Orton Plantation – Brunswick County, North Carolina
Pierwszym Europejczykiem, który zbadał wybrzeże dzisiejszego hrabstwa Brunswick był angielski żeglarz John Cabot, który przepłynął wzdłuż całego wybrzeża Karoliny w 1497 roku, twierdząc, że jest to część Nowego Świata w imieniu Anglii. Minęło wiele czasu, zanim kolejny Anglik przybył na te tereny.
W początkach 1500 roku, kilku hiszpańskich odkrywców żeglowało wzdłuż wybrzeża hrabstwa Brunswick w Karolinie Północnej, ale żaden z nich nie zatrzymał się tutaj, ani nawet nie zawracał sobie głowy postawieniem stopy na ziemi Brunswick. Francisco Gordillo i Pedro de Quejo zostali wysłani do zbadania wybrzeża w 1521 roku, a Lucas Vasques de Allyon mógł przepłynąć wzdłuż hrabstwa Brunswick w 1526 roku podczas rozważania, gdzie założyć swoją osadę San Miguel – która w końcu znalazła się w obecnym Georgetown w Południowej Karolinie, nieco więcej niż czterdzieści mil na południe.
Dopiero w 1662 roku następny Anglik dotarł do hrabstwa Brunswick. William Hilton, Jr. i jego załoga przebyli drogę w dół wybrzeża Atlantyku z Massachussetts, aby zbadać rzekę Cape Fear, a po powrocie Hilton przygotował bardzo pozytywny raport na temat tego obszaru. Nie trwało długo, zanim mała grupa mieszkańców Nowej Anglii znalazła drogę do hrabstwa Brunswick.
W 1663 roku, ta mała grupa mieszkańców Nowej Anglii kupiła trzydzieści dwie mile kwadratowe ziemi wzdłuż Town Creek, w hrabstwie Brunswick, od miejscowych Indian – Indian Cape Fear – ale, nieszczególnie spodobał im się ten obszar i opuścili go w ciągu dwóch lub trzech miesięcy, wracając do swoich domów w Nowej Anglii.
W 1664 roku, Sir John Yeamans z Barbadosu przyniósł drugą grupę do zasadniczo tej samej lokalizacji i założył pierwsze miasto w nowej kolonii – Charles Town. Było to sześć lat przed drugim Charles Town, które zostało założone wzdłuż rzeki Ashley w dzisiejszej Karolinie Południowej. Barbadyjczycy zbudowali dobrze prosperującą osadę, która w 1666 roku osiągnęła szczytowy poziom około 800 osób. W 1667 r. sytuacja szybko się pogorszyła. Kolonistom kończyły się zapasy, a w sierpniu uderzył w nich gigantyczny huragan, który zmiótł z powierzchni ziemi całą osadę. Zdegustowani koloniści poddali się i znaleźli drogę do regionu Albemarle, a niektórzy nawet tak daleko na północ, jak Wirginia – najwyraźniej szli pieszo.
Ta porażka cofnęła region Cape Fear o ponad pięćdziesiąt lat. Od 1667 do 1720 roku Lordowie Właściciele skupili swoją uwagę na dwóch głównych osadach w prowincji – regionie Albemarle i regionie Charles Town (Karolina Południowa). Co ciekawe, w 1666 roku, przed upadkiem pierwszego Charles Town w Brunswick County w 1667 roku, w Anglii opublikowano broszurę wychwalającą zalety regionu Cape Fear.
Kliknij tutaj, aby przeczytać najwcześniejszą „kampanię marketingową” dla Brunswick County i okolic.
W maju 1713 roku, Barren Island (Bald Head) została przyznana landgrafowi Thomasowi Smithowi II, a w 1724 roku gubernator George Burrington rozpoczął dystrybucję ziemi wzdłuż Cape Fear w celu kolonizacji. Wielu z nowych osadników przybyło z Karoliny Południowej z powodu niższych podatków w Karolinie Północnej. Wkrótce imigranci przybywali bezpośrednio z Wysp Brytyjskich na Przylądek Strachu, ponieważ był to port głębokowodny, jedyny w Karolinie Północnej.
Maurice Moore (syn gubernatora Karoliny Południowej Jamesa Moore’a) założył Brunswick Town, wykorzystując swój grant na zachodnim brzegu rzeki, a w czerwcu 1726 roku mapa miasta została złożona u Sekretarza Prowincji. W następnym roku działał prom przecinający rzekę Cape Fear na wschodni brzeg, który nie był jeszcze zasiedlony.
List gubernatora Burringtona z 1733 roku mówi, że wysłał on indiańskich przewodników i kilku swoich ludzi, aby wyznaczyć drogę do środka tej prowincji z Wirginii do rzeki Cape Fear oraz odkryć i obejrzeć ziemię leżącą w tych częściach do tego czasu nieznaną Anglikom.
Gdy New Hanover Precinct (hrabstwo) zostało utworzone przez kolonialne Zgromadzenie Ogólne w 1729 roku, północna granica wybrzeża była około sześć mil powyżej obecnego New River Inlet, a południowa granica na spornej granicy z Karoliną Południową.
Wielu ludzi zrozumiało, że linia graniczna między Północną i Południową Karoliną jest około trzydziestu mil na południowy zachód od rzeki Cape Fear, ale zapisy kolonialne w 1729 roku wyznaczyły granicę jako „główną gałąź dużej rzeki wpadającej do oceanu na Cape Fear…”. Na początku 1700 roku ,rzeka Cape Fear poniżej rozwidlenia została nazwana Thoroughfare, a rzeka Brunswick została nazwana północno-zachodnią gałęzią rzeki Cape Fear.
Od 1729 roku do czasu, gdy Wilmington zostało założone i nazwane w 1740 roku, Brunswick Town było siedzibą hrabstwa New Hanover County. Kiedy w 1764 roku utworzono hrabstwo Brunswick, Brunswick Town stało się siedzibą hrabstwa Brunswick – jedynego miasta w Karolinie Północnej, które służyło jako siedziba dwóch różnych hrabstw.
W 1725 roku osadnictwo w hrabstwie Brunswick rozpoczęło się na poważnie. Dotacje datowane były na 3 czerwca 1725 roku, a ziemie otrzymali Maurice Moore, Samuel Swann, Charles Harrison i Eleazar Allen. Maurice Moore przekazał wiele akrów swojemu bratu, Rogerowi Moore, który rozbudował to, co obecnie nazywa się Orton Plantation. Miasto Brunswick zostało założone w 1726 roku przez Maurice’a Moore’a, ale tak naprawdę rozkwitło dopiero około 1731 roku. Tymczasem plantacje wyrosły wzdłuż zachodniego brzegu rzeki Cape Fear i Town Creek.
W kwietniu 1733 roku James Wimble zaczął sprzedawać działki w mieście, które nazwał New Carthage, po wschodniej stronie rzeki Cape Fear. Wkrótce zostało ono nazwane New Liverpool, New Town lub Newton, aby odróżnić je od starszego Brunswick Town. Newton zostało włączone jako miasto Wilmington 25 lutego 1740 roku i wyznaczone na nową siedzibę hrabstwa New Hanover. To rozwścieczyło osadników po zachodniej stronie Cape Fear River, a oni rozpoczęli trwającą dziesiątki lat kampanię odłączenia się od New Hanover County.
W 1741 roku wszystkie ziemie na zachód od Cape Fear River zostały włączone do nowej parafii o nazwie St Philip’s, myśląc, że to uspokoi miejscowych. Tak się nie stało. Przez następne dwadzieścia lat, ludzie z Brunswick Town i inni z zachodniej strony rzeki Cape Fear dążyli do swojej niezależności. W końcu, 9 marca 1764 roku hrabstwo Brunswick zostało oficjalnie utworzone z części hrabstwa New Hanover.
Brunswick Town było pierwszą siedzibą nowo utworzonego hrabstwa Brunswick. Pozostało nią do roku 1779, długo po wybuchu Wojny Rewolucyjnej. Brytyjczycy splądrowali Brunswick Town w 1776 roku i dosłownie spalili je doszczętnie. Nigdy nie zostało odbudowane i Brunswick zaczęło powoli wymierać. Na początku XIX wieku było opuszczone.
W 1779 roku, siedziba hrabstwa znajdowała się w Lockwood’s Folly, a tymczasowy dom sądowy został ustanowiony przy ujściu rzeki Lockwood Folly na południowym/zachodnim brzegu. W 1784 roku, dom sądu znajdował się bardziej w głębi lądu przy głównym moście na rzece Lockwood Folly i powstało nowe miasto, nazwane Walkersburgh, które obejmowało dom sądu, więzienie i kilka domów, a także tawernę. Ale miasto nigdy tak naprawdę się nie zmaterializowało.
W 1792 roku, miasto Smithville zostało założone przy ujściu rzeki Cape Fear na zachodnim brzegu w hrabstwie Brunswick. W 1808 roku siedziba hrabstwa Brunswick została przeniesiona do Smithville, gdzie pozostała przez 169 lat. W 1887 roku Smithville zostało przemianowane na Southport i stało się dobrze prosperującym miastem portowym.
Hrabstwo Brunswick było podzielone na kilka okręgów od samego początku, ale w 1812 roku zostały one ustabilizowane w sześć: Northwest, Town Creek, Smithville, Shallotte, Lockwood Folly i Waccamaw – wszystkie z nich są obecnymi townships.
Od najwcześniejszego osadnictwa w Brunswick Town w 1725 roku do późnych lat 60-tych XIX wieku, miasta zaczęły wyrastać wokół hrabstwa Brunswick. Walkersburgh nad rzeką Lockwood Folly powstał, stał się siedzibą hrabstwa, a następnie popadł w zapomnienie.
W najwcześniejszej wzmiance z 1734 roku, podróżnik przekroczył rzekę Shallot na promie Simmon’s Ferry, a osada w pobliżu promu nazywała się Shallotte. Do 1807 roku most przecinał rzekę Shallot, gdzie kiedyś był prom. W latach 30-tych XIX wieku, to co przez krótki okres czasu nazywało się Lockwood Folly, teraz nazywało się Shallotte, rzeka nazywała się Shallotte River, a w 1837 roku założono tam urząd pocztowy. Shallotte zostało włączone do miasta w 1899 roku. Ostatnie odkrycia starych map tego obszaru wskazują, że rzeka Shallotte została tak nazwana już w 1733 roku (na mapie Edwarda Moseley’a) – tak więc nazwa Shallotte prawdopodobnie sięga dużo wcześniej niż w latach 30-tych XVIII wieku. Ciekawostka – pierwsza nazwa Shallotte to właściwie Lockwood Folly – dwukrotnie. Ostatnie badania U.S. Postal Records ujawniły tę informację – Lockwood Folly otrzymał swój pierwszy Urząd Pocztowy 21 lutego 1837 roku. W dniu 13 grudnia 1837 roku Departament Poczty USA zaakceptował wniosek o zmianę nazwy na Shallotte. Ten PO był aktywny do 29 grudnia 1858 roku, najwyraźniej wtedy został zamknięty. Co ciekawe, drugie miasto o nazwie Lockwood Folly otrzymało nowy Urząd Pocztowy 4 września 1857 roku – najwyraźniej w czasie gdy pierwszy Urząd Pocztowy Shallotte działał, a więc była to druga lokalizacja i drugie miasto (wioska, burg, jakkolwiek chcesz to nazwać). To drugie miasto Lockwood Folly zostało wkrótce przemianowane na Shallotte 26 kwietnia 1859 roku – prawie cztery miesiące po zamknięciu pierwszego urzędu pocztowego w Shallotte. Ergo – mamy teraz „stare Shallotte” i obecne Shallotte. W badaniach starych map, można wyraźnie znaleźć te dwa praktycznie pokazane, gdzie wiemy o nich dzisiaj.
W początkach 1800 roku, drogi zostały zbudowane z Wilmington do Shallotte i dalej do Georgetown, Karolina Południowa, ważny obszar sklepów marynarki wojennej. Drogi te były głównie piasek i prawie nieprzejezdne. Dlatego handel rzeczny był najłatwiejszym sposobem. W latach dwudziestych XIX wieku założono punkt handlowy w górę rzeki Lockwood Folly, przy drodze między Wilmington i Shallotte. Ten punkt handlowy był początkowo nazywany „Old Georgetown Way”, nawet skrócony do „Old G.W.”, ale miejscowi w końcu nazwali go Supply w późnych latach 1860.
Miasto Bolivia zostało założone w latach 1890 i zostało włączone w 1911 roku. W 1977 roku siedziba hrabstwa została przeniesiona z Southport do Boliwii, ponieważ Boliwia była bliżej centrum hrabstwa i mogła zapewnić lepsze usługi dla ludności. Zostało to osiągnięte przez referendum publiczne, które z pewnością przyniosło wiele napięcia w hrabstwie w tym czasie.
The U.S. Army Corps of Engineers pogłębiła U.S. Intracoastal Waterway w latach 30-tych. Po zakończeniu tego kilka „wyspy barier” stały się atrakcyjne właściwości natychmiast po II wojnie światowej. Rozwój rozpoczął się na poważnie w latach 50-tych, a boom rozpoczął się w latach 60-tych. Ocean Isle Beach, Holden Beach, Sunset Beach, Long Beach, Yaupon Beach, i Caswell Beach zostały włączone od lat 50-tych, i są ogromne atrakcje wakacyjne dzisiaj.
Dalej w głąb lądu, inne małe miasteczka sprang up. Exum powstało. Ash był domem dla Waccamaw High School, dopóki wszystkie szkoły nie zostały skonsolidowane w 1973 roku. Longwood, Grissettown i Thomasboro pojawiły się w południowej części hrabstwa. Podobnie jak Calabash (dom słynnych na cały świat owoców morza) i Hickman’s Crossroads. Na północnym krańcu hrabstwa Maco, Bishop, Bellville i Winnabow stały się miastami. Podczas gdy w środku hrabstwa pozostaje wszechobecne Zielone Bagno, największe bagno w Karolinie Północnej.
Boiling Springs Lakes zostało zapoczątkowane w latach sześćdziesiątych i jest ulubioną wspólnotą golfową w pobliżu Southport.
Brunswick Town, po raz pierwszy założony w 1726 roku i uczyniony miastem gminnym na mocy prawa angielskiego w 1754 roku, został ustanowiony jako pierwsza siedziba hrabstwa Brunswick, kiedy został uchwalony w 1764 roku. Brunswick Town zostało splądrowane przez Brytyjczyków podczas Rewolucji Amerykańskiej i dosłownie spalone doszczętnie – nigdy nie zostało odbudowane. Mieszkańcy miasta zostali uprzedzeni o nadejściu Brytyjczyków, więc nie było ofiar śmiertelnych ani utraty wielu rzeczy osobistych – tylko utrata w większości pustych domów. Kilka z nich przetrwało spalenie i były zamieszkiwane do około 1820 roku, kiedy to również zostały ostatecznie opuszczone.
W 1779 roku, dom sądowy został upoważniony do tymczasowej lokalizacji na plantacji Johna Bella przy ujściu rzeki Lockwood Folly, podczas gdy stały dom sądowy miał być zbudowany dalej w głąb lądu przy moście przez rzekę Lockwood Folly. W 1784 roku został założony Walkersburgh, nazwany na cześć Johna Walkera, na którego ziemi znajdował się ten bardziej stały budynek sądu. Postanowienia zostały zawarte w ustawie o tym domu sądowym i innych budynkach publicznych, które miały być ustanowione w Walkersburgh, położonym w pobliżu dzisiejszego Supply.
Wątpliwe jest, że ustawa została całkowicie wprowadzona w życie, ponieważ w 1808 roku uchwalono inną ustawę upoważniającą do usunięcia domu sądowego z Lockwood Folly do Smithville. Smithville zostało założone w 1792 roku i nazwane na cześć Benjamina Smitha, gubernatora Karoliny Północnej 1810-1811.
W 1879 roku wysiłek przeniesienia domu sądu nie powiódł się. W 1887 roku Smithville zostało przemianowane na Southport. Southport służył jako siedziba hrabstwa do 1977 roku, kiedy to siedziba hrabstwa została przeniesiona do Boliwii, po przeprowadzeniu referendum publicznego w tej sprawie. Bolivia jest siedzibą hrabstwa Brunswick od 1977 roku.
Kliknij tutaj, aby zobaczyć wczesną mapę przedstawiającą znane plantacje wzdłuż rzeki Cape Fear w latach 1725-1760. Kliknij tutaj, aby zobaczyć nowszą wersję wyżej wymienionej mapy pokazującej znane plantacje wzdłuż rzeki Cape Fear. Kliknij tutaj, aby zobaczyć wczesną mapę pokazującą obszar Cape Fear River w 1749 roku. Kliknij tutaj dla wczesnego układu / plan Fort Johnston od 1767 roku. Kliknij tutaj, aby zobaczyć wczesną mapę pokazującą obszar Cape Fear River w 1781 roku, kiedy generał porucznik Cornwallis zajmował ten obszar. Kliknij tutaj, aby zobaczyć wczesną mapę pokazującą Frying Pan Shoals i okolicę w latach 80-tych XVII wieku.
