Św. Wincenty Ferrer jest patronem budowniczych ze względu na swoją sławę „budowania” i umacniania Kościoła: poprzez swoje przepowiadanie, pracę misyjną, w swoim nauczaniu, jako spowiednik i doradca. Ten znakomity syn św. Dominika przyszedł na świat 23 stycznia 1357 r. w Walencji, w Hiszpanii. W roku 1374 wstąpił do Zakonu św. Dominika w klasztorze w pobliżu swego rodzinnego miasta. Wkrótce po złożeniu profesji zlecono mu prowadzenie wykładów z filozofii. Gdy został wysłany do Barcelony, kontynuował obowiązki akademickie i jednocześnie oddawał się kaznodziejstwu. W Leridzie, słynnym mieście uniwersyteckim Katalonii, uzyskał doktorat. Następnie przez sześć lat pracował w Walencji, gdzie doskonalił się w życiu chrześcijańskim. W 1390 r. musiał towarzyszyć kardynałowi Pedro de Luna w podróży do Francji, ale wkrótce powrócił do domu. Kiedy w 1394 roku sam Luna został papieżem w Awinionie, wezwał św. Wincentego i uczynił go mistrzem świętego pałacu. Na tym stanowisku św. Wincenty bezskutecznie starał się położyć kres wielkiej schizmie. Odrzucił wszystkie godności kościelne, nawet kapelusz kardynalski, i prosił jedynie o mianowanie go misjonarzem apostolskim. Teraz rozpoczęła się praca, która uczyniła go słynnym misjonarzem XIV wieku. Ewangelizował prawie wszystkie prowincje Hiszpanii, głosił kazania we Francji, Włoszech, Niemczech, Flandrii, Anglii, Szkocji i Irlandii. Liczne nawrócenia następowały po jego kazaniach, które sam Bóg wspomagał darem czynienia cudów. Chociaż Kościół był wówczas podzielony przez wielką schizmę, Święty był honorowo przyjmowany w okręgach podlegających dwóm pretendentom do papiestwa. Zaproszono go nawet do mahometańskiej Granady, gdzie z wielkim powodzeniem głosił Ewangelię. Doczekał końca wielkiej schizmy i wyboru papieża Marcina V. W końcu, ukoronowany pracą, zmarł 5 kwietnia 1419 roku. Jego święto przypada 5 kwietnia.
.
