Als je een van mijn vrienden bent, heb je waarschijnlijk op dit artikel geklikt om te zien wat ik te zeggen had over hoe ik “nooit gewild” ben of “waarom ik het over dit onderwerp heb.” Maar, als je op dit artikel hebt geklikt omdat dit onderwerp jou aangaat, dan dank ik je. Dank u voor het lezen over iets dat waarschijnlijk niet relevant is om over te schrijven, maar voor het luisteren.
Dit artikel wordt heel informeel en persoonlijk. De laatste weken begin ik mijn passie voor schrijven te verliezen. Wat me vroeger minder dan een uur kostte, kostte me nu vier dagen om te schrijven. Dit kwam door stress, gevoelens van eenzaamheid, vermoeidheid en bezorgdheid. Ik begon me te voelen als dat speelgoed waar je mee ophoudt als je het gevoel hebt dat je “te oud” bent voor speelgoed. Met andere woorden, ik voelde me als het meisje dat niemand wilde.
Mijn vrienden en familie zullen zeggen dat ik gewild en speciaal ben, maar ik zie dat niet. Ik heb vrienden, ik heb goede cijfers, ik heb een gezond leven, maar dat voorkomt of stopt deze gevoelens van eenzaamheid en eenzaamheid niet.
Ik zie mezelf als het meisje dat geen jongen wil. Mijn vrienden en familie hebben me vaak gezegd dat “ik zo knap ben dat ik elke jongen kan krijgen die ik wil” of dat “elke jongen bij mij zou willen zijn”, maar ik ben tot de conclusie gekomen dat dit niet waar is.
Wanneer ik een artikel als dit schrijf, wil ik niet dat mensen medelijden met me hebben. Ik wil alleen dat mensen weten dat ik niet in mezelf geloof, hoezeer je ook denkt dat ik dat doe. Ik probeer mezelf eraan te herinneren dat God de juiste man op het juiste moment in mijn leven zal brengen, maar soms is hoop niet genoeg. Stel je voor dat je omringd bent door je beste vrienden, en elk van hen krijgt een nieuwe auto, maar omdat jij geen nieuwe auto krijgt, sta je naast hen en veins je een glimlach zodat ze niet zien dat je gekwetst bent. Dat is het soort gevoelens dat ik voel.
Ik heb vaak zitten denken dat mijn leven een lachertje is. Ik heb jongens gezien die me sms’ten en de volgende dag niets met me te maken willen hebben. En niets doet meer pijn dan iemands tweede keus te zijn. Iemands tweede keus zijn is alsof je de gelukkigste puppy uit een nest bent, maar omdat je niet de mooiste bent, word je niet gekozen. Het is triest, want zo kijken veel mannen tegenwoordig naar vrouwen.
Mijn vrienden sms’en me de hele tijd en vragen waarom ik verdrietige dingen op sociale media post, en hier is het antwoord waar jullie allemaal op hebben gewacht: Ik ben eenzaam. Ik zou deze gevoelens van eenzaamheid niemand toewensen, maar ik wou dat de mensen die het dichtst bij me staan dit begrepen. Ik wil me niet eenzaam voelen, maar ik kan die gevoelens niet van me afzetten, hoe graag ik dat ook zou willen.
Dit artikel gaat niet alleen over het niet hebben van een relatie. Ik heb dit niet geschreven met de bedoeling dat het over relaties zou gaan. Maar relaties zijn wel de oorzaak van veel van deze gevoelens van eenzaamheid en verdriet.
Als je dit leest, hoop ik dat je er iets aan hebt gehad. Ik ben al heel lang niet meer in staat geweest om zinnige gedachten te schrijven.
