Newborns zijn lelijk. Uit enquêtes blijkt dat we baby’s niet bijzonder schattig vinden tot ze drie of zelfs zes maanden oud zijn, wanneer de onhandige oude-man-kenmerken plaatsmaken voor mollige wangen en grote ogen. Ze blijven dan op hun schattigst van 6 maanden tot ongeveer de leeftijd van 4-en-een-half.
Maar dit roept een fascinerende vraag op. Waarom zijn we geëvolueerd om baby’s en peuters schattiger te vinden dan pasgeborenen? Logica zou voorschrijven dat, aangezien schattigheid helpt bij overleven, onze meest kwetsbare nakomelingen het in overvloed zouden hebben. Zou de biologie ons er niet toe moeten aanzetten om de kleinste baby’s het schattigst te vinden? Dat is een van de belangrijkste vragen die aan bod komen in een recente studie in Evolution and Human Behavior.
“Het viel ons op dat volwassenen de pasgeborenen het minst aantrekkelijk vonden, en dat de zes maanden oude baby’s de hoogste waardering hadden voor alle gezichtskenmerken,” zei studiecoauteur Prarthana Franklin van de Brock University in St. Catharines, Ontario, in een verklaring. “Dat was interessant omdat we meestal denken dat hoe jonger kinderen zijn, hoe schattiger ze zijn, en dus geven meer mensen de voorkeur aan jongere kinderen.”
Voor de studie toonden Franklin en haar team foto’s van 18 verschillende baby’s – pasgeborenen, 3-maanden oude, en 6-maanden oude – aan 142 volwassenen. Ze vroegen vervolgens hoe bereid elke volwassene zou zijn om de kinderen te adopteren op basis van hun perceptie van geluk, gezondheid en schattigheid. Ze ontdekten dat zes-maanden-oude kinderen de winnaar waren, gevolgd door drie-maanden-oude. Pasgeborenen waren gewoon niet schattig genoeg.
De onderzoekers vermoeden dat, omdat baby’s beter in staat zijn om ziekten te overleven als ze 6 maanden oud zijn, er een vertraging is in de ouder-kind band voor het geval pasgeborenen het niet overleven. Intussen zijn we zo geprogrammeerd dat we oudere baby’s en peuters het schattigst vinden, zodat ouders hun middelen richten op nakomelingen die de meeste kans hebben om te overleven. “Jager-verzamelaars die al een kind hadden dat ze zogenden, konden geen twee kinderen tegelijk zogen,” zei coauteur Tony Volk, ook van de Brock Universiteit, in de verklaring. “Als je een boerenmoeder bent in middeleeuws Engeland en je hebt maar genoeg voedsel voor één kind, en als het krijgen van twee kinderen betekent dat ze waarschijnlijk allebei zullen sterven, dan is het het beste om maar één kind te krijgen. Dit zijn moeilijke beslissingen die mensen al duizenden jaren nemen.”
Natuurlijk kunnen auteurs niet met zekerheid zeggen hoe of waarom onze perceptie van schattigheid zich heeft ontwikkeld. En zelfs als we ons verzetten tegen het gehecht raken aan pasgeborenen, is dat niet persoonlijk. Pasgeborenen zijn net zo waardig voor liefde als ieder ander. Maar de bevindingen bieden wel een mogelijke evolutionaire verklaring voor waarom we pasgeborenen lelijk vinden – en waarom kinderen hun schattigheidspiek pas bereiken wanneer ze 6 maanden oud zijn.
“Een vertraging in de gehechtheid maakt die vroege verliezen gemakkelijker te verwerken,” zegt Volk.
