gesproken die zeggen dat ze zich niet bewust zijn van de ziekte van Lyme in Californië,” zegt Salkeld.
Organisaties, zoals de Bay Area Lyme Foundation, samen met onderzoekers zoals Nieto en Salkeld, werken eraan om het verhaal te veranderen en het nodige bewijs op te bouwen om artsen bewust te maken van de omvang van het probleem. De stichting heeft een programma dat in het hele land gratis teektests aanbiedt, met als doel door teken overgebrachte ziekten in kaart te brengen door bezorgde burgers aan te moedigen monsters in te sturen.
“We werken aan het verzamelen van echte empirische gegevens om aan te tonen dat Lyme in de ecosystemen van de westkust zit,” zegt Nieto, “We krijgen klinische monsters, ecologische monsters en monsters van in het wild levende gastheren…zodat we het educatieve paradigma binnen de medische scholen kunnen veranderen en kunnen zeggen: ‘Het is niet alleen het noordoosten en de bovenste Midwest’-het is ook in Californië.”
