Millennia lang was het oog van de Sahara verborgen in het volle zicht.
Dat komt omdat deze enorme en mysterieuze geologische formatie moeilijk te zien is vanaf de grond, als je op Aarde rondloopt.
Het blijkt dat we deze ongelooflijke bull’s-eye in het zand pas echt hebben ontdekt toen we mensen de ruimte in begonnen te sturen.
Maar zelfs nu we hem hebben gevonden, begrijpen wetenschappers hem nog niet helemaal.
Het Oog van de Sahara, beter bekend als de Richat-structuur, ligt in de westelijke Sahara-woestijn in Mauretanië. Op de grond is het ongeveer 25 mijl in doorsnee.
Toen in 1965 de Gemini IV missie, een vierdaagse baan om de Aarde, werd voorbereid, werd de astronauten gevraagd foto’s van het terrein van de Aarde te maken.
Ze werden in het bijzonder gevraagd uit te kijken naar “grote cirkelvormige kenmerken die de wortels van inslagstructuren zouden kunnen zijn,” volgens de tekst bij een set foto’s gepubliceerd van de missie.
Impactkraters zijn geologisch belangrijk omdat ze ons iets vertellen over de geschiedenis van de Aarde. Ook kan het weten hoe vaak ruimtestenen op onze planeet zijn ingeslagen wetenschappers helpen voorspellingen te doen over de toekomst.
En een tijdje hebben wetenschappers wel gedacht dat het Oog van de Sahara een inslagkrater was. Maar ze vonden niet genoeg gesmolten gesteente om die gok te rechtvaardigen. De huidige theorieën suggereren een veel gecompliceerder verhaal achter deze ongelooflijke natuurlijke formatie.
De belangrijkste ringstructuur van het Oog is de geërodeerde overblijfselen van wat eens een koepel van lagen aardkorst was.
De huidige theorie over hoe het is ontstaan
Wetenschappers hebben nog steeds vragen over het Oog van de Sahara, maar twee Canadese geologen hebben een werktheorie over het ontstaan ervan.
Zij denken dat de vorming van het oog meer dan 100 miljoen jaar geleden begon, toen het supercontinent Pangaea door platentektoniek uit elkaar werd gescheurd en wat nu Afrika en Zuid-Amerika zijn van elkaar werden losgerukt.
Smolten gesteente duwde naar de oppervlakte, maar haalde het niet helemaal, waardoor een koepel van gesteentelagen ontstond, als een heel grote puist. Hierdoor ontstonden ook breuklijnen die het Oog omcirkelen en kruisen. Het gesmolten gesteente loste ook kalksteen op in het centrum van het oog, dat instortte en een speciaal soort gesteente vormde, breccia genaamd.
Iets meer dan 100 miljoen jaar geleden barstte het oog hevig uit. Dat deed de bel gedeeltelijk instorten, en erosie deed de rest van het werk om het Oog van de Sahara te creëren dat we vandaag kennen. De ringen zijn gemaakt van verschillende soorten gesteente die met verschillende snelheden eroderen. De blekere cirkel in het midden van het oog is vulkanisch gesteente dat tijdens die explosie is ontstaan.
Moderne astronauten zijn dol op het oog omdat een groot deel van de Sahara-woestijn een ononderbroken zee van zand is. Het oog is een van de weinige onderbrekingen in de eentonigheid, en nu is het een belangrijk oriëntatiepunt voor hen geworden.
Sommigen geloven dat het oog van de Sahara eigenlijk de overblijfselen zijn van de stad Atlantis, die Plato beschreef als concentrische ringen van water en land. Maar als je het ons vraagt, is de geologische geschiedenis die deze formatie onthult veel interessanter.
SEE ALSO: Een vulkaan ligt onder Yellowstone – hier is wat er zou gebeuren als het zou uitbarsten
NOW WATCH: Populaire Video’s van Insider Inc.
NOW WATCH: Populaire Video’s van Insider Inc.
