Compton w Kalifornii jest małym przedmieściem Los Angeles, miejscem znanym z ogromnej historii od szmat do bogactwa, gwiazdorstwa, przepychu i sławy. Compton przekształciło się z kolejnej dzielnicy Los Angeles w jedno z najbardziej znanych miast w kraju. Fakt ten przypisuje się muzyce, którą Compton pomogło urodzić i uczynić tak sławną. „Gangsta” rap stał się przedsięwzięciem, na którym zarabia się pieniądze, szerząc mizoginiczne przesłania, przemoc i teorie o noszeniu broni, jakby to był sport. Czasami słowa te okazywały się bardziej fikcją niż faktem, ale mimo to przyciągały uwagę.
Jednym z artystów odpowiedzialnych za uczynienie tej ery muzyki tak spektakularną jest Eazy-E, gangsta raper, którego roszczeniem do sławy nie była muzyka, ale sposób, w jaki ją prezentował. Z karierą, która trwała prawie dekadę, Eazy stał się znakiem doskonałości w gangsta rapie, ale jak każdy sukces ma swoją cenę. Eazy wzniósłby się ponad wiele przeszkód, które zabiłyby tylko przeciętną osobę, i smakował owoce swojej pracy aż do przedwczesnego upadku.
Urodzony Eric Wright w 1964 roku, Eazy dorastał z takimi samymi nadziejami i marzeniami jak większość młodych mężczyzn z zubożałego tła. Chciał być wielki, bez względu na to, jak miałby to zrobić. Hip-Hop był kwitnącym konglomeratem, bardzo legalnym i takim, który mógł zapewnić sposób na życie, którego większość zazdrościła mu aż do wściekłości. Scena Hip-Hop’owa na zachodniej części Stanów Zjednoczonych nie była tak bujna jak na wschodzie, ale to wszystko miało się drastycznie zmienić.
Dealing drugs to make a living, Eazy wreszcie zrobił coś pozytywnego z pieniędzmi, które prowadziły do rozlewu krwi na ulicach. Wziął część swoich zarobków i utworzył wytwórnię rapu, zwaną Ruthless Records. Próba uruchomienia swojego rapowego imperium nie okazała się owocna, dopóki nadchodzący artyści Ice Cube i Dr. Dre nie zaczęli pisać dla wytwórni. Kiedy HBO, firma podpisująca Ruthless Records odmówiła przyjęcia jednej z piosenek grupy, zatytułowanej „Boyz In The Hood”, utworzyli grupę N.W.A., skrót od Niggaz With Attitude. Przynieśliby na pokład jeszcze jednego członka DJ Yella, a pięcioosobowy zespół zacząłby przecierać szlak, który znamy dziś jako gangsta rap.
Debiutancki album N.W.A., „N.W.A. and The Posse,” był zorientowanym na imprezę zapisem dżemu, który w dużej mierze został zignorowany po jego wydaniu w 1987 roku. W następnym roku grupa dodała M.C. Ren’a i zrewidowała swoje brzmienie, wprowadzając wiele hałaśliwych, ekstremalnych dźwiękowych innowacji Public Enemy i przyjmując świadomie brutalne i niebezpieczne stanowisko liryczne. Pod koniec 1988 roku, N.W.A. wydali „Straight Outta Compton”, okrutną hardcore’ową płytę, która stała się undergroundowym hitem bez praktycznie żadnego wsparcia ze strony radia, prasy czy MTV. N.W.A. zyskało sławę dzięki swoim hardcorowym tekstom, szczególnie tym z „Fuck Tha Police”, które spowodowały, że FBI wysłało list ostrzegawczy do Ruthless i jego firmy macierzystej, sugerując, że grupa powinna uważać na swoje kroki. Większość politycznego zagrożenia grupy odeszła wraz z Ice Cube’em, kiedy ten odszedł pod koniec 1989 roku pośród wielu finansowych nieporozumień. Między N.W.A. a Cube’em rozpoczęła się paskudna waśń, której kulminacją był utwór Cube’a „No Vaseline”, atak na management grupy, wydany na jego albumie „Death Certificate” w 1991 roku. Do czasu, gdy piosenka została wydana, N.W.A., dla wszystkich zamiarów i celów, był skończony.
Eazy i reszta załogi byłoby dalej, aby wydać dwa kolejne albumy, „100 Miles i Runnin'” w 1990 roku i „Efil4zaggin” (co jest Niggaz 4 Life backwards) w następnym roku, a albumy były głównie Eazy napinanie jego liryczne mięśni. Niektóre z tekstów wywołały oburzenie wielu krytyków i konserwatywnych środowisk, ale to tylko zwiększyło liczbę białych, męskich słuchaczy na przedmieściach. Mimo, że grupa była u szczytu popularności, Dre zaczął starać się opuścić ekipę, z powodu konfliktu ego i tego, co postrzegał jako niesprawiedliwy kontrakt płytowy. Dre i Eazy wdali się w szeroko nagłośnioną waśń, która trwała kilka lat. Eazy następnie musiałby dokonać przejścia jako artysta solowy, ale wydaje się, że przejście zostało dokonane dość gładko.
Eazy wydał swój debiutancki album solowy w 1988 roku, zatytułowany „Eazy Duz It,” który ostatecznie byłby jego jedyny album pełnometrażowy. Został on dobrze przyjęty przez fanów, szczególnie w Kalifornii. Mimo, że nigdy nie osiągnąłby astronomicznego sukcesu, jaki odniósł z N.W.A. na poziomie komercyjnym, wciąż był uważany za siłę w Hip-Hop’ie. Fani w całym kraju zaczęli dostrzegać zmiany w Hip-Hop’ie, a Eazy był jedną z wielu sił napędowych, które za tym stały.
Pomiędzy dramatem, który toczył się między nim a Dr. Dre, Eazy zdecydował się na odważny krok, jakim było zajęcie się tą kwestią na płycie. „It’s On (Dr. Dre) 187um Killa” został wydany pod koniec 1993 roku, który okazał się być przedstawieniem morderstwa Dre na nagraniu i przyciągnął dużą uwagę. Ten niepologetycznie brutalny album był pierwszym z wielu nagranych na płytach waśni pomiędzy Dre i Eazy’m i rzucił wiele światła na problemy pomiędzy byłymi partnerami. Oznaczał również schyłek ogromnie kwitnącej kariery Eazy’ego.
W 1995 roku, naród Hip-Hop został uderzony niepokojącą wiadomością. W nagłośnionym oświadczeniu, Eazy ogłosił, że zaraził się wirusem HIV, który wywołał AIDS. Nikt, łącznie z samym Eazy’m, nie miał pojęcia, jak bardzo jest chory. W tygodniu 20 marca gwiazdor napisał swoją ostatnią wiadomość do fanów (sprawdź dział ostatnie słowa). Miesiąc po ogłoszeniu tego wstrząsającego komunikatu, Eazy zmarł w lokalnym szpitalu w Los Angeles. W chwili śmierci miał 31 lat. Przed śmiercią Eazy pogodził się z Ice Cube’em i Dr. Dre, ludźmi, z którymi osiągnął sukces i napisał na nowo historię Hip-Hopu. Człowiek o jego talencie jest głęboko pomijany od czasu jego odejścia, a gra ma nie do pozazdroszczenia zadanie kontynuowania bez niego.
Dwa pośmiertne albumy zostały następnie wydane, „Eternal E” w 1995 roku po jego śmierci, i „Str8 off Tha Streetz of Muthaphukkin Compton,” w 1998 roku, z których oba okazały się sukcesem. Nadchodząca grupa odkryta przez Eazy’ego, była w początkowej fazie swojej kariery, która później okazała się owocna. Dziedzictwo Eazy’ego E żyje dalej w sercach i umysłach Hip-Hop’u i jego długiej liście fanów.
Eazy E: 1964-1995 R.I.P.
.
