Het Boek der Wijsheid werd ongeveer vijftig jaar vóór de komst van Christus geschreven. De schrijver, wiens naam ons niet bekend is, was waarschijnlijk een lid van de Joodse gemeenschap in Alexandrië, in Egypte. Hij schreef in het Grieks, in een stijl die overeenkomt met die van Hebreeuwse verzen. Soms spreekt hij in de persoon van Salomo, en legt hij zijn leringen op de lippen van de wijze koning uit de Hebreeuwse traditie, om de waarde ervan te benadrukken. Zijn grondige kennis van de vroegere oudtestamentische geschriften komt in bijna elke regel van het boek tot uiting, en kenmerkt hem, evenals Ben Sira, als een voortreffelijke vertegenwoordiger van religieuze toewijding en geleerdheid onder de wijzen van het nazileense jodendom.
Het voornaamste doel van de auteur was de opbouw van zijn geloofsgenoten in een tijd waarin zij lijden en onderdrukking hadden ondergaan, ten dele althans door toedoen van afvallige mede-Joden. Om zijn boodschap over te brengen maakte hij gebruik van de populairste religieuze thema’s van zijn tijd, namelijk de pracht en waarde van de goddelijke wijsheid (6:22-11:1), de glorieuze gebeurtenissen van de uittocht (11:2-16; 12:23-27; 15:18-19:22), Gods barmhartigheid (11:17-12:22), de dwaasheid van afgoderij (13:1-15:17), en de wijze waarop Gods rechtvaardigheid te werk gaat bij het belonen of straffen van het individu (1:1-6:21). Vooral de eerste tien hoofdstukken bieden achtergrond voor het onderwijs van Jezus en voor een deel van de nieuwtestamentische theologie over Jezus. Veel passages uit dit gedeelte van het boek, met name 3:1-8, worden door de kerk in de liturgie gebruikt.
De hoofdindelingen van het Boek der Wijsheid zijn:
- De beloning der gerechtigheid (1:1-6:21).
- De lofzang van Salomo op de wijsheid (6:22-11:1).
- De bijzondere voorzienigheid van God tijdens de Exodus (11:2-16; 12:23-27; 15:18-19:22) met uitweidingen over Gods barmhartigheid (11:17-12:22) en over de dwaasheid en schande van afgoderij (13:1-15:17).
